«Από το ένα έως το δέκα, πόσο Ελληνας αισθάνεστε;» ρωτούσαν το κοινό οι παρουσιαστές (Γιώργος Κριθάρας και Φωτεινή Παπαχριστοπούλου) του «Εθνικού ντεφιλέ», της παράστασης του σκηνοθέτη Παντελή Φλατσούση που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών.
Αφού περάσαμε από τα παρασκήνια πήραμε τις θέσεις μας μπροστά στην πασαρέλα που είχε στηθεί στην Πειραιώς 260. Τα φώτα άναψαν, η ζωντανή μουσική ξεκίνησε και η επίδειξη μόδας άρχισε, τοποθετημένη στο μακρινό 2121. Τα μοντέλα – ηθοποιοί φόρεσαν δεκάδες «πειραγμένες» παραλλαγές της φουστανέλας και των θρυλικών ενδυμάτων του 1821 (άθλος με πολύ καλό αποτέλεσμα από τον Κ. Ζαμάνη) και στο μέσο της σκηνής – πασαρέλας αφηγούνταν την εξέλιξη του ενδύματος σε σχέση με την κατασκευή ενός κοινού εθνικού αφηγήματος και κατ’ επέκταση μιας εθνικής ταυτότητας. Οι συντελεστές του ντεφιλέ έβλεπαν τα πράγματα από την απόσταση του μέλλοντος, όταν τα έθνη-κράτη ήταν πια παρελθόν και τη θέση τους είχε πάρει μια παγκόσμια τεχνολογική αυτοκρατορία. Οι πολίτες αυτής της αυτοκρατορίας δεν είχαν μια κοινή ιστορία, κάτι που να τους ενώνει ή να τους ξεχωρίζει, αλλά ο καθένας ατομικά συνδεόταν με τις ψηφιακές κοινότητες που επιθυμούσε. Σαν να ζούσαν όλοι στο προσωπικό τους τάιμλαϊν.
Το «Εθνικό ντεφιλέ» ήταν μια καλοδουλεμένη παράσταση «docufiction» και ένα σχόλιο πάνω στην κατασκευή ταυτοτήτων με αιχμές για την τεχνολογική εποχή μας. Είχε μέσα του πολλή ερευνητική δουλειά από τον Π. Φλατσούση, ο οποίος υπέγραφε και το κείμενο, καθώς μέρος της δραματουργίας ήταν αποσπάσματα νόμων, ημερολογίων, δημοσιευμάτων κ.ά. για τη φουστανέλα και την ιστορία της. Οι προσωπικές ιστορίες των ηθοποιών ήταν ένα στοίχημα που υπηρέτησε την οπτική του σκηνοθέτη. Οι Ν. Οντόγκ, Αιν. Τσαμάτης, Γ. Χουσμέν, H. Amiri και Θ. Θεοχάρογλου είχαν όλοι να αφηγηθούν εμπειρίες κοινωνικού αποκλεισμού τους εξαιτίας της προσωπικής τους ταυτότητας ή μιας πτυχής της. Το χιούμορ και ο σαρκασμός ήταν απαραίτητες δικλίδες αποσυμπίεσης και θα μπορούσαν να ενισχυθούν. Ενας μικρός περιορισμός στη διάρκεια της παράστασης δεν θα υπονόμευε τα ερωτήματα που θέλει να θέσει ο δημιουργός της, τα οποία είναι επίκαιρα και διαχρονικά.