Αναζητώντας τη θύμηση μέσα από το σώμα

Αναζητώντας τη θύμηση μέσα από το σώμα

Πόση μνήμη έχει μια άδεια αγκαλιά; Πόσο πολύ δικαιούμαστε να αγκαλιάσουμε στη ζωή μας; Πόσο σφιχτά πρέπει να αγκαλιαστούμε για να έχει η αγκαλιά δικαίωμα στη μνήμη;

1' 47" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Πόση μνήμη έχει μια άδεια αγκαλιά; Πόσο πολύ δικαιούμαστε να αγκαλιάσουμε στη ζωή μας; Πόσο σφιχτά πρέπει να αγκαλιαστούμε για να έχει η αγκαλιά δικαίωμα στη μνήμη;

Ο Δάφνις Κόκκινος, ο Ελληνας διεθνής χορευτής που δούλεψε επί χρόνια στο πλευρό της Πίνα Μπάους ως βασικό στέλεχος του Tanztheater Wuppertal και από τον Ιούνιο του 2020 ανέλαβε τα καθήκοντα του διευθυντή της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης (ΚΣΟΤ), δεν φοβάται τα συναισθήματα. Οταν μιλάει, και κυρίως όταν χορεύει και χορογραφεί. Για εκείνον ο χορός είναι αισθήσεις και αισθήματα, γέλιο, κλάμα, συμμετοχή. Ετσι, το κομμάτι που ο ίδιος χορογράφησε, το ένα από τα τρία που παρουσιάζονται στη σπονδυλωτή παράσταση «remember me» των τελειοφοίτων της σχολής, ονομάζεται «Hug me, it’s forbidden».

Πού εναποτίθεται η συλλογική μνήμη; αναρωτιέται ο δημιουργός. Πώς την εντοπίζουμε και πώς αποτυπώνεται στο σώμα μας μέσα από τις καθημερινές χειρονομίες μας; Με το τρίπτυχο του «remember me» κλείνουν τον κύκλο σπουδών τους οι απόφοιτοι του 2021, μιας χρονιάς που υπήρξε πολύ δύσκολη για όλους και ειδικά για τους καλλιτέχνες και τους σπουδαστές των παραστατικών τεχνών.

Η ομάδα των τελειοφοίτων, εξαιτίας της πανδημίας, σπούδασε σε μια ιδιαίτερη συγκυρία, που προφανώς όξυνε τις λειτουργικές δυσκολίες της σχολής: οι σπουδαστές έμειναν μακριά από τις αίθουσες και τους δασκάλους τους, χρειάστηκε να εξασκηθούν στο σπίτι τους και ύστερα έπρεπε να βρεθεί τρόπος για να επιστρέψουν στα μαθήματά τους τηρώντας τα υγειονομικά πρωτόκολλα. Η υπερπροσπάθεια όλων των ανθρώπων της σχολής –των μαθητών και των καθηγητών τους– κάνει ακόμη πιο συγκινητική την εφετινή αποχαιρετιστήρια παράσταση, η οποία είναι αφιερωμένη στη θύμηση.

Το θέμα παρουσιάζεται μέσα από τρία κομμάτια σύγχρονου χορού. Εκτός του «Hug me, it’s forbidden», θα παρακολουθήσουμε το «On en rit encore» της Τζόρτζια Μάνταμα και το «Siren» της χορογράφου Αθανασίας Κανελλοπούλου. Το πρώτο συνδιαλέγεται με την αίσθηση της ελευθερίας, του ονείρου και της επιθυμίας, αισθήσεις που για πολύ καιρό παρέμειναν περιορισμένες. Το δεύτερο εστιάζει στο εφήμερο και το παροδικό της ζωής, στη στιγμή που χάνεται, επιχειρώντας να δώσει μια γραμμική και ενίοτε αφαιρετική αφήγηση, ένα συνεκτικό νήμα μέσα στις κατακερματισμένες δομές της σύγχρονης κοινωνίας.

Η παράσταση «remember me» παρουσιάζεταιστην αίθουσα Νίκος Σκαλκώταςτου Μεγάρου Μουσικής Αθηνών στις 30 και 31 Οκτωβρίου, στις 8 μ.μ.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή