Η εικαστική γεωγραφία του Πάβλου Χαμπίδη βαθαίνει και απλώνεται, καθώς προσεγγίζει τον ένα τόπο μετά τον άλλο. Αυτό που κάνει είναι μοναδικό, όπως και απολύτως ίδιον της προσωπικότητάς του είναι ο τρόπος με τον οποίο ζωγραφίζει έναν τόπο, με διάθεση ιμπρεσιονιστική, καθώς τα τοπία του και οι αρχιτεκτονικές του συνθέσεις μάς παραδίδονται με σαφή ελλειπτικότητα, που μοιάζει να εντείνει την πίστη στο πρωτότυπο. Ο Πάβλος Χαμπίδης, έχοντας ήδη οργώσει όλη την Ελλάδα και την Ευρώπη, εστίασε τώρα στις Σπέτσες αποδίδοντας φόρο τιμής στην ιστορική νήσο με την ευκαιρία της εθνικής επετείου των 200 ετών.
Μια έκθεση, με εγκαίνια το Σάββατο 28 Αυγούστου, στις Σπέτσες και μια έκδοση με το σύνολο των υδατογραφιών της νέας ενότητας σφραγίζουν αυτή τη νέα σχέση με το νησί. Είναι μια συνεργασία με τον Δήμο Σπετσών και την Περιφέρεια Αττικής, που ευτύχησε να τελεσφορήσει και να προσθέσει στην εικαστική ιστορία του νησιού μια σειρά νέων έργων. Αλλά και ο Πάβλος Χαμπίδης αξιοποιώντας αυτή τη νέα πρόκληση προέκτεινε το βλέμμα του και εμπλούτισε την τεχνική του, ακολουθώντας μια εξελικτική πορεία. Οπως λέει ο ίδιος, «για πρώτη φορά χρησιμοποιώ –και γενναιόδωρα μάλιστα– μολύβια ακουαρέλας, εκτός από τις ακουαρέλες και τη σινική μελάνη. Πετυχαίνει κανείς μ’ αυτά διάφορους τόνους και εμπλουτίζεται αισθητικά το σχέδιο». Οι Σπέτσες αναδύονται ανάλαφρες με όλα τα αναθήματα στις τέχνες, στη φύση, στην καλή ζωή, στη θέωση. Κατά τον Πάβλο Χαμπίδη οι τόποι έχουν ανάγκη παρατήρησης, ζύμωσης, ώσμωσης με όλα εκείνα τα φανερά και κρυπτικά στοιχεία τους, που επιτρέπουν εν ευθέτω χρόνω μια ορισμένη συνάφεια, εξοικείωση και εν τέλει απελευθέρωση.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τα γνωστά αρχιτεκτονήματα της μπελ επόκ των Σπετσών, το αρχοντικό του Αναργύρου και το ξενοδοχείο Ποσειδώνιο, που αμφότερα περιλαμβάνονται στην ενότητα του Πάβλου Χαμπίδη. Τα βλέπουμε και τα αναγνωρίζουμε με όλη την εξωστρέφεια της αρχιτεκτονικής τους πλειοδοσίας και εν τούτοις τα προσεγγίζουμε με το φως ενός μυστηρίου. Οπως δίνει την έννοια του μυστηρίου και φωτίζει τη μυστική οδό, με την ίδια άνεση ο Πάβλος Χαμπίδης μάς απελευθερώνει από τη σκιά της Ιστορίας και μας παρασύρει στο παιχνίδι της ζωής, με σχολιογραφικούς υπαινιγμούς στις συνθέσεις του. Φιγούρες, σκηνές δρόμου, κίνηση, αποφορτίζουν ενίοτε την πυκνότητα του σχεδίου. Είναι αυτή η «σαγηνευτική ελαφρότητα» στην οποία αναφέρεται ο ιστορικός της τέχνης Χριστόφορος Μπόικος στο θαυμάσιο κείμενό του που συνοδεύει την έκδοση με τα έργα του Πάβλου Χαμπίδη.
«Η ελαφρότητα των σχεδίων, η οποία ενισχύεται από τη νευρική γραμμή του και τις διαφανείς επιδράσεις της νερομπογιάς, είναι ένα σπανίζον χαρακτηριστικό στη σύγχρονη τέχνη», λέει ο Χριστόφορος Μπόικος. «Παραπέμπει στα σκίτσα των υδατογράφων του 19ου αιώνα, όπως ο Constantin Guys, καθώς και τα περίφημα εξώφυλλα του New Yorker, κυρίως αυτά του Saul Steinberg». Ο Πάβλος Χαμπίδης έχει οριοθετήσει ένα σύμπαν το οποίο διαρκώς δοκιμάζει, διαστέλλοντάς το.