Ξεκινώντας από τα δευτερεύοντα, ήταν μία από εκείνες τις μαζικές πολιτιστικές εκδηλώσεις που εσχάτως σπανίζουν: το κοινό της, αντί για λάτρεις της αποκλειστικά υψηλής τέχνης, περιλάμβανε νεαρούς ή βετεράνους φίλους της ποπ μουσικής, χαλαρούς τουρίστες, διευθυντές εναλλακτικών ραδιοσταθμών, πολιτικούς νέας κοπής, γνωστές food bloggers, με δυο λόγια εκπροσώπους μιας γενιάς ή μιας κοινότητας που εύκολα συναντά κανείς σε ένα συναυλιακό γεγονός με σύγχρονες πολιτισμικές αναφορές, ακόμα κι αν η ηλικία των δύο πρωταγωνιστών του είναι τα 73 και τα 62 έτη.
Ο λόγος για την προχθεσινή συναυλία των Μπράιαν και Ρότζερ Ινο, την πρώτη τους διεθνώς σύμπραξη επί σκηνής και την παρθενική ζωντανή εμφάνισή τους στην Ελλάδα, που πραγματοποιήθηκε στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο ενός Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου με λίγο πιο μοντέρνο, φέτος, προφίλ.
Πάμε τώρα και στα πιο σημαντικά: είχαν κάτι παραπάνω από χαρακτήρα καλωσορίσματος οι προηχογραφημένες μουσικές πινελιές που εκπέμπονταν από τα ηχεία του Ηρωδείου σαν μελωδικές ανάσες, ενώ ο κόσμος έβρισκε τις θέσεις του· το λιτό σκηνικό –ένα πιάνο, μια κιθάρα, ένα ακορντεόν, αρκετά μόνιτορ και κυρίως ένας πάγκος εργασίας γεμάτος με ηχητικά εφέ– υπόσχονταν ένα ταξίδι προς τις δυνατότητες και τα όρια του ήχου· και όταν ο Ρότζερ ανέβηκε στη σκηνή χειροκροτούμενος και ακολουθούμενος από τον μεγαλύτερο αδελφό του, όταν έκατσε ο πρώτος στο πιάνο και ο δεύτερος πίσω από τον πάγκο με τα εφέ (ο ένας για να παράγει νότες, ο άλλος για να τις μεταμορφώνει), όταν αντάλλαξαν την πρώτη από εκείνες τις συνθηματικές ματιές που βοηθούν τους μουσικούς να επιτελούν επιτόπια συνεργατικά θαύματα, τότε κιόλας έγινε κατανοητό ότι εκείνη η πρώτη φράση του Ρότζερ προς το κοινό, δεν ήταν τόσο σαχλή τελικά: «Απόψε», είχε πει, «ο Μπράιαν κι εγώ θα παίξουμε για τους θεούς».
Οσα ακολούθησαν έμοιαζαν σαν ambient όνειρο, που μακάρι να κρατούσε λίγο ακόμα. Στο πρώτο μέρος της συναυλίας, τα δύο αδέλφια ερμήνευσαν κομμάτια από το «Mixing Colors», το στοχαστικό και καταπραϋντικό κοινό τους άλμπουμ που κυκλοφόρησε πέρυσι από την Deutsche Grammophon – στις καλύτερες στιγμές συγκαταλέγονται τα «Verdigris» και «Cerulean Blue». Οσο ο Ρότζερ πατούσε τα ασπρόμαυρα πλήκτρα, ο Μπράιαν, με το άσπρο του πουκάμισο πάνω από την κονσόλα, έμοιαζε με γιατρό που ρυθμίζει προσεκτικά τη δόση της μαγείας κάθε κομματιού και που στο ενδιάμεσο είχε και διάθεση για χιούμορ βρετανικής προέλευσης.
Μέχρι και τα πολύχρωμα visuals και οι καθηλωτικές προβολές στο φόντο του Ηρωδείου έβαλαν το λιθαράκι τους στη συνολική εμπειρία. Πόσο μάλλον οι συνεργάτες των δύο μουσικών: η Σέσιλι Ινο έκανε τον Ρότζερ να δακρύσει από πατρική υπερηφάνεια με τις ερμηνείες της, ο Πίτερ Τσίλβερς αντικαθιστούσε επάξια τον Μπράιαν Ινο στα ηχητικά εφέ, όταν ο δεύτερος τραγουδούσε, ενώ ο Λίο Εϊμπραμς αξιοποίησε την ηλεκτρική κιθάρα με τους πιο ευφάνταστους τρόπους.
«Για το τέλος του κόσμου»
Φυσικά και τραγούδησε ο Μπράιαν Ινο. Το «By this river» για παράδειγμα, που συγκίνησε μέχρι και τα μάρμαρα του Ηρωδείου. Τα «Julie with» και «Everything merges with the night», επίσης από τις παλιές αγαπημένες του δουλειές της δεκαετίας του ’70. Κυρίως όμως τραγούδησε δύο νέα κομμάτια, αλλόκοσμα σχεδόν και αποδεικτικά των δυνατοτήτων της ηλεκτρονικής μουσικής να διεγείρει ολόκληρο το νευρικό σύστημα του ακροατή.
Αναφερόμενος στις πυρκαγιές που μαίνονται στη χώρα και την κλιματική κρίση, παρατήρησε ότι «το λίκνο του δυτικού πολιτισμού πιθανότατα βιώνει το τέλος του». Και έπειτα έπαιξε ένα τελευταίο τραγούδι, «για το τέλος του κόσμου», που αν πρόκειται να έχει τέτοιο soundtrack, ίσως να γίνει τόσο δα πιο υποφερτό.