07.30
Ξυπνάω, αν είναι η σειρά μου να πάω τον μικρό στον παιδικό σταθμό. Τον αγκαλιάζω, του λέω γλυκόλογα, ντυνόμαστε, παίρνουμε το πρωινό, δίνει ένα τρυφερό φιλί στον Γιώργο που κοιμάται, και φεύγουμε. Αν δεν είναι σειρά μου, τον νιώθω που πριν φύγει σκάει το φιλί σε μένα που κοιμάμαι, και θα σηκωθώ σε καμιά, μιάμιση ώρα.
09.00
Στρώνω το κρεβάτι μου, η γάτα με το όνομα Τρούφας, που έχει βασίλειο την κρεβατοκάμαρα, δεν φεύγει απ’ το κρεβάτι και τη στρώνω μαζί με το πάπλωμα, το γουστάρει πολύ αυτό. Κάνω καφέ, πλένομαι, κάνω το σπρέι μου για το άσθμα, ξεπλένω το στόμα μου, ενώ η γάτα με το όνομα Τούρτης που έχει βασίλειο την τουαλέτα, νιαουρίζει παραπονιάρικα μέχρι να τη χαϊδέψω, τη χαϊδεύω και αφού σταματήσω αρχίζει μισό δευτερόλεπτο αργότερα να παραπονιέται και πάλι.
09.15
Προσπαθώ να κάνω κάτι σαν προσευχή ενώ καίω και λίγο θυμίαμα με ανοιχτά παράθυρα. Πίνοντας τον καφέ μου διαβάζω ένα κείμενο της ημέρας από ένα βιβλίο που με βοηθάει να είμαι ψύχραιμος, ποτίζω τα φυτά, ή, αν δε χρειάζεται, τα ψεκάζω με νερό (ο βασιλικός θέλει νερό κάθε μέρα, είναι παραπονιάρης), όλα αυτά λίγο πολύ μου σώζουν την ημέρα. Μέσα στο lockdown θα έκανα τη γυμναστική μου τέτοια ώρα με τον προπονητή μου, αυτό με κράτησε πολύ τότε κυρίως ψυχολογικά, αλλά τώρα αναρρώνω έπειτα από μια επέμβαση κήλης και έχω σταματήσει, είναι κάτι που πρέπει να ξαναρχίσω τους επόμενους μήνες οπωσδήποτε.
10.00
Τέτοια ώρα δύο τρεις φορές τη βδομάδα κανονικά έχω γύρισμα για τα «Καλύτερά μας χρόνια». Αυτό είναι το δεύτερο πράγμα που με κράτησε μέσα στο lockdown σε μια εγρήγορση, ήταν η έξοδός μου, σε μια εντελώς νεκρή πόλη. Πλέον, δεύτερη χρονιά (παίζεται ήδη η δεύτερη σεζόν στην ΕΡΤ1 κάθε Τρίτη και Πέμπτη στις 11 μ.μ.), και έχουμε γίνει μια οικογένεια, τεχνικοί, σκηνοθετικό team, παραγωγή και ηθοποιοί, είναι μια ομάδα που πραγματικά πετάει. Αγαπώ πολύ τα γυρίσματα είτε στο σινεμά είτε στην τηλεόραση, είναι σαν ένα μελίσσι, δεκάδες άνθρωποι κάνουν ο καθένας μια διαφορετική και σημαντική δουλειά, προκειμένου να έρθει η στιγμή να γυριστεί το κάθε πλάνο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Φοράω το ζιβάγκο μου, το παντελόνι καμπάνα, το μαλλί μπριγιαντίνη, και βουτάω στην περίοδο της Μεταπολίτευσης, πριν από λίγα σχετικά χρόνια, κι όμως μια άλλη εποχή.
14.00
Αν είμαι σπίτι, είναι η ώρα που έχουμε ήδη μαγειρέψει, ενώ η γάτα με το όνομα Λούκυ που έχει βασίλειο το σαλόνι και την κουζίνα, μας εκλιπαρεί να ανοίξουμε το νερό στον νεροχύτη ώστε να το γλείψει σταγόνα τη σταγόνα και να βρέξει τα αυτιά της. Η μαγειρική είναι ένα χόμπι μου που ανά περιόδους υπηρετώ πιστά, και ανά περιόδους με πιέζει καθώς δεν καταλαβαίνω γιατί να αφιερώνω δύο ώρες για να μαγειρέψω κάτι που χρειάζεται δέκα λεπτά για να φαγωθεί.
15.00
Το παιδί είναι σπίτι από τον παιδικό σταθμό, έχουμε πια φάει, και ουσιαστικά είναι η ώρα μας που θα παίξουμε, είτε με τα φορτηγά του, ή θα δούμε μαζί κάποιο παιδικό, ή θα κυνηγηθούμε στο σπίτι, εγώ δεν μπορώ να συγκεντρωθώ πραγματικά σε κάτι από αυτά γιατί θέλω συνεχώς να τον αγκαλιάζω και να του δίνω φιλιά στα μάγουλά του ή να τον ζουλάω. Μετά θα κοιμηθεί, και θα ξαπλώσω σίγουρα αν μπορώ κι εγώ. Είναι η ώρα που έχω να ξανακοιτάξω λόγια για επόμενο γύρισμα. Πάντα διαβάζω λίγο πριν κοιμηθώ, είναι λέει ο καλύτερος τρόπος να απομνημονεύσεις λόγια, γιατί το μυαλό μαθαίνει ενώ κοιμάσαι.
17.00
Πριν φύγω για το θέατρο κάνω δύο δουλειές για το σπίτι, καθαρίζω την άμμο των γατιών, μαζεύω τα απλωμένα, βάζω τα πιάτα στο πλυντήριο πιάτων, ή βάζω τη ρομποτική σκούπα εμπρός και την αφήνω να μαζεύει τις τρίχες των γάτων, κάτι που πρέπει να γίνεται καθημερινά εφόσον έχουμε και τρεις γάτες. Βάζω λίγη μουσική και, α ναι, κάνω σκρολ στο κινητό, πολύ σκρολ, με εμμονή συχνά, και ενοχή. Λέω πάντα, θα σταματήσω, θα ανοίξω ένα βιβλίο λίγο να διαβάσω, αλλά σπάνια το κάνω. Το αντίδοτο πάντα είναι οι άλλοι, ένα τηλέφωνο, ένας καφές με φίλο, κάτι να βγω απ’ το κεφάλι μου.
19.00
Είμαι στο θέατρο Ιλίσια, επιτέλους ανεβάζουμε το έργο που πέρυσι τέτοια εποχή ήταν ήδη έτοιμο, αλλά το βάλαμε κατάψυξη καθώς μας βρήκε το lockdown δυο μέρες πριν από την πρεμιέρα. «Η Τριλογία των Λήμαν Μπράδερς». Ενα έπος της σύγχρονης εποχής, ένα Crown για τον καπιταλισμό. Τσάι, ζέσταμα, λίγη περισυλλογή, κουβέντα με Αργύρη και Μάκη, ανάσα, και ξεκινάμε! Μαγεία, ναι φίλε, παίζουμε ξανά σε κλειστό θέατρο, μια συναρπαστική παράσταση, όνειρο!
00.00
Είμαι σπίτι, δεν κοιμάμαι εύκολα, η υπερένταση από την παράσταση είναι μεγάλη. Ενα ζεστό μπάνιο, μια ζεστή αγκαλιά στο κρεβάτι, μια σειρά να παίζει, και οι τρεις γάτες μαζί μας να μας πλακώνουν γουργουρίζοντας. Ολα καλά! Καληνύχτα!
Ενα εικοσιτετράωρο με τον ηθοποιό Μιχάλη Οικονόμου
3' 46" χρόνος ανάγνωσης
«Διαβάζω λίγο πριν κοιμηθώ, είναι λέει ο καλύτερος τρόπος να απομνημονεύσεις λόγια, γιατί το μυαλό μαθαίνει ενώ κοιμάσαι», λέει ο Μ. Οικονόμου.