«Ηταν εντυπωσιακό το πώς με περίμενε η Θεσσαλονίκη να γυρίσω και δεν εννοώ μόνο το φως της που με θάμπωσε το βράδυ που μπήκα στην πόλη έπειτα από δεκαέξι ώρες ταξίδι. Μα πράγματι, ας μην το προσπεράσω, ήταν μια απλή νύχτα Τρίτης κι όλα μου φάνηκαν τόσο λαμπερά και γιορτινά που κατέβασα το παράθυρο και έβγαλα το κεφάλι μου έξω φωνάζοντας γεια σου Θεσσαλονίκη…».
Ετσι ξεκινάει μία από τις επιστολές που η ποιήτρια Ανια Βουλούδη απευθύνει «Προς Γυναίκα, Θεσσαλονίκη». Τα μικρά κείμενα, τοποθετημένα σε μια αρχειοθήκη στην πύλη εισόδου του Επταπυργίου, περιμένουν τους θεατές του διακαλλιτεχνικού έργου «Η Πόλη των Αθέατων Γυναικών» για να τους αποκαλύψουν όσα οι «άφωνες» γυναίκες της πόλης θα μπορούσαν να πουν. Πέντε γυναίκες είναι οι συντελεστές αυτής της παράστασης-δράσης: η εικαστικός Ράνια Μπέλλου είχε την ιδέα και δημιούργησε την ομώνυμη εγκατάσταση, η μουσικός Γαλιλαία Νεβάρτ-Βερόν έκανε τη μουσική επιμέλεια και συμμετέχει στη μουσική περφόρμανς μαζί με τις Θέη Νικολάου και Νταβίνα Φλωρεντίν, και η Ανια Βουλούδη που, στη διάρκεια της δράσης, θα διαβάσει τα κείμενά της ζωντανά στη σκηνή. Ο χώρος του Γεντί Κουλέ, χαραγμένος στη συλλογική μνήμη της πόλης ως ανδρικές φυλακές, συνεισφέρει ένα ακόμη καθοριστικό στοιχείο στο έργο: Υπενθυμίζει ότι εδώ, ακριβώς έξω από τα τείχη του φρουρίου, βρισκόταν το κτίριο των γυναικείων φυλακών.
Ποιος τις θυμάται;
«Οι μαρτυρίες των γυναικών που πέρασαν από εδώ αναζητούνται πλέον από τις ομάδες προφορικής ιστορίας του Επταπυργίου που καταγράφουν αφηγήσεις κρατουμένων αλλά και κατοίκων της περιοχής», λέει η Ράνια Μπέλλου, που έκανε την έρευνα για την «Πόλη των Αθέατων Γυναικών» στο πλαίσιο του «Ολη η Ελλάδα ένας πολιτισμός». Η εικαστική της εγκατάσταση μεγάλης κλίμακας βασίστηκε σε φωτογραφίες γυναικών της Θεσσαλονίκης και προέρχονται από το προσωπικό της αρχείο: παλιές καρτ ποστάλ, γνωστά και άγνωστα πρόσωπα που μοιάζουν να ταξιδεύουν σαν τις αναμνήσεις μέσα στον χρόνο.
«Αυτές οι αθέατες γυναίκες, οι ανώνυμες, γίνονται με κάποιον τρόπο γνωστές μας μέσω του έργου. Θέλουμε το κοινό να ταυτιστεί μαζί τους και να φτιάξει μια αφήγηση που θα τις τοποθετήσει και πάλι μέσα στο παλίμψηστο της μνήμης», λέει η καλλιτέχνις.