Υπάρχει διάσπαρτη σε όλη την Ελλάδα μια εφήμερη τέχνη που αξίζει να καταγραφεί. Είναι τα ίχνη των παλαιών οικιών, οι στρώσεις του χρόνου σε σοβάδες, προσόψεις και κρυφά περάσματα, τα χρώματα σε αλληλεπίδραση και σε συμβίωση. Αντίθετα προς τη δημοσιότητα που παίρνει η όποια street art, αυτά τα ίχνη του χρόνου που μιλούν για μια βαθιά αστική εμπειρία, όπως μιλούν και για τις ζωές ανθρώπων που πέρασαν, συνήθως περνούν αχαρτογράφητα. Συνδέονται με την έλξη των ερειπίων και την εναλλακτική καταγραφή της κατοίκησης των πόλεων ως μιας εμπειρίας καθολικής και αναπόδραστης.
Μιλούν για τη φθορά της ύλης και μοιραία συνδέονται με το αναπόφευκτο βιολογικό τέλος. Αλλά η ύλη είναι ανθεκτικότερη και αν αφεθεί στη φυσική της ωρίμανση, στην εξελικτική ώσμωσή της με τον χρόνο, δίνει σπαρακτικά ευρήματα αστικής αρχαιολογίας.
Περισσότερο, έχουμε να κάνουμε με μια αυτόνομη κατηγορία εικαστικής δημιουργίας, που δεν είναι λόγια ούτε λαϊκή, αλλά πηγαία, και υπόκειται στην τυχαιότητα καθώς ενθαρρύνεται από τη σιωπηλή ένταση της φθοράς. Τα χρωματικά ίχνη που μπορεί να δει κανείς, σε απίθανους συνδυασμούς, θυμίζουν τη χρωματική σοφία που βρίσκει κανείς στη φύση, όπως σε συστάδες αγριολούλουδων, ή ακόμη και σε απρόσμενες συνευρέσεις υλικών πεπερασμένης χρονικής διάρκειας. Το πολύτιμο στοιχείο που προκύπτει από την καταγραφή αυτή σε όλη την Ελλάδα (από τις γειτονιές της Αθήνας έως τη Θράκη και την Κρήτη) είναι οι γεωμορφικοί συνδυασμοί ως ανάγλυφα στρώσεων υλικών που αναδύονται σε μαιάνδρους χρωμάτων ή σε επιστρώσεις υβριδικών επεμβάσεων. Είναι μια τέχνη που γεννιέται από την ανάγκη, ορίζεται από το τυχαίο, εξαρτάται από τη διάρκεια της φθοράς. Εμπεριέχει όλα τα τραγικά στοιχεία της ύπαρξης, προσομοιάζει δηλαδή προς τα τυπικά χαρακτηριστικά της ρομαντικής φιλολογίας, αλλά ως αποτέλεσμα αιφνιδιάζει συχνά, καθώς παραπέμπει σε έργα αφηρημένου εξπρεσιονισμού, όπως βιώθηκε στην Αμερική του 1945-1960. Αυτές οι εφήμερες ταπετσαρίες της πόλης προσελκύουν συχνά την προσοχή από τους πλάνητες εραστές της αστικής ζωής, από όσους έλκονται από την παρουσία της φθοράς στην πόλη, ως παρασιτικό φυτό ή υλικό απόσταγμα. Πολλά από τα ίχνη αυτά θα έπρεπε να αποτοιχίζονται προσεκτικά και να συγκεντρώνονται σε ένα αποθετήριο μνήμης των πόλεων. Ορισμένα θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν και εμπορικά στις εφαρμοσμένες τέχνες ή μέσω της αναπαραγωγής τους ως υφάσματα, ταπετσαρίες, εξώφυλλα ή μοτίβα για διάφορες χρήσεις.
Η ομορφιά αυτής της εφήμερης τέχνης συναιρείται καθώς χωνεύει γεωγραφικά χαρακτηριστικά και κοινωνικές διαφοροποιήσεις. Ιχνη ενός σπιτιού στην Αίγινα θυμίζει αίφνης έναν τοίχο στην Πάτρα ή μια κάμαρα σε χωριό της Ανατολικής Μακεδονίας. Είναι μια τέχνη δημοκρατική, απροσδόκητη, λανθάνουσα.