Ατυχές πήδημα ή παλαβό πορνό ★★★½
ΣΙΝΕΦΙΛ (2021)
Σκηνοθεσία: Ράντου Ζούντε
Ερμηνείες: Κάτια Πασκάριου, Κλαούντια Ιερεμία, Ολίμπια Μαλάι
Με φόρα από το τελευταίο Φεστιβάλ Βερολίνου, όπου βραβεύτηκε με τη Χρυσή Αρκτο, αλλά και με όπλο το απόλυτα σύγχρονο προφίλ της, η πρωτότυπη ταινία του Ρουμάνου Ράντου Ζούντε («ferim!» δύσκολα περνάει απαρατήρητη και μόνο λόγω του προβοκατόρικου τίτλου της. Η Εμι, μια καθηγήτρια Ιστορίας του Γυμνασίου, βλέπει ένα ερασιτεχνικό βίντεο με πολύ προσωπικές της στιγμές να διαρρέει στο Διαδίκτυο. Πλέον θα έρθει αντιμέτωπη με τις κοινωνικές αντιδράσεις, κυρίως αυτές των αγανακτισμένων γονιών που ανησυχούν για την ψυχική υγεία των τέκνων τους και απαιτούν την κεφαλή της επί πίνακι.
Ο Ζούντε ξεκινάει το φιλμ του με τον πλέον σοκαριστικό τρόπο: ένα εκτεταμένο βίντεο σκληρού πορνό –αυτό που αναφέραμε και παραπάνω–που στόχο έχει προφανώς να προκαλέσει τον θεατή και να τον «τσιτώσει»ενόψει της συνέχειας. Αυτό που ακολουθεί σε ολόκληρη την ταινία είναι η σκιαγράφηση μιας ολόκληρης κοινωνικής πραγματικότητας, ενός συνόλου ανθρώπων και ιδεών το οποίο είναι έτοιμο να καταδικάσει υποκριτικά την Εμι, δίχως πρώτα να κάνει τη δική του αυτοκριτική.
Ο ίδιος ο δημιουργός εξηγεί τις προθέσεις του ως εξής: «Η ιδέα για την ταινία προέκυψε αρχικά μέσα από συζητήσεις με φίλους. Συζητούσαμε πραγματικές ιστορίες από τη Ρουμανία και άλλες χώρες για δασκάλους που απολύθηκαν από τα σχολεία που δούλευαν για πράγματα που έκαναν στην προσωπική τους ζωή: σεξ τσατ με κάμερα, ή ερασιτεχνικά πορνό που ανέβαζαν στο Ιντερνετ. Οι συζητήσεις ήταν τόσο έντονες που σκέφτηκα ότι παρόλο που το θέμα μοιάζει ασήμαντο και ρηχό, πρέπει να κρύβονται πιο πολλά από πίσω για να προκαλεί τόσο ισχυρές αντιδράσεις. Ετσι αποφάσισα να κάνω αυτήν την ταινία –οπότε έχω εγώ την τελευταία λέξη πάνω στο θέμα– αφού αυτοί δεν θα μπορούσαν να σκεφτούν κάτι τέτοιο»
Η αφήγηση χωρίζεται σε τρία μέρη, με τα δύο πρώτα να χαρακτηρίζονται από έντονη πειραματική διάθεση: αλλού βλέπουμε μια σχεδόν ντοκιμαντερίστικη περιήγηση στο Βουκουρέστι της πανδημίας και αλλού έχουμε μια παράθεση θεμάτων, περίπου σαν παρουσίαση… Powerpoint, γεμάτη με ανελέητη κριτική της ρουμανικής κοινωνίας διαχρονικά. Στο τρίτο και τελευταίο μέρος η Εμι έρχεται αντιμέτωπη με τους κριτές της, τον σύλλογο γονέων δηλαδή, σε ένα ιδιότυπο, σχεδόν σουρεαλιστικό δικαστήριο που θα τερματιστεί και με την ανάλογη κορύφωση.
Γενικώς το ρουμανικό φιλμ, παρά τις κάποιες υπερβολές του, αποτελεί τολμηρό και ανά στιγμές αρκετά αστείο ντοκουμέντο πάνω σε πολύ σοβαρά ζητήματα. Η οξεία ματιά του δεν περιορίζεται μόνο στο θέμα του σεξισμού –κι εδώ βέβαια είναι αξιοσημείωτο πως πρόκειται για άνδρα δημιουργό–αλλά επεκτείνεται σε ένα ευρύτατο πεδίο από τις φασίζουσες τάσεις κατά το παρελθόν και σήμερα, μέχρι την εγκληματική αδιαφορία για την κλιματική αλλαγή.
Η γυναίκα που έφυγε ★★½
∆ΡΑΜΑ (2020)
Σκηνοθεσία: Χονγκ Σανγκ Σου
Ερμηνείες: ΚιμΜιν Χε, Σονγκ Σέον Μι, Γιουν Μι Λι
Αλλη μία βραβευμένη ταινία στο Βερολίνο –για τη σκηνοθεσία της–φτάνει αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες από το πολύ δημοφιλές τελευταία σινεμά της Ν. Κορέας. Εδώ δεν έχουμε ένα από τα ιδιοφυή θρίλερ του Μπονγκ-Τζουνγκ Xο («Παράσιτα» αλλά ένα πολύ πιο λιτό φιλμ, με φεμινιστική ματιά –ξανά από έναν άνδρα–και υποτυπώδη πλοκή. Οταν ο σύζυγός της φεύγει για δουλειές, η 30άρα Γκαμχί ξεκινάει να συναντήσει τρεις φίλους της, οι οποίοι ζουν σε διαφορετικά μέρη στα προάστια της Σεούλ. Οι φιλικές κουβέντες τους μπλέκονται με άλλα περιστατικά που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της μέρας. Ο Χονγκ Σανγκ Σου μεταχειρίζεται υποδειγματικά την κάμερά του δημιουργώντας μια σειρά από απέριττα κάδρα, στα οποία παρεμβαίνει στρατηγικά με τη βοήθεια του ζουμ και άλλων τεχνικών, προκειμένου να αναδείξει λεπτές αποχρώσεις στις συζητήσεις των πρωταγωνιστών του. Αυτές οι τελευταίες πάντως δεν δικαιολογούν απαραίτητα τον… ντόρο.
Ενας νέος γείτονας παραπονιέται για τις αδέσποτες γάτες που γεμίζουν την πιλοτή της πολυκατοικίας επειδή εκεί βρίσκουν τροφή. Ενας άλλος επίμονος άνδρας αρνείται να καταλάβει την έννοια της απόρριψης και ένας τρίτος παραμένει παγιδευμένος στην αλαζονεία του. Πέραν του ότι δεν συνδέονται μεταξύ τους, παρά μόνο με την παρουσία της Γκαμχί, όλες αυτές οι βινιέτες, αν και καλοστημένες, μοιάζουν κάπως απόμακρες και αποστασιοποιημένες από τον θεατή.