Εχοντας στο πρόγραμμά του μουσικά βραβεία, διαδικτυακά φεστιβάλ, αλλά και διαγωνισμούς ευρείας κατανάλωσης, το περασμένο Σαββατοκύριακο έμοιαζε ίσως με χορταστικό ορεκτικό για τους στερημένους από συναυλίες λάτρεις της διεθνούς ποπ στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Τα της Eurovision, είναι λίγο-πολύ γνωστά: η 10η θέση της Ελλάδας με τη Στεφανία Λυμπερακάκη και το «Last Dance», το ενδεχόμενο να έκανε χρήση ναρκωτικών on air (και επομένως να ελεγχθεί από την EBU) ο δημοφιλής πλέον τραγουδιστής των Ιταλών Måneskin, οι οποίοι αναδείχθηκαν νικητές με το κομμάτι «Zitti E Buoni», οι πιθανότητες να μοιάζει το «El Diablo» της Κύπρου και της Ελενας Τσαγκρινού με κάποιο τραγούδι της Lady Gaga ήταν μερικά μόνον από τα καυτά θέματα που συζητήθηκαν με φόντο τον διαγωνισμό.
Η Αγγλία είχε και άλλο ένα ζήτημα να την απασχολεί: η διαδικτυακή εκδοχή του μουσικού φεστιβάλ Glastonbury, με τίτλο «Live at Worthy Farm» και με τη συμμετοχή ονομάτων όπως οι Coldplay, ο Ντέιμον Αλμπαρν, οι Haim κ.ά., μεταδόθηκε μεν παγκοσμίως στις 22 και στις 23 Μαΐου, ωστόσο αντιμετώπισε τόσα τεχνικά προβλήματα, ώστε οι θεατές που δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν τις συναυλίες ήταν χιλιάδες και η οργή τους στα κοινωνικά δίκτυα ανάλογη.
Σε κλίμα πιο ειρηνικό, η Αμερική και ο Καναδάς απόλαυσαν μάλλον την απονομή των μουσικών βραβείων του περιοδικού Billboard, που προβλήθηκε ζωντανά από το NBC την Κυριακή. Ενα πράγμα μόνο δεν είχε το περασμένο Σαββατοκύριακο, πόσο μάλλον ο προηγούμενος χρόνος: τη χαρά μιας ολοζώντανης, συλλογικής μουσικής διοργάνωσης. Σε μια συναυλία, σε ένα φεστιβάλ, ακόμη και τα απρόοπτα ή οι αναποδιές έχουν άλλη χάρη.
Το εξηγούσε κάποτε ο Μπρους Σπρίνγκστιν, με μια περιγραφή που λες και συμπύκνωνε την ουσία κάθε ζωντανής δραστηριότητας: «Δεν θα μπορούσα να ανησυχώ για το αν θα τα καταφέρω στη σκηνή, δεν γίνεται», έλεγε το «Αφεντικό». «Πρέπει απλώς να το κάνεις. Και αν τα καταφέρεις, τα κατάφερες, αν όχι, δεν τα κατάφερες και ακολουθεί κάτι άλλο. Αυτό είναι το νόημα μιας ζωντανής εμφάνισης».