Ενα εικοσιτετράωρο με την ερμηνεύτρια και ηθοποιό Σίλια Κατραλή

Ενα εικοσιτετράωρο με την ερμηνεύτρια και ηθοποιό Σίλια Κατραλή

3' 13" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

05.30
Διακριτικό –ή και όχι– νιαούρισμα πάνω απ’ το κεφάλι μου. Σηκώνομαι για ανεφοδιασμό στα δυο μικρά γατοπιατάκια της κουζίνας. Μετά, ησυχάζουν. Εχω ωστόσο την τύχη να μένω στο κέντρο αυτής της παράξενης πόλης που, κατά τα άλλα, δεν ησυχάζει ποτέ άλλοτε παρά μόνον λίγο πριν από την αυγή, και ίσως αυτό είναι το μεγαλύτερο ταλέντο της, αφού δημιουργεί το ιδανικότερο σκηνικό για πρωινό περπάτημα. Στις 6 το πρωί υπάρχουν περισσότερα δέντρα στους δρόμους παρά άνθρωποι!

07.00
Προσπαθώ να ξανακοιμηθώ αλλά δεν πάει και πολύ καλά. Ετσι, ύστερα από ορισμένες μετακινήσεις στις διάφορες άκρες του κρεβατιού –χωρίς να έχω στείλει απολύτως κανένα μήνυμα με κωδικό μετακίνησης– σηκώνομαι και φτιάχνω καφέ ή τέλος πάντων κάτι που να μοιάζει. Ευθύς αμέσως, και όσο ακόμη προλαβαίνω πριν η πόλη ξυπνήσει για τα καλά, πηγαίνω για περπάτημα στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου – και αυτή η καθημερινή πρωινή συνήθεια είναι ένα από τα πιο ισχυρά επιχειρήματα που έχω κατά της αυτοκτονίας. Κάπως έτσι ξεκινάω κι εγώ τη μέρα μου, σαν όλους εκείνους τους ανθρώπους που έχουν ένα σπίτι, μια δουλειά, μερικές αυταπάτες…

08.30
Επιστρέφω στο σπίτι για να ξαναφύγω. Οπως άλλωστε όλα εδώ πάνω επιστρέφουν για να φύγουν ξανά. Κατεβαίνω και συνήθως ψάχνω το αμάξι για περίπου 5 με 10 λεπτά, καθώς είναι ελάχιστες οι φορές που θυμάμαι πού ακριβώς έχω παρκάρει. (Να σημειώσουμε εδώ πως μιλάμε για έναν άνθρωπο που έχει χάσει πέντε ταυτότητες μέσα σε 10 χρόνια.) Επειτα από λίγο βρίσκω το αμάξι και ύστερα από μία τέτοια επιτυχία, είμαι έτοιμη για να ξεκινήσει άλλη μια μέρα. Αν βρίσκομαι στη διαδικασία εκμάθησης κάποιου ρόλου, συχνά συμβαίνει την ώρα που οδηγώ να μιλάω μόνη μου κοιτώντας μακριά πέρα απ’ τα φανάρια, μαθαίνοντας λόγια, αλλάζοντας διάφορες τονικότητες και εκφράσεις, τόσο που συχνά οι οδηγοί των αυτοκινήτων από το αντίθετο ρεύμα ζωγραφίζουν στο πρόσωπό τους καμπύλες έκπληξης ή και οίκτου, σε φάση «κρίμα το κορίτσι!», αλλά αυτό δεν με απασχολεί ιδιαίτερα, καθώς είναι το μικρότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει κανείς ενώ οδηγεί στους δρόμους της Αθήνας.

19.00
Κάποια απογεύματα τυχαίνει να έχω στούντιο ή πρόβα. Κι αυτές είναι οι αγαπημένες ημέρες της εβδομάδας. Σε αυτές τις περιπτώσεις το απόγευμα κυλάει γρηγορότερα από σταγόνα βροχής πάνω σε τσουλήθρα, σχεδόν ανεπαίσθητα, και όταν ανοίγω την πόρτα για να βγω ξανά στον κόσμο, εκείνος έχει ήδη νυχτώσει. Σκέφτομαι τότε πως μερικοί χώροι, όπως τα στούντιο ή τα θέατρα, έχουν τη μαγική ικανότητα να μεταμορφώνουν οποιαδήποτε τραγωδία σε πολύχρωμα κυκλάμινα όποτε τους αρέσει! Αυτή βέβαια δεν είναι ακόμη μια επιστημονικώς αποδεδειγμένη θεωρία.

22.00
Συνήθως φεύγω αποφασισμένη να πάω σπίτι μου, όμως σχεδόν πάντα καταλήγω να υποκύπτω σε διάφορες τηλεφωνικές προτάσεις φίλων για βόλτες, κουβέντες, φαγητό κ.λπ.

00.30
Οταν τελικά φτάνω στο σπίτι. Ανοίγω τον υπολογιστή και αφού εξηγήσω στους δύο πιο όμορφους γάτους του κόσμου πως αυτό δεν είναι η καινούργια τους πολυθρόνα και πως καλό θα ήταν να μετακινηθούν από πάνω του, ξεκινάω να γράφω κάτι που ποτέ δεν τελειώνει, πάντα αλλάζει και συνήθως επιστρέφει εκεί ακριβώς απ’ όπου ξεκίνησε. Εδώ ήταν πάντα ένα μέρος που μπορούσα να χαθώ – άσχετα που συνέβη τυχαία να είναι το ίδιο μέρος που θα βρεθώ.

02.00
Η ώρα είναι ενδεικτική και διαφέρει από μέρα σε μέρα. Γενικώς έχω μια κακή σχέση με τον ύπνο. Εγώ προσπαθώ, αυτός με αποφεύγει. Οταν το σχέδιο πετύχει, κοιμάμαι. Αν όχι, βγαίνω για ακόμη έναν νυχτερινό περίπατο στην απάνω γειτονιά. Η πόλη τώρα μοιάζει με μινιατούρα ενός κόσμου που δύει. Ακούω μουσική. Ισως ο ήχος έχει μεγαλύτερη εμβέλεια στον χρόνο απ’ ό,τι στον χώρο. Εδώ όλα έχουν αντίλαλο ακόμη κι όταν κοιμούνται. Ομως, μαθαίνει κανείς μόνος του αυτά που χρειάζεται να μάθει, στη σιωπηλή εκείνη περιοχή που ο μόνος τρόπος να πας εκεί είναι να βρίσκεσαι εδώ. Ο ουρανός βιάζεται ξανά να ομορφύνει για την επόμενη απογοήτευση που τον περιμένει. Κι η νύχτα τελειώνει για να ξεκινήσει πάλι. Αύριο.

Η τραγουδοποιός, ερμηνεύτρια και ηθοποιός Σίλια Κατραλή κυκλοφόρησε πρόσφατα το κομμάτι «Εγώ πιστεύω στην αγάπη», σε μουσική και στίχους 
του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή