Την πρώτη φορά τού είπαν απλώς να καθίσει σε μια αναπαυτική καρέκλα τηρώντας μια στοιχειώδη εργονομία: η μέση να στηρίζεται καλά στη γωνία της καρέκλας. Τα πέλματα να εφάπτονται στο πάτωμα. Οι παλάμες να ξεκουράζονται πάνω στους μηρούς. Να κλείσει τα μάτια και να αναπνέει. Βαθιά. Αυτό μόνο; Δεν χρειάζεται κάποια ειδική στάση στο πάτωμα; Οχι, όχι στην αρχή, αν είναι να προχωρήσεις.
Λοιπόν, είναι ακόμα στην αρχή. Να προσπαθεί να μη σκέφτεται τίποτα παρά μόνον τις αναπνοές του. Εύκολο να το πεις, δύσκολο να το κάνεις. Αστραπές οι σκέψεις, θερίζουν τα σπαρτά που μόλις έσπειρες. Εγνοιες, φόβοι, τύψεις, ενοχές, επιθυμίες.
Αυτό που λένε «διαλογισμός» νόμιζε πως περιέχει οράματα, παραισθήσεις, τριπάκι όπως εκείνο στο φινάλε του «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος». Αυτά όμως είναι για τους σαμάνους, όχι για κάποιον που προσπαθεί να μυηθεί στον διαλογισμό όπως όπως.
Κρατάει χρονόμετρο και μετά τσεκάρει τους χρόνους του. Αν καταφέρει να παραμείνει σε αυτή την απραξία πέντε-έξι λεπτά είναι ευχαριστημένος. Αλλά συνήθως δεν είναι. Και, ως συνήθως, εγκαταλείπει. Για να το ξαναπιάσει σε μερικές ημέρες.
«Η εντύπωση ότι χάνεις τον χρόνο σου κάνοντας πνευματι-στικές αηδίες είναι διαλογισμός».
Επρεπε να κυκλοφορήσει στα ελληνικά το νέο βιβλίο του Γάλλου Εμανουέλ Καρέρ, με τον τίτλο «Γιόγκα» (εκδ. Εικοστού Πρώτου, μτφρ. Γιώργος Καράμπελας) για να πάρει λίγο κουράγιο.
Τον Καρέρ τον γνώριζε ως έναν από τους πιο ερεθιστικούς non-fiction συγγραφείς (ειδικά την έξοχη, ιδιότυπη βιογραφία του Φίλιπ Ντικ), οπότε δεν ήταν δύσκολο να αφεθεί στις σκέψεις του.
Η «ενδεδειγμένη τεχνική μαθαίνεται σε πέντε λεπτά», γράφει ο Καρέρ. «Είναι να κάθεσαι και να μένεις για ένα ορισμένο διάστημα ακίνητος και σιωπηλός. Οτιδήποτε συμβαίνει μέσα σε αυτό το διάστημα που μένεις καθιστός, ακίνητος και σιωπηλός, είναι διαλογισμός».
Το πιο απρόσμενο; «Η ανία, είναι διαλογισμός. (…) Οι παρασιτικές σκέψεις, είναι διαλογισμός. Τα γουργουρίσματα στην κοιλιά, είναι διαλογισμός. Η εντύπωση ότι χάνεις τον χρόνο σου κάνοντας πνευματιστικές αηδίες, είναι διαλογισμός. Το τηλεφώνημα που προετοιμάζεις νοερά και η επιθυμία να σηκωθείς και να πας να το κάνεις, είναι διαλογισμός. Η αντίσταση σε αυτή την επιθυμία, είναι διαλογισμός – όχι όμως και να υποκύψεις. Αυτό είναι όλο. Τίποτα παραπάνω».
Η ανία ως διαλογισμός. Το πιο δύσκολο απ’ όλα. Να μαθαίνεις να πλήττεις με τον εαυτό σου (αυτό είναι το εύκολο κομμάτι) ως κάτι που απελευθερώνει (εδώ είναι το δύσκολο). Καμία ενοχή ή τύψη. Καμία κρίση. Οπως λέει ο Καρέρ, δεν ενστερνίζεσαι τίποτα, δεν απωθείς τίποτα. (Το ακριβώς αντίθετο από τα social media δηλαδή…) Για να συνειδητοποιήσει ότι σε όλη του τη ζωή αγκομαχάει για το πιο αυτονόητο: λίγη, ελάχιστη αναπνοή της προκοπής.