Μελετούσε το ενδεχόμενο να υπάρχει ζωή στην Αφροδίτη. Μικροοργανισμοί που κρύβονται, αιωρούμενοι στα τοξικά, σαν φλόγες της πιο βαθιάς κόλασης, νέφη του πλανήτη.
Στο ερευνητικό κέντρο, οι επικεφαλής έριχναν κατά καιρούς διάφορες παλαβές ιδέες. Ή ίσως είχαν κουραστεί με τον πάγο στον Aρη και τους κρυμμένους ωκεανούς του Τιτάνα. Τα φλογισμένα νέφη της Αφροδίτης τούς φαίνονταν πιο εξωτικά τώρα.
Αυτά σκεφτόταν τα βράδια, μόνη στο σπίτι της, τρώγοντας ταϊλανδέζικο που είχε παραγγείλει απ’ έξω. Τα ξυλάκια στο στόμα της τα ένιωθε το πιο εξωγήινο κατασκεύασμα που μπορούσε να φανταστεί ο νους του ανθρώπου. Τα ντάμπλινγκ μύριζαν Γη· τα ξυλάκια ήταν σαν να είχαν έρθει από το Διάστημα.
Ή, τουλάχιστον, κάτι τέτοιο ονειρεύτηκε μια νύχτα με καταιγίδα. Ηταν μια θερμική καταιγίδα, με βίαιους κεραυνούς και βροντές που έκαναν τα τζάμια να τρίζουν.
Σηκωνόταν, καθόταν μπροστά στον υπολογιστή και συνδεόταν με το σύστημα του κέντρου. Παρατηρούσε τις φιλτραρισμένες φωτογραφίες της Αφροδίτης και απορούσε. «Τι κρύβεις μέσα σου;» μονολογούσε. «Και γιατί στο διάολο σε ονόμασαν Αφροδίτη; Μια φρίκη είσαι, που κρέμεται στο κενό».
Eκανε ποδήλατο στο πάρκο τα ξημερώματα ακούγοντας μουσική στα ακουστικά. Φανταζόταν πως τα εξωγήινα μικρόβια της Αφροδίτης έμοιαζαν με παραμορφωμένα ανθρώπινα έμβρυα που δεν θα αναπτύσσονταν ποτέ, χωμένα μέσα σε πυκνά, δηλητηριώδη νέφη.
Οταν ήταν νεότερη, είχε μείνει έγκυος. Hταν μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Εκείνος, ένας άνδρας πολύ μεγαλύτερός της, φίλος του πατέρα της, ανέλαβε να βρει τον γιατρό που θα έκανε τη δουλειά. Δεν ήταν εκείνος που πίεσε προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά εκείνη. Πίστευε στα άστρα και στα άστρα δεν υπάρχει χώρος για παιδιά.
Η σχέση, μυστική και απόρρητη έτσι κι αλλιώς, χάθηκε εκείνες τις μέρες, μαζί με το έμβρυο. Σαν κάτι να είχε σπάσει, ερήμην τους.
Η λύπη που την κατέλαβε τις επόμενες ημέρες, αλλά κυρίως τις νύχτες, είχε κάτι απροσδιόριστο, νεφελώδες. Αν μπορούσε να της δώσει μορφή, θα επέλεγε το νεφέλωμα της Ελικας, ή αλλιώς «μάτι του Θεού», στον αστερισμό του Υδροχόου.
Οταν ερωτεύτηκε ξανά και είπε στον άνδρα που την ήθελε πολύ τι έκανε στη δουλειά της, εκείνος έδειξε να εντυπωσιάζεται. «Είναι κόλαση εκεί πάνω», του είπε δείχνοντας την Αφροδίτη νωρίς ένα βράδυ. Αλλά ήταν πια πολύ μακριά από αυτή την κόλαση. Και γέλασαν.
Τη νύχτα που ξύπνησε και τον βρήκε να κοιμάται δίπλα της, ένας λυγμός τής θύμισε πόσο διαφορετικό πράγμα είναι η ευτυχία από τη χαρά. Ξαφνικά, ήταν βέβαιη πως υπήρχε ζωή στα νέφη της Αφροδίτης. Και ότι το «Μάτι του Θεού» βλέπει τα πάντα, μέσα της. Κοιμήθηκε ξανά ώς το πρωί. Ηταν το ηλιόλουστο, διάφανο πρωινό ενός αναγεννητικού βοριά.