Κατεβαίνοντας το βράδυ του περασμένου Σαββάτου τα σκαλοπάτια του αρχαίου θεάτρου, άκουσα γύρω μου αρκετές φορές τη λέξη «ανατρίχιασα». Δεν είμαι βέβαιος αν οι συγκεκριμένοι θεατές αναφέρονταν στο σύνολο του έργου του Γιάννη Κακλέα ή στο (όντως) συγκλονιστικό φινάλε του, που είναι δύσκολο να αφήσει οποιονδήποτε ασυγκίνητο· σε κάθε περίπτωση η παράσταση του «Ορέστη» του Ευριπίδη, στην καινούργια εκδοχή του Ελληνα σκηνοθέτη, ήταν από αυτές που αξίζουν την εκδρομή –εσχάτως και τη μικρή ταλαιπωρία της μάσκας– μέχρι την Επίδαυρο, όπως πιστοποίησαν και οι 15.500 θεατές που συνολικά βρέθηκαν εκεί το τριήμερο.
Εχοντας στη διάθεσή του ένα κείμενο τρομερής δύναμης και διαχρονικότητας, στη μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά, ο Κακλέας έβαλε διακριτικά τη δική του σφραγίδα, σκηνοθετώντας μάλιστα για πρώτη φορά αρχαία τραγωδία. Αρχικά πέτυχε στην επιλογή των πρωταγωνιστών του: Αρης Σερβετάλης και Μαίρη Μηνά ήταν εξαιρετικοί στους ρόλους του Ορέστη και της Ηλέκτρας αντίστοιχα, οι οποίοι μετά τη δολοφονία-εκδίκηση της μητέρας τους, Κλυταιμνήστρας, περιφέρονται σε ημιάγρια κατάσταση περιμένοντας την τιμωρία των Αργείων συμπολιτών τους. Ο πρώτος με φωνή αλλαγμένη σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του έργου και ανήσυχη κινησιολογία ερμήνευσε ιδανικά τον μητροκτόνο πρίγκιπα, κάπου μεταξύ ανθρώπινης και θείας δικαιοσύνης, διαύγειας και τρέλας.
Αξια του ρόλου και η Μηνά, με τις δικές της κορυφώσεις να είναι μάλιστα από τις καλύτερες στιγμές της παράστασης. Πολύ καλός και ο Γιώργος Ψυχογιός στον ρόλο του Τυνδάρεω, ενώ αρκούντως αρχοντική ήταν η Νικολέτα Κοτσαηλίδου ως Ωραία Ελένη. Κάπως πιο αδύναμος έμοιαζε τέλος ο Μενέλαος του Πάνου Βλάχου, ο οποίος πάντως συμπαρασύρθηκε θετικά από το πολύ δυνατό δεύτερο μισό της παράστασης.
Οσο για τον χορό, αυτός αποτελούμενος από νεαρές κοπέλες, ήταν μάλλον και η κυριότερη παρέμβαση του Κακλέα πάνω στο πρότυπό του. Με μαύρα φορέματα εμπνευσμένα από underground κλαμπ και σκηνικά που παραπέμπουν στον Μεσοπόλεμο (μαζί με τα κοστούμια του Μενέλαου και του Τυνδάρεω) αυτή που αιωρείται σε όλη τη διάρκεια του έργου είναι μια ατμόσφαιρα παρακμής, μια οριακή εποχή, όπου τα παιδιά σκοτώνουν τους γονείς τους και ο λαός είναι έτοιμος να λιθοβολήσει τους άλλοτε αγαπητούς ηγέτες του.
Μαγική ισορροπία
Κι αν κάποιους μπορεί να ξένισαν αρχικά οι σπασμωδικές κινήσεις και οι παραμορφωμένες εκφράσεις του χορού, τα ηχητικά εφέ που τις συνόδευαν ήταν βγαλμένα κατευθείαν από το σύμπαν των ιστοριών γοτθικού τρόμου και των κολασμένων ονείρων σαν αυτά που στοιχειώνουν τους δύο νεαρούς ήρωες.
Οταν δε φτάσαμε στην κλιμάκωση του φινάλε, τα πάντα πήραν τελετουργικό και συνάμα εκρηκτικό χαρακτήρα, με την ακρίβεια δράσης, λόγου και δραματικής έντασης να βρίσκουν μια σχεδόν μαγική ισορροπία.