Ηταν από τις συνεντεύξεις Τύπου που σχεδόν αποτελούν είδηση οι ίδιες. Το αντιλαμβανόσουν από τα μέτρα ασφαλείας (όχι μόνον υγειονομικής) που είχαν ληφθεί την Κυριακή εντός και εκτός του καφέ Athénée στην Πανεπιστημίου, από τις πολλές κάμερες στον χώρο και κυρίως από ένα έντονο αίσθημα αναμονής για την πρωταγωνίστρια της ημέρας, η αίγλη της οποίας προηγήθηκε κατά πολύ της παρουσίας της: ο λόγος για τη Μόνικα Μπελούτσι, μία από τις διασημότερες και ομορφότερες ηθοποιούς του διεθνούς κινηματογράφου, που πλέον, έπειτα από την περυσινή αναβολή λόγω πανδημίας, βρίσκεται στην Αθήνα για να παρουσιάσει στο Ηρώδειο, από σήμερα μέχρι και την Πέμπτη, την παράσταση «Μαρία Κάλλας: επιστολές και αναμνήσεις», με σκηνοθέτη τον Τομ Βολφ, σε μια μετάκληση που εξασφαλίστηκε από τον πολιτιστικό οργανισμό «Λυκόφως» του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου.
Και όμως, όταν η Ιταλίδα σταρ εισήλθε στον χώρο, ελαφρώς καθυστερημένη όπως όφειλε και συνοδευόμενη από τον σκηνοθέτη και τον παραγωγό, τίποτα πάνω της (εκτός από το κάθε τι – όπως το πάρει κανείς) δεν απέπνεε τον αέρα της ψυχρής ντίβας. Οταν πήρε τον λόγο, η Μόνικα Μπελούτσι μίλησε σχεδόν συνεσταλμένα· μίλησε, επίσης όπως έπρεπε, για την αγάπη που τρέφει για τη χώρα και για τη νέα εμπειρία που και η ίδια θα βιώσει (μιας και πρόκειται για το θεατρικό της ντεμπούτο), στο Ηρώδειο. «Οταν ο Τομ Βολφ μου ζήτησε να συμμετάσχω», είπε, «φοβήθηκα, αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ. Σε σύγκριση με το σινεμά, το θέατρο είναι άμεσο. Δείχνεις την ψυχή σου, την ευθραυστότητά σου. Ετσι ένιωσα όταν διάβασα τις επιστολές και τις αναμνήσεις της Μαρίας Κάλλας. Ηταν τόσο γεμάτη από συναισθήματα, τόσο ευαίσθητη και εύθραυστη. Είπα λοιπόν το ναι».
Στην παράσταση «Μαρία Κάλλας: επιστολές και αναμνήσεις», η Μόνικα Μπελούτσι πραγματοποιεί μια δραματοποιημένη ανάγνωση επιστολών και αυτοβιογραφικών κειμένων της κορυφαίας σοπράνο (το σύνολο των οποίων περιλαμβάνεται στο ομώνυμο βιβλίο του Τομ Βολφ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη), φωτίζοντας έτσι διάφορες πτυχές της ζωής της μεγάλης ντίβας: από τα παιδικά χρόνια στη Νέα Υόρκη και την πρώτη νιότη στην κατοχική Αθήνα μέχρι τα πρώτα επαγγελματικά βήματα, τον γάμο, τον θυελλώδη έρωτα για τον Αριστοτέλη Ωνάση, τη δόξα, τις προσωπικές αγωνίες.
Στο Ηρώδειο, σε αντίθεση με τα μικρότερης κλίμακας ανεβάσματα σε άλλες πόλεις, η Μόνικα Μπελούτσι θα πλαισιώνεται από τους Μουσικούς της Καμεράτας υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου, ο οποίος στο φινάλε θα ερμηνεύσει την «Ελεγεία» του Ζιλ Μασνέ, καθισμένος στο πιάνο που δώρισε ο Αριστοτέλης Ωνάσης στη Μαρία Κάλλας και που παραχωρήθηκε από το Ιδρυμα Ωνάση.
Στη συνέντευξη Τύπου μίλησε βέβαια και ο Τομ Βολφ, σκηνοθέτης και του ντοκιμαντέρ «Maria by Callas», ο οποίος εξήγησε ότι μέρος της «αποστολής» του ήταν να παρουσιάσει τις επιστολές και τα απομνημονεύματα της Κάλλας σε ευρύτερο κοινό: «Ενιωσα ότι δεν υπήρχε η δυνατότητα να προσαρμόσουμε τα κείμενα σε θεατρικό έργο, γι’ αυτό τα ξαναζωντανεύουμε σε χρονολογική σειρά. Είναι σαν την αυτοβιογραφία της, που ποτέ δεν έγραψε, ενώ ήθελε», παρατήρησε ο σκηνοθέτης.
Φυσικά οι περισσότερες ερωτήσεις στράφηκαν αλλού. Βρήκε άραγε η Μόνικα Μπελούτσι κοινά σημεία με την Κάλλας; «Λένε ότι έζησε μια τραγική ζωή. Ισως πρέπει να πούμε ότι έζησε μια γενναία ζωή. Είχε το θάρρος να ακολουθήσει την καρδιά της και ίσως γι’ αυτό διάλεξε εμένα ο Τομ Βολφ, για το μεσογειακό ταμπεραμέντο και επειδή η Μαρία Κάλλας έκανε καριέρα σε πολλές χώρες σχεδόν σαν ξένη όπου και αν έζησε», είπε η Ιταλίδα ηθοποιός.
Παρατήρησε επίσης ότι ενώ πολλοί θεωρούσαν την Κάλλας ευέξαπτη, στην πραγματικότητα «έκανε αυτό που ήθελε, και ήξερε τι ήθελε. Θυσίασε τα νιάτα της για την καριέρα και όταν γνώρισε τον Ωνάση θέλησε να ζήσει τη θηλυκότητά της, γνωρίζοντας τα ρίσκα. Νομίζω ότι η μεγαλύτερη πληγή της ήταν ότι δεν απέκτησε οικογένεια, ενώ μιλούσε για μια δυστυχισμένη παιδική ηλικία, για μια δύσκολη σχέση με τη μητέρα της. Και παραμένει μια γυναίκα που εμπνέει, μοντέρνα».
Τι διδάχθηκε από εκείνη η Μόνικα Μπελούτσι; «Τρέφω τον μεγαλύτερο σεβασμό για το πώς χειρίστηκε με τόση αξιοπρέπεια τη μελαγχολία της, στο τέλος της ζωής της. Και έμαθα πολλά από την ακρίβεια και την αφοσίωσή της στο έργο της. Οταν έχω τρακ, θυμάμαι ότι η επαφή με το κοινό είναι τόσο ζωντανή, που μου αρέσει να ζω την εμπειρία και έτσι γίνομαι καλύτερη ηθοποιός».