Old ★★★
ΘΡΙΛΕΡ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ (2021)
Σκηνοθεσία: Μ. Νάιτ Σιάμαλαν
Ερμηνείες: Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Βίκι Κριπς, Ρούφους Σιούελ
Για τις ταινίες του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν μπορεί να πει κανείς πολλά, σπανίως ωστόσο ότι δεν είναι ενδιαφέρουσες. Τον άτυπο κανόνα έρχεται να επιβεβαιώσει και η τελευταία του δημιουργία, η οποία μπορεί να αντλεί εμφανείς επιρροές από διάφορες πηγές, ωστόσο φέρει ανάγλυφη και τη δική του χαρακτηριστική σφραγίδα. Αυτή τη φορά, το ταξίδι του τρόμου δεν λαμβάνει χώρα σε κάποιο στοιχειωμένο σπίτι ή σκοτεινό χωριό, αλλά σε μια εξωτική παραλία που μοιάζει με κρυμμένο παράδεισο.
Μια τετραμελής οικογένεια που κάνει διακοπές σε κάποιο πολυτελές θέρετρο θα καταφτάσει εκεί, μαζί με λίγους ακόμη εκλεκτούς καλεσμένους, με σκοπό να περάσει μερικές ξέγνοιαστες ώρες· σύντομα όμως θα αποδειχθεί πως κάτι τρομερά αλλόκοτο συμβαίνει στη συγκεκριμένη παραλία, με τον χρόνο να περνάει πιο γρήγορα και τους ανθρώπους να γερνούν μέσα σε διάστημα μερικών μόνον ωρών.
Ο Σιάμαλαν ξεκινά βάζοντάς μας στην ατμόσφαιρα, μιμούμενος τις εισαγωγικές σκηνές του «Τζουράσικ Παρκ» του Σπίλμπεργκ, για να περάσει έπειτα ακάθεκτος στην «Παραλία» του Ντάνι Μπόιλ, τον «Εξολοθρευτή άγγελο» του Μπουνιουέλ (οι τουρίστες είναι αδύνατο να φύγουν από την παραλία), αλλά και στις κλασικές αναζητήσεις γύρω από τον χρόνο που συναντούμε στις ταινίες του Κρίστοφερ Νόλαν. Στον πυρήνα του πάντως το φιλμ είναι δικό του, εξερευνώντας τις σχέσεις και τις δυναμικές μεταξύ διαφορετικών ανθρώπων, μέσα σε ασυνήθιστες, υπερφυσικές καταστάσεις.
Ο χειρισμός της κάμερας είναι εδώ εξαιρετικά δυναμικός, αποκρύπτοντας και αποκαλύπτοντας κατά βούληση και –κυρίως– καταφέρνοντας συχνά να μετατρέπει τον αχανή χώρο της παραλίας σε κλειστοφοβικό κάδρο, που ταιριάζει στις νόρμες του θρίλερ. Οι τεχνικές είναι βέβαια εκεί, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα ενδιαφέροντα και εν πολλοίς διαχρονικά ζητήματα: τι θα έκανες αν γνώριζες πως ο χρόνος που σου απομένει είναι πραγματικά ελάχιστος; Πόσο εξαρτώμενες είναι οι σχέσεις αγάπης, αφοσίωσης, ευγένειας κ.ο.κ. μεταξύ των ανθρώπων από τη «θνησιμότητά» τους; Η πολυσυλλεκτικότητα, η οποία εκτός από το επίπεδο του καστ επεκτείνεται και σε αυτό του σεναρίου, βοηθά να προσεγγιστούν τέτοια θέματα μαζί με άλλα, ενώ το φινάλε προσθέτει μία ακόμη φιλοσοφική πτυχή που έχει να κάνει με τον σύγχρονο κόσμο.
Επειδή όμως μιλάμε για Σιάμαλαν, όλα τα παραπάνω φτάνουν συχνά σε βαθμό υπερβολής, κάποιες τρανταχτές «ευκολίες» δεν αποφεύγονται επίσης, ενώ και οι ερμηνείες θα μπορούσαν να είναι καλύτερες. Παρ’ όλα αυτά, το «Old» είναι από εκείνες τις ταινίες που σε συνοδεύουν αρκετή ώρα μετά την έξοδο από την αίθουσα.