Υπάρχει ένα σημείο τομής ανάμεσα στη φαντασία και στον ρεαλισμό στα έργα του Κωνσταντίνου Μάσσου. Είναι όλα καινούργια, όσα παρουσιάζονται για λίγες ακόμη ημέρες, έως τις 11 Σεπτεμβρίου, στην Gallery Genesis του Γιώργου Τζάνερη, όπου είχαν πρωτοπαρουσιαστεί πριν από τις καλοκαιρινές διακοπές του Αυγούστου. Είναι όλα ιδιαίτερα, είναι δηλαδή αναγνωρίσιμα του τρόπου με τον οποίον αυτός ο ευφάνταστος δημιουργός επινοεί έναν κόσμο εξαρχής, τον χτίζει με επιμονή εντομολόγου και τον παραδίδει πολύσημο και κρυπτικό, υβριδικό και νοηματοδοτημένο από χίλιες-δυο στρώσεις ιστορικού και προσωπικού χρόνου. Είναι υβρίδια τα έργα του Κωνσταντίνου Μάσσου με την έννοια ότι είναι συμφύσεις κοπιώδους δημιουργίας, παραπέμπουν σε αντανακλάσεις του υποσυνείδητου και οργανώνονται σε ουτοπικές αλληγορίες μιας αμφίσημης και οριακής συνθήκης.
Η έκθεση με τίτλο «Στην άκρη του νήματος» υπονοεί ενδεχομένως αυτήν ακριβώς τη μετέωρη και οριακή κατάσταση ενός εαυτού σε δίνη, σε δίλημμα, σε ενόραση ή σε αναστοχασμό. Με την επιμέλεια της έμπειρης Αθηνάς Σχινά, η έκθεση ξεδιπλώνεται στον λευκό χώρο της Genesis ως μία αφήγηση. Εχω την αίσθηση μιας προφορικής διήγησης να τρέχει σαν κορδέλα και να τυλίγει τη ζωγραφική του Κωνσταντίνου Μάσσου. Ισως να οφείλεται στο ισχυρό αφηγηματικό και εικονοποιητικό στοιχείο που διατρέχει τα έργα του. Είναι δηλαδή έργα «γεμάτα», με μια πληρότητα η οποία προκύπτει όχι μόνο από πρόθεση αλλά και από κοπιώδη χειρωναξία. Οπως και σε παλαιότερες δουλειές του Κωνσταντίνου Μάσσου, έτσι και σε αυτή τη νέα συλλογή, και ίσως με μεγαλύτερη ένταση, συμβιώνουν όψεις του υλικού και του άυλου κόσμου. Υπάρχει δηλαδή μια συγκατοίκηση της ουτοπίας και της πραγματικότητας και στο αμάλγαμα που προκύπτει μοιάζει να υπερισχύει το δίλημμα του ανθρώπου.
Οι ήρωες του Κωνσταντίνου Μάσσου, καθώς ζωντανεύουν μέσα σε τοπία ονείρων, επιθυμιών, απωθημένων, ενοχών, φοβιών και έκστασης, ακροβατούν σε μια κόψη. Μου θυμίζουν λογοτεχνικούς ήρωες του Ρομαντισμού, κυριευμένους από ερωτικά πάθη, ηθικά διλήμματα και τάσεις αναθεώρησης των πάντων. Βρίσκονται σε σημείο εκκίνησης ή στο χείλος ενός γκρεμού. Οι αχανείς ορίζοντες (σαν κομμάτια έργων του γερμανικού ρομαντισμού) συνυπάρχουν με στοιχεία οικείας αστικότητας, οπτικά σηματοδοτούμενων με τα μοτίβα διακοσμητικών πλακιδίων. Τα σχήματα και τα σχέδια ανακαλούν την εύκρατη ζώνη μιας υβριδικής αισθητικής που γεφυρώνει τα δάπεδα των παλιών αθηναϊκών σπιτιών με τις χρωματικές εκρήξεις της Ιβηρικής, του Μακγρέμπ ή της Σικελίας. Ενα αισθητικό χαλί μνήμης, μια ιδρυτική βάση του οίκου, μία στέρεη γη για να σταθεί ο ονειροπόλος ή φλεγόμενος ήρωάς μας.
Ο Κωνσταντίνος Μάσσος έχει ιδρύσει έναν κόσμο στον οποίο ενοικεί και τον οποίο διαρκώς διαστέλλει. Είναι κόσμος φωτεινός και ανοιχτών οριζόντων αλλά ο πυρήνας είναι πυκνός, πηχτός, αδιαφανής με όλο το ίζημα του πολιτισμού του ανθρώπου. Υπάρχει μια ισότιμη και αντίρροπη δύναμη φυγής και προστασίας.