Πλήθος είναι οι ερμηνείες έργων του Μότσαρτ, του Μπετόβεν ακόμα και του Σούμπερτ ή του Μπερλιόζ με όργανα εποχής. Ετσι, είναι μάλλον περίεργο ότι με ιστορική ερμηνευτική πρόσφατα εκδόθηκε μόλις η δεύτερη ανάγνωση του «Ελεύθερου σκοπευτή» του Βέμπερ, όπερας που ανήκει στην ίδια εποχή. Γνωρίζοντας την κεντρική θέση που δίνουν οι Γερμανοί στο έργο αυτό για την εξέλιξη της δικής τους μουσικής, είναι διπλά ενδιαφέρον ότι η συγκεκριμένη πρωτοβουλία ανήκει σε Γάλλους, στην ορχήστρα Insula και στην αρχιμουσικό Λοράνς Εκιλμπέ. Από την συντετμημένη, χωρίς πεζούς διαλόγους, σκηνική παρουσίαση της όπερας σε Παρίσι και Ρουέν προέκυψαν ένα cd και ένα dvd που προσφέρονται μαζί (Erato 0190295109547) και συναρπάζουν, το καθένα για τους δικούς του λόγους.
Η Εκιλμπέ αναδεικνύει με μεγάλη γλαφυρότητα τα χρώματα και την ατμόσφαιρα της μουσικής, όλα όσα εμπνεύστηκε ο Βέμπερ, όλα όσα στη συνέχεια λειτούργησαν ως αναφορά σε όλο τον 19ο αιώνα: τη χρήση των κλαρινέτων, των τυμπάνων ή της τρίλιας στο πίκολο φλάουτο για την απόδοση του δαιμονικού στοιχείου, τα κόρνα (των κυνηγών) για την απόδοση του δάσους, τον ήχο του όμποε για το περιπαιχτικό τραγούδι του χωρικού Κίλιαν και τόσα ακόμα. Καλά διαλεγμένοι τραγουδιστές, όπως ο Στανισλάς ντε Μπαρμπεϊράκ ως Μαξ, η Γιοχάνι φαν Οοστρουμ ως Αγάθη, ο Βλαντίμιρ Μπαϊκόφ ως Κάσπαρ και η Κιάρα Σκέραθ ως Ενχεν, αποφεύγουν τα στερεότυπα και φωτίζουν τα αμφιταλαντευόμενα συναισθήματα κάθε χαρακτήρα.
Ακόμα πιο συναρπαστικό είναι το οπτικό τεκμήριο, που υπογράφει η Compagnie 14:20, σύνολο που ιδρύθηκε το 2000 από τους Κλεμάν Ντεμπαγέλ και Ραφαέλ Ναβάρο στα ίχνη του κινήματος της «νέας μαγείας». Η μινιμαλιστική προσέγγιση με τη χορευτική κίνηση και τα διάφορα «μαγικά» κόλπα, που επιτρέπουν στους χαρακτήρες κάποτε ακόμα και να αιωρούνται απολύτως αβαρείς, ανταποκρίνεται εξαιρετικά στο ζητούμενο. Απαλλαγμένη από το φολκλόρ και την «εθνική» διάσταση, η σκηνοθεσία εστιάζει στις διαπροσωπικές σχέσεις και αποδίδει το δαιμονικό και μεταφυσικό στοιχείο του κειμένου και της μουσικής. Η ατμόσφαιρα της τρομακτικής σκηνής στο «Φαράγγι του λύκου», εκείνη του έναστρου ουρανού στη μεγάλη σκηνή της Αγάθης, ακόμα και η φρέσκια μυρωδιά του δάσους, όπως αποτυπώνεται μουσικά στο περίφημο «χορωδιακό των κυνηγών», αναδεικνύονται με τα πιο απλά μέσα.
Πρόσφατα είδαν το φως αρκετές δισκογραφικές εκδόσεις του «Ελεύθερου σκοπευτή», καθώς φέτος συμπληρώνονται διακόσια χρόνια από την πρώτη παρουσίασή του. Ωστόσο αυτή, η γαλλική προσέγγιση κάνει τη διαφορά και σίγουρα δεν είναι συμπτωματικό ότι το έργο είχε εντυπωσιάσει τον Μπερλιόζ.
Ο Γάλλος συνθέτης της «Φανταστικής» Συμφωνίας (1830), στην οποία το δαιμονικό στοιχείο παίζει εξίσου κεντρικό ρόλο, μετέφρασε το ποιητικό κείμενο, μελοποίησε τους διαλόγους πρόζας, επεξεργάστηκε την ενορχήστρωση και παρουσίασε την εκδοχή του στο Παρίσι το 1841. Η ίδια εκδοχή ανέβηκε το 2011, στην παρισινή Κωμική Οπερα χάρη στον Βρετανό Τζον Ελιοτ Γκάρντινερ. Τώρα, μια γαλλική δημιουργική ομάδα προτείνει μια ανανεωτική ματιά στο θεμελιακά γερμανικό πρωτότυπο.