Το έτος 1959 ήταν κομβικό για την ιστορία της μουσικής. Μολονότι το ροκ εν ρολ μεσουρανεί και δείχνει πως σιγά σιγά θα θέσει σε άτακτη υποχώρηση την τζαζ, εκείνη είναι η χρονιά που θα χάσει τρία αστέρια του σε αεροπορικό δυστύχημα, με πιο μεγάλη απώλεια τον Μπάντι Χόλι (οι άλλοι δύο ήταν οι Ρίτσι Βάλενς και Μπιγκ Μπόπερ).
Την ίδια χρονιά, αφήνει την τελευταία της πνοή και η Μπίλι Χόλιντεϊ, όμως η τζαζ συνεχίζει πολύ δυναμικά. Το 1959 είναι η χρονιά που οι Ντέιβ Μπρούμπεκ και Πολ Ντέσμοντ λανσάρουν το ιστορικό άλμπουμ «Time Out», που περιλαμβάνει το κοσμαγάπητο «Take Five», ενώ τον Απρίλιο εκείνης της χρονιάς ο Μάιλς Ντέιβις ηχογραφεί ένα από τα άλμπουμ-σταθμούς στην ιστορία της τζαζ, το «Kind of Blue», με το μαγευτικά cool –κι επίσης πολύ δημοφιλές– «So What».
«Εδώ ας σταθούμε για λίγο», λέει ο κύριος Γκρι με νόημα και βάζει να ακούσουμε το πρώτο αυτό κομμάτι, το «Και λοιπόν» στα ελληνικά, με το οποίο ανοίγει το «Kind of Blue». Το μυστηριακό, σαν διστακτικό, πιάνο του μεγάλου Μπιλ Εβανς στην εισαγωγή δίνει τελικώς τον ρυθμό για να μπούμε στον πρώτο, βασικό αυτοσχεδιασμό, με τον Μάιλς Ντέιβις να οδηγεί με την τρομπέτα του.
«Φαντάσου», λέει εκστασιασμένος ο κύριος Γκρι. «Πέρα από τον Μπιλ Εβανς και τον Μάιλς Ντέιβις, είναι ο Τζον Κολτρέιν στο τενόρο σαξόφωνο, ο Τζούλιαν «Κάνομπολ» Αντερλεϊ στο άλτο σαξόφωνο, ο Πολ Τσέιμπερς στο μπάσο, ο Τζίμι Κομπ στα κρουστά, ο Γουίντον Κέλι επίσης στο πιάνο και ο Γκιλ Εβανς κάπου εκεί να στήνει μια αξεπέραστη ενορχήστρωση. Συνάντηση γιγάντων μέσα σε μια χρονιά κατά την οποία τα σεξουαλικά ήθη χαλαρώνουν (το χάπι της αντισύλληψης πωλείται κανονικά, όπως και ο «Εραστής της Λαίδης Τσάτερλι» στις ΗΠΑ από τον εκδοτικό οίκο Grove Press), ενώ οι Beat ζεσταίνουν το έδαφος για τα «παιδιά των λουλουδιών». Στο ίδιο πνεύμα, ο Τζον Κασσαβέτης γυρίζει εκείνη ακριβώς τη χρονιά την άκρως ατμοσφαιρική, πειραματική «μπιτ» ταινία «Σκιές».
Το «So What» ηχογραφήθηκε Απρίλιο και το άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 17 Αυγούστου του 1959. Καλοκαιρινό, αυγουστιάτικο, από την αρχή ώς το τέλος είναι ένα στυλάτο, ατμοσφαιρικό, άκρως κουλ, υπαινικτικό και υπόγεια ερωτικό άλμπουμ. Το «So What», τόσο κλασικό, τόσο χιλιοπαιγμένο, δεν έχει χάσει τίποτε από την περίεργη, ρυθμική αίγλη του. Συγκριτικά, το «Take Five», επίσης αντιπροσωπευτικό δείγμα της κουλ τζαζ της εποχής, μοιάζει πιο «κουρασμένο».
«Και μόνον ο τίτλος, αυτό το “Και λοιπόν”», λέει ο κύριος Γκρι, «θα μπορούσε να είναι ο ορισμός του καλοκαιριού. Της ανέφελης σκέψης, της ανέσπερης επιθυμίας για τα πάντα, της χαλαρής, ανάλαφρης αίσθησης του να είσαι εδώ ή εκεί. Ο ορισμός του κάθε καλοκαιριού».