Κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα, θα θέλαμε φυσικά να είναι αλλιώς, να είναι ένας αλλοδαπός εγκληματίας, ένας σεσημασμένος που πήρε τη ζωή του κοριτσιού. Και κάπως θα μας ανακούφιζε, ότι οι κακοί είναι κακοί, έξω από το σπίτι μας, δεν κοιμούνται μαζί μας. Και θα γυρίζαμε, άνδρες και γυναίκες, το άλλο πλευρό, γιατί οι άνδρες μας είναι καλοί, και μόνον από τον έξω κόσμο κινδυνεύουμε. Αλλά ακόμα και έτσι να συνέβαινε, θα έπρεπε να μας ξαγρυπνά ένα ερώτημα. Γιατί ο εγκληματίας «έφαγε» το κορίτσι;
Και τελικά τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Κάθε μέρα, κάθε νύχτα. Από καταβολής κόσμου. Ο Μπάμπης κάτι μας θυμίζει. Είναι αυτό το αγόρι που έχουμε όλοι συναντήσει στη ζωή μας, τον έχουμε ζήσει ως συμμαθητή, τον έχουν ερωτευτεί οι φίλες μας ή και εμείς, τον βρήκαμε στο πανεπιστήμιο, τον συναντήσαμε στο ψυχαναλυτικό γραφείο μας, αλλά δεν κάθισε πολύ, προτίμησε να βγει έξω στη ζωή, να αδράξει εκεί τις ευκαιρίες του. Σίγουρα τον έχουμε συναντήσει ή τον έχουμε θαυμάσει σε διάφορους χώρους, έχει διακριθεί, έχει αναλάβει αξιώματα, είναι πολιτικός, είναι δημοσιογράφος, είναι καλλιτέχνης, είναι αστέρας του θεάτρου. Με διάφορες παραλλαγές, ο Μπάμπης ζει ανάμεσά μας. Είναι σίγουρα εξ όψεως καλό παιδί, γοητευτικός, ένας πολυσχιδής άνδρας. Ξέρει να συγκρατεί τα συναισθήματά του, είναι καθαρός, φροντισμένος, μυρίζει όμορφα, στέλνει λουλούδια, κλέβει τις καρδιές με ευκολία, ανδρών και γυναικών. Είναι αυτό που ονειρεύονται οι μαμάδες για τις κόρες τους, είναι αυτός που σε πηγαίνει στα ύψη. Δεν την πάτησε μόνον η Καρολάιν, που ήταν μικρό κορίτσι, αλλά πάρα πολλές γυναίκες ανά την υφήλιο. Λίγα χρόνια πριν, η κοινή γνώμη είχε συγκλονιστεί στην Αμερική με την περίπτωση του Ελληνα Φώτη Ντούλος, που η περίπτωσή του θυμίζει τόσο μα τόσο τον Μπάμπη. Και δεν είναι ο μόνος. Είναι αναρίθμητοι. Είτε κάνουν είτε δεν κάνουν σωματικά εγκλήματα, είτε αφαιρούν ζωές, αυτοί οι άνδρες που γεννήθηκαν για να γοητεύουν τις γυναίκες, και να τις «σκοτώνουν» με κάθε τρόπο, υπάρχουν εκεί έξω.
Δεν ήταν έγκλημα πάθους αυτό. Ηταν έγκλημα αλαζονείας. Το βλέμμα του είχε τον παγωμένο θυμό του άνδρα που του έθιξαν τον ανδρισμό, τον ιδιαίτερα εύθραυστο ανδρισμό, που είχε ανάγκη ψηφιακές εφαρμογές για να παρακολουθεί ανά πάσα στιγμή πού βρίσκεται η νεαρή, έφηβη σύζυγός του. Μην τυχόν και το σκάσει από το χρυσό κλουβί. Είμαι σίγουρη ότι όσο θα περνούσαν τα χρόνια, αυτός θα έκανε χρήση της γοητείας του σε αναρίθμητες άλλες γυναίκες. Γιατί μία δεν είναι ποτέ αρκετή. Οι δικαιολογίες, πολλές. Γιατί θα είχε έλλειμμα αγάπης από το σπίτι, γιατί δεν τον καταλάβαινε η γυναίκα του, γιατί χρειαζόταν φροντίδα. Και θα έδενε στο άρμα του και άλλες ψυχές έτοιμες φυσικά και οι ίδιες να εξαπατηθούν από τη «θηλυκή» γοητεία αυτού του ευαίσθητου άνδρα. Καμία δεν θα έβλεπε τον εν δυνάμει δολοφόνο, εκτός και εάν μπορούσαμε να δούμε τις λεπτομέρειες. Οτι δεν τον ενδιέφεραν πραγματικά οι γυναίκες. Είναι δοχεία χρήσης. Γιατί συνήθως αυτοί οι άνδρες ελέγχουν πάντα εκείνοι το παιχνίδι. Θυμόμαστε άλλωστε τον συγκλονιστικό ήρωα του «Match Point» του Γούντι Αλεν. Είναι οι περισσότεροι τόσο υπέροχοι «οικογενειάρχες». Και αλίμονο αν σηκώσουμε την κουρτίνα για να δούμε τη σκοτεινιά, την υποκρισία, το ψέμα. Αυτοί οι άνδρες ονειρεύτηκαν ότι μόνον εκείνοι παίζουν τέτοια παιχνίδια, και φυσικά δεν θέλουν να χάσουν. Δεν παίζουν ισότιμα. Δεν ανοίγονται στο παιχνίδι της ζωής. Δεν θέλουν να βγουν τα άπλυτά τους στη φόρα, όπως όλων των υπόλοιπων κοινών θνητών. Οι ψυχικές αντιφάσεις τους δεν επικοινωνούν μεταξύ τους, γι’ αυτό και καταβάλλουν τόσο μεγάλη ενέργεια στην οδό της γοητείας και της τελειότητας. Για να μην υπάρχει τίποτα που να τους προδίδει. Αλλά το ασυνείδητό τους καταγράφει τη βαθιά επιθετικότητα, ενδεχομένως και τον φθόνο για το διαφορετικό, το έτερο. Αυτό που τους ελκύει την ίδια στιγμή είναι ο εχθρός τους. Είναι αυτό που δεν αντέχουν να αφεθούν, είναι αυτό που δεν αντέχουν, που δεν έχουν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συζήτηση δύο γνωστών Ελλήνων συγγραφέων που ο ένας έλεγε στον άλλο με φοβερή αλαζονεία: «Αφού αρέσουμε στα κορίτσια, να τους χαλάσουμε το χατίρι;». Ακόμα γυρίζει το στομάχι μου, όχι από την επιθυμία, ιδίως από την έλλειψή της.
Φυσικά, στους Μπάμπηδες ανά τον κόσμο οι γυναίκες είναι «τρελές», εύκολες, που χρειάζονται καθοδήγηση ή και σιγαστήρα. Ανάλογα τι λένε και πώς τους εκθέτουν.
«Τι νύχτα και αυτή χωρίς αντικείμενα», γράφει ο Ρίλκε. Πόσος πόνος στη μαύρη ψυχή που δεν έχει εσωτερικεύσει ένα καλό αντικείμενο, από τη μητέρα, τον πατέρα, από την αντοχή και την ανοχή σε όσα δεν είμαστε και δεν καταλαβαίνουμε. Που δεν υπάρχει το έλεος, αυτό το μαλακτικό της ψυχής. Ο φόνος και ο βιασμός γίνονται από άνδρες. Σπανιότατα γίνονται από γυναίκες. Ψυχικοί φόνοι, φόνοι συναισθημάτων, γελοιοποίηση, υποτίμηση, έλεγχος, αλαζονεία, είναι όλα ανδρικά παιχνίδια. Το ισχυρό φύλο αναδεικνύεται ολοένα και περισσότερο ανίσχυρο. Το γνωρίζαμε από πάντα, απλώς απαγορευόταν να το πούμε. Θα μας κατηγορούσαν. Δεν θα μας ήθελαν. Κάποτε στις προπτυχιακές εξετάσεις μου στο πανεπιστήμιο του 1997 σε ένα μάθημα μας είχαν βάλει ως θέμα τον φθόνο του πέους. Κλείνοντας την απάντησή μου, έγραψα μια φράση: Με τον φθόνο της μήτρας πότε θα ασχοληθούμε; Ο περίφημος κύριος καθηγητής με έκοψε εκείνη τη φορά.
Το 2021 είμαστε έτοιμοι να ανοίξουμε αυτόν τον διάλογο;