Δεν θέλω να γίνω
δυσάρεστος, αλλά πρέπει
να μιλήσουμε για κάτι
πολύ σημαντικό ★★★
ΔΡΑΜΑ (2020)
Σκηνοθεσία: Γιώργος Γεωργόπουλος
Ερμηνείες: Ομηρος Πουλάκης,
Βαγγέλης Μουρίκης, Κόρα Καρβούνη
Το πρώτο πράγμα που πιθανότατα θα σκεφτεί κάποιος βλέποντας το φιλμ του Γιώργου Γεωργόπουλου («Τungsten») είναι πως ο Ελληνας σκηνοθέτης βρήκε έναν μάλλον «εύκολο» τρόπο να κερδίσει θεατές, κάνοντας μια ταινία-αναφορά στην πανδημία. Ο «Δυσάρεστος», ωστόσο, γυρίστηκε αρκετά πριν η ζωή όλων μας αρχίσει να περιστρέφεται γύρω από μάσκες και εμβόλια και γι’ αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί έως και προφητικός. Πρωταγωνιστής εδώ είναι ο Ομηρος Πουλάκης, ο οποίος υποδύεται τον Αρη, ένα επιτυχημένο στέλεχος εταιρείας, με ζωή και καθημερινότητα αυστηρά τακτοποιημένη. Αυτά ώσπου θα μάθει πως είναι φορέας ενός σεξουαλικά μεταδιδόμενου ιού, εξαιρετικά θανατηφόρου για τις γυναίκες. Πλέον, θα αναλάβει να ειδοποιήσει ο ίδιος τις πρώην συντρόφους του των τελευταίων τεσσάρων ετών σχετικά και να μάθει ποια τού μετέδωσε αρχικά τον ιό.
Χρησιμοποιώντας ένα περιβάλλον ουδέτερης παρακμής, το οποίο βλέπουμε να εμφανίζεται όλο και περισσότερο στα ελληνικά φιλμ του καιρού μας, ο Γεωργόπουλος τοποθετεί εκεί έναν ήρωα, που μόνο τέτοιος δεν μοιάζει. Ψυχρός και μάλλον αδίστακτος, τουλάχιστον στην πρώτη ματιά, ο Αρης αρχίζει να αναζητά τις πρώην συντρόφους, οι οποίες στη συντριπτική πλειονότητά τους δεν θέλουν να τον βλέπουν στα μάτια τους. Η είδηση μάλιστα του νοσήματος μοιάζει με το αποκορύφωμα μιας ήδη καταστροφικής εμπειρίας που οι κοπέλες είχαν μαζί του.
Αυτός ο αντισυμβατικός πρωταγωνιστής έχει επίσης δίπλα του έναν ακόμη πιο παράξενο χαρακτήρα: ο Βαγγέλης Μουρίκης είναι εδώ ο εργοδότης του Αρη, ένας άνδρας σκληρός και βρωμόστομος, ο οποίος ωστόσο έχει βαλθεί να γίνει ποιητής, απαγγέλλοντας με τεχνητά ενισχυμένη φωνή –έχει κάποιο πρόβλημα στις φωνητικές χορδές– τα «αριστουργήματά» του. Ολος αυτός ο σουρεαλισμός, διότι περί τούτου βασικά πρόκειται, λειτουργεί ως αντίβαρο στο κατά τα άλλα έντονα δραματικό πρόσημο της ταινίας, μαζί με μερικές ακόμη σκηνές που στήνονται σε κάπως αλλόκοτα μέρη, π.χ. σε έναν αγώνα bodybuilding ή σε μια επίδειξη για σκύλους.
Από εκεί και έπειτα υπάρχουν διάφορες αναφορές και παρατηρήσεις κοινωνικού περιεχομένου: τα στελέχη εταιρειών που καυχιούνται για τους κορυφαίας τεχνολογίας… ατμιστές τους, η εργαζόμενη του μήνα, την οποία σηκώνει το κλαρκ για να τη δουν όλοι (;), ο τρόπος που ο ίδιος ο Αρης θεωρεί φυσικό να συμπεριφέρεται στους κατωτέρους και στους ανωτέρους του στη δουλειά αντίστοιχα. Και βέβαια το γυναικείο φύλο, το οποίο εδώ συμβολικά «δολοφονείται» από την αδιαφορία όχι τόσο των ανδρών, αλλά της κοινωνίας εν γένει.