07.45
Ξύπνημα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα τεράστια δυσκολία να ξυπνήσω πρωί. Eνώ μου άρεσε πολύ να πηγαίνω στο σχολείο, ήταν τόσο δύσκολη η απόφαση ν’ αφήσω το κρεβάτι μου και γι’ αυτόν τον λόγο συχνά προφασιζόμουν ότι δεν νιώθω πολύ καλά, μήπως και τη γλίτωνα. Ας έρθω όμως στο σήμερα που ακόμα κι αυτές οι σκέψεις είναι πολυτέλεια. Πρέπει να ξυπνήσω τα παιδιά μου, τον Σταύρο και την Ιζόλδη, να τα πλύνω, να τα ντύσω και να πάρουν πρωινό.
08.30
Αφιξη σχολικού. Κατεβαίνουμε τέσσερις ορόφους –μια και ασανσέρ δεν υπάρχει στο κτίριο– προσπαθώντας να μην ξυπνήσουμε τους υπόλοιπους ενοίκους. Φιλάκια και αποχαιρετισμός. Αντε τώρα ν’ ανέβω τέσσερις ορόφους, όμως το δέλεαρ είναι τεράστιο: Θα προσγειωθώ στο κρεβάτι και θα καταβάλω κάθε προσπάθεια να ξανακοιμηθώ. Συνήθως τα καταφέρνω.
11.00
Ξύπνημα ξανά. Δεν μπορώ να υπάρξω χωρίς καφέ. Χρωστάω πάρα πολλά σ’ αυτόν που ανακάλυψε τον καφέ, την πιπίλα και τον παιδικό σταθμό!
11.15
Μπάνιο. Τα ωραία αρώματα με ξυπνάνε και μου φτιάχνουν τη διάθεση. Στρώσιμο κρεβατιού και το πιο τρομακτικό ερώτημα των τελευταίων χρόνων επιστρέφει και πάλι: Τι θα μαγειρέψω σήμερα; Μάλλον όσπρια ή λαδερό.
12.00
Οσο γίνεται το φαγητό αρχίζω να περιπλανιέμαι στο Διαδίκτυο. Προβληματίζομαι που τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι πως τα σόσιαλ μίντια με έχουν κουράσει, απέχω ολοένα και περισσότερο. Κάποιες φορές μου φαίνεται τόσο μάταιη αυτή η ενασχόληση που τείνει να μας γίνει υποχρέωση.
13.15
Ηρθε η ώρα να σκεφτώ τα ωραία. Ο δίσκος που φτιάξαμε με τον Νεοκλή Νεοφυτίδη κυκλοφόρησε πριν από δέκα ημέρες, τα μηνύματα που λαμβάνουμε είναι συγκινητικά, το «Παραδώσου» αρχίζει να ακούγεται κι εμείς, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς μετά την πανδημία, πρέπει να ξανασυστηθούμε και να επικοινωνήσουμε τα τραγούδια μας. Τηλεφωνώ στον Νεοκλή. Συζητάμε για τα σχέδιά μας και αναρωτιόμαστε πότε θα βρούμε την ευκαιρία να πάμε για ένα ποτό.
14.00
Η ώρα της συγκέντρωσης. Νέα τραγούδια για μια θεατρική παράσταση στην οποία συμμετέχω τραγουδώντας, δύο μεγάλες συναυλίες στην Αθήνα με διαφορετικό ρεπερτόριο η καθεμιά, ακόμα μία θεατρική παράσταση καθώς και μια συναυλία στην Κύπρο. Και τα τέσσερα πρότζεκτ είναι απάτητη γη, όμως αυτή είναι η ομορφιά τους: ότι ετοιμάζομαι για νέες περιπέτειες. Μόνο μία λέξη μπορώ να βρω για την τόσο όμορφη δουλειά μας: μαγική.
15.15
Φαγητό. Αν και το έφτιαξα βιαστικά, το λαδερό πέτυχε όπως διαπιστώνουμε.
15.45
Σε λίγο θα έρθουν τα διδυμάκια μας. Μπαίνω στην πλατφόρμα του σχολείου και βλέπω τα νέα τους, αν έφαγαν, τι έφαγαν, πώς ήταν η μέρα τους, ποιες είναι οι αυριανές υποχρεώσεις.
16.30
Ηρθε το σχολικό. Ο Σταύρος αποκοιμήθηκε στη διαδρομή και δεν του αρέσει καθόλου που πρέπει να ξυπνήσει. Δεν θέλει να περπατήσει με τίποτα μέχρι επάνω, οπότε τον παίρνω αγκαλιά και αρχίζω ν’ ανεβαίνω το… Παλαμήδι με είκοσι κιλά στην αγκαλιά μου και τη μικρή δίπλα μου να γκρινιάζει γιατί κι αυτή θέλει αγκαλιά. Ευτυχώς στην άκρη της σκάλας μας περιμένει ο μπαμπάς τους με ανοιχτή την αγκαλιά του, εκείνα τον βλέπουν και τρέχουν. Ούφ! Πλύσιμο χεριών, φαγητό και μετά παιχνίδι μέχρι τελικής πτώσεως.
17.00
Η ώρα που βγαίνει όλη η κούραση της ημέρας, τα παιδιά άλλοτε τσακώνονται, άλλοτε παίζουν πολύ ήσυχα κι εγώ κάνω ό,τι μπορώ.
18.00
Η ώρα των παιδιών με τον μπαμπά τους. Ναι! Ξαπλώνω για λίγο ή βγαίνω για περπάτημα.
20.00
Μπάνιο, φαγητό όλοι μαζί, πλύσιμο δοντιών, αγκαλιές, φιλιά, παραμύθια και ύπνος.
20.30
Φιστίκια Αιγίνης, δύο ποτά και κουβέντες με τον Σταύρο αλλά και με κάποιον φίλο που θα περάσει από το σπίτι να τα πούμε.
24.00
Η μαγική ώρα που όλοι κοιμούνται κι εγώ μένω ξύπνια. Πάντοτε μου άρεσε η νύχτα. Οι στιγμές αυτές που έχω μόνο με τον εαυτό μου, τις σκέψεις μου, τα όνειρα και τα σχέδιά μου, τις χαρές και τις λύπες μου. Ενας μικρός απολογισμός της μέρας, ένα βήμα πιο κοντά στον εαυτό μου. Κάποια όνειρα που πραγματοποιήθηκαν, κάποιες ελπίδες και φυσικά αρκετές απογοητεύσεις. «Κάπου ανατέλλει πάλι φως, μια καινούργια μέρα, ποιος ξέρει ποιος θα προδοθεί ή ποιος θα πάει πιο πέρα…», όπως λέει κι ένα καινούργιο μας τραγούδι.