Πώς ο Ερμής ανακάλυψε τη μουσική; Και γιατί τελικά ο Απόλλων θεωρείται σήμερα ο θεός της και όχι ο εφευρέτης της, Ερμής; Ολα απαντώνται από τους «Ιχνευτές», το γοητευτικό παραμύθι – σατυρικό δράμα του Σοφοκλή, το οποίο παρουσιάστηκε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, σε σκηνοθεσία του Μιχαήλ Μαρμαρινού.
Το χάρτινο σκηνικό του Γιώργου Σαπουντζή δέσποζε στον χώρο της Επιδαύρου, μαζί με το αιωρούμενο στεφάνι και τους μουσικούς που είχαν τοποθετηθεί σε τρία σημεία των κερκίδων. Ο Απόλλων έκανε την εμφάνισή του θλιμμένος για την απώλεια των βοδιών του. Και πού δεν πήγε για να τα βρει. Ξεκίνησε από τη Θράκη, πέρασε από τη Θεσσαλία και κατέληξε στην Πελοπόννησο. Εχει αναθέσει στους Ιχνευτές Σατύρους να βρουν τα χαμένα βόδια του, με τη βοήθεια του Σιληνού, και με αντάλλαγμα χρυσάφι και την ελευθερία τους.
Ακολουθώντας τα ίχνη των ζώων, οι Ιχνευτές οδηγούνται σε μια σπηλιά υπό τον ήχο της λύρας, την οποία είχε μόλις εφεύρει ο Ερμής. Εκεί τους υποδέχεται η νύμφη Κυλλήνη και αφηγείται με μεγάλο θαυμασμό τα κατορθώματα του Ερμή. Σε μια ξεκαρδιστική παρεξήγηση, όπου ο Ερμής κατηγορείται για την κλοπή των βοδιών, παρεμβαίνει ο ίδιος ο Απόλλων. Οι δυο θεοί συμφωνούν να ανταλλάξουν μεταξύ τους τα βόδια (που στο μεταξύ έχουν βρεθεί) με τη λύρα.
Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός παρέδωσε για μία ακόμη φορά μαθήματα φρέσκου θεάτρου, μια παράσταση που δουλεύτηκε έως την τελευταία λεπτομέρειά της και αποτελεί πρόταση. Σημαντικό, επίσης, είναι ότι παρουσίασε στο ελληνικό κοινό ένα αποσπασματικά σωζόμενο και σπάνια παρουσιαζόμενο έργο.
Εντυπωσίασαν η εικαστική παρέμβαση του Γιώργου Σαπουντζή για τον χώρο της Επιδαύρου με βάση το χαρτί (σκιζόταν κατά την παράσταση από τον Απόλλωνα και χρειάστηκε να αλλαχθεί μετά την ολοκλήρωσή της), η μουσική του Βέλγου Billy John Bultheel, το τραγούδι και η παρουσία (σαν ξωτικό) του Γερμανοβιετναμέζου κόντρα τενόρου Steve Katona στον ρόλο του Ερμή. Στιβαρός Σιληνός ο Σταμάτης Κραουνάκης –τι ξεκαρδιστική στιγμή όταν απολάμβανε τα τεκταινόμενα τρώγοντας ένα γιαούρτι!–, ακριβής ο Χάρης Φραγκούλης ως Απόλλων, ενώ η Αμαλία Μουτούση «κατέκτησε» τον ποιητικό ρόλο της νύμφης Κυλλήνης με οίστρο και τσαχπινιά.
Πάνω από όλα όμως, η φίνα, μαστόρικη δουλειά του Μαρμαρινού φάνηκε στον Χορό (αξιομνημόνευτη η αντίστοιχη δουλειά του στον «Ηρακλή Μαινόμενο» το 2011 και στη «Λυσιστράτη» το 2016). Εκεί όπου όλοι οι σκηνοθέτες οφείλουν να δοκιμάζονται (και κατά πολλούς, να καταθέτουν την πρότασή τους) καθώς η παρουσίαση του Χορού θεωρείται το πιο δύσκολο πεδίο της αρχαίας ελληνικής δραματουργίας. Χορός ασκημένος, συντονισμένος, δυνατός, με προεξάρχουσα τη Θεοδώρα Τζήμου.