Δεν θα ήταν μεγάλη υπερβολή να ισχυριστούμε ότι η Ακρόπολη είναι συνεχώς στο κάδρο. Είτε αυτό πλαισίωνε το 1674 την ελαιογραφία του Ζακ Καρί, με την οποία ο ζωγράφος αποτύπωνε τον μαρκήσιο Ντε Νοαντέλ, πρεσβευτή του Λουδοβίκου ΙΔ΄ και την ακολουθία του και ταυτόχρονα δημιουργούσε τον πρώτο μεγάλο πίνακα με την Αθήνα και την Ακρόπολη, είτε τον φακό του Φρεντερίκ Μπουασονά, είτε τις σέλφι των χιλιάδων τουριστών ή την κάμερα που φωτογράφισε την ξενάγηση του Μπαράκ Ομπάμα το 2016.
Εκτός βέβαια από το κάδρο των καλλιτεχνών και των εραστών της φωτογραφίας, η Ακρόπολη έχει μπει πολλές φορές και θα ξαναμπεί και στο μέλλον και στο καυτό κάδρο της πολιτικής. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Ακόμα και η πρόσφατη απόφαση του ΚΑΣ να παραχωρήσει τον Ιερό Βράχο για τη φωτογράφιση του οίκου Dior προκάλεσε νέες συζητήσεις και αδόκιμες συγκρίσεις. Tο ερώτημα γιατί «ναι» στον Dior και «όχι» στον Gucci που ακούστηκε δεν είναι ρεαλιστικό γιατί, με δυο λόγια, οι δύο περιπτώσεις ήταν πολύ διαφορετικές σε επίπεδο απαιτήσεων και εντέλει όχλησης του μνημείου.
Αν για λίγο σκεφτούμε έξω από το κάδρο θα διαπιστώσουμε ότι η Ακρόπολη είναι συνδεδεμένη με την εξωστρέφεια της χώρας. Η φωτογράφιση του Dior το ’50 μοιάζει σήμερα με προάγγελο σαρωτικών αλλαγών που έθεσαν τη χώρα σε μια άλλη τροχιά ανάπτυξης. Οι εποχές όμως έχουν αλλάξει. Τι είναι αυτό άραγε που θα σηματοδοτούσε σήμερα τη μετουσίωση της περιρρέουσας ατμόσφαιρας αισιοδοξίας σε χειροπιαστή ανάπτυξη; Αυτό είναι το ερώτημα που δεν έχει φύγει από τη μόδα.
Διαβάστε ακόμη:
Η Ακρόπολη είναι πάντα στη μόδα
Ακρόπολη: Oι θρύλοι του Χόλιγουντ και η εκρηκτική Τζένιφερ Λόπεζ
Ακρόπολη: Το αθώο 1951 και η ανάδυση της νέας Αθήνας
Μόδα: Από το Σινικό Τείχος έως τον ναό του Ποσειδώνα
Η Ακρόπολη στον φωτογραφικό φακό