Τη Δευτέρα του Πάσχα του 1939, ο εβραϊκής καταγωγής σκηνοθέτης του θεάτρου και της όπερας Ρενάτο Μόρντο φτάνει στην Αθήνα και διορίζεται πρώτος σκηνοθέτης τής υπό ίδρυση τότε Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Στην εναρκτήρια πρεμιέρα της ανεβάζει τη «Νυχτερίδα» του Γιόχαν Στράους. Eτσι συστήνεται καλλιτεχνικά στην Ελλάδα ο Ρενάτο Μόρντο, η μυθιστορηματική ζωή του οποίου παρουσιάζεται σε έκθεση στη Γερμανική Σχολή Αθηνών. Ο Ρενάτο Μόρντο γεννιέται στη Βιέννη το 1894 από γονείς εβραϊκής καταγωγής – ο πατέρας του Ροντόλφο ήταν Eλληνας έμπορος με καταγωγή από την Κέρκυρα και η μητέρα του Ρεγκίνα Γκρόσμαν ήταν από την Αυστρία. Σπουδάζει υποκριτική και σκηνοθεσία στην Ακαδημία Μουσικής και Παραστατικών Τεχνών της Βιέννης. Μετά τις σπουδές του, εργάζεται ως ηθοποιός και σκηνοθέτης.
Ο εβραϊκής καταγωγής σκηνοθέτης Ρενάτο Μόρντο διορίζεται το 1939 στην υπό ίδρυση τότε Εθνική Λυρική Σκηνή.
Παρά τις επιτυχίες τις οποίες σημειώνει, η δράση του επισκιάζεται στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης επανειλημμένως από επιθέσεις αντισημιτικού χαρακτήρα. Εξαιτίας της διαφαινόμενης ανάληψης εξουσίας από τους εθνικοσοσιαλιστές, ο Μόρντο εγκαταλείπει τη χώρα το φθινόπωρο του 1932 και τον Οκτώβριο του 1932 τοποθετείται στο Νέο Γερμανικό Θέατρο της Πράγας ως διευθυντής της όπερας. Ωστόσο, η γερμανική εισβολή στη Σουδητία τον Οκτώβριο του 1938 αναγκάζουν ξανά την οικογένεια Μόρντο να διαφύγει, τώρα στην Ελλάδα. Στη χώρα μας διορίζεται το 1939 στην Εθνική Λυρική Σκηνή εγγράφοντας επιτυχίες. Κατά τη γερμανική κατοχή στην Ελλάδα, οι προσπάθειες που καταβάλλονται από ελληνικές παράνομες οργανώσεις, τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Δαμασκηνό, καθώς και από κάποιο άτομο μέσα από την πρεσβεία της Γερμανίας στην Αθήνα, για να φυγαδευτεί αποδεικνύονται άκαρπες. Στις αρχές του καλοκαιριού του 1944 συλλαμβάνεται και φυλακίζεται στο διαβόητο στρατόπεδο συγκέντρωσης, στο Χαϊδάρι. Αμέσως μετά την απελευθέρωσή του, τον Σεπτέμβριο του 1944, ο Μόρντο γράφει ένα θεατρικό έργο βασισμένο στις προσωπικές του εμπειρίες, το οποίο φέρει ως τίτλο το όνομα του στρατοπέδου. Το έργο αναπαριστά την καθημερινότητα στο στρατόπεδο, γεμάτη βάσανα, υποβάθμιση και ταπείνωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αλλά και από αισθήματα αλληλεγγύης μεταξύ των βασανισμένων κρατουμένων.
Η επιστροφή
Μετά τη λήξη του πολέμου, ο Ρενάτο Μόρντο επιστρέφει ως πρώτος σκηνοθέτης στην Εθνική Λυρική Σκηνή.
Επίσης, ιδρύει τον δικό του θίασο, από κοινού με τον ηθοποιό και θεατρικό επιχειρηματία Κώστα Μουσούρη και τον σκηνογράφο Γιώργο Ανεμογιάννη, ενώ συνεργάζεται με πολλούς Eλληνες καλλιτέχνες, μεταξύ άλλων η Μαρία Κάλλας, η Μελίνα Μερκούρη, η Eλλη Λαμπέτη, ο Μανώλης Καλομοίρης, ο Γιάννης Τσαρούχης, η Σοφία Βέμπο. Κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών, τον χειμώνα του 1944-1945, το σπίτι του βρίσκεται μεταξύ των εχθρικών γραμμών και συχνά δέχεται πυρά. Επίσης, εξαιτίας της κράτησής του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Χαϊδάρι, κατηγορείται ως υποστηρικτής της ακραίας αριστερής παράταξης, καθώς το στρατόπεδο ήταν γνωστό για τον μεγάλο αριθμό κομμουνιστών κρατουμένων. Υπό αυτές τις συνθήκες, το συμβόλαιό του με την Εθνική Λυρική Σκηνή δεν ανανεώνεται. Ακολούθησαν οι συνεργασίες του με την Εθνική Λυρική Σκηνή της Τουρκίας, το Εθνικό Θέατρο του Ισραήλ, την Οπερα του Μάιντς.
Παρουσιάζοντας σταθμούς στη ζωή του σκηνοθέτη του Ρενάτο Μόρντο, η έκθεση προσεγγίζει τις συνθήκες που επικρατούν στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Ταυτόχρονα, η πορεία της ζωής του Ρενάτο Μόρντο στο τεταμένο πεδίο μεταξύ τέχνης και πολιτικής αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της κρίσιμης κατάστασης της ζωής των καλλιτεχνών και των διανοουμένων στην «Εποχή των Aκρων», όπως την έχει αποκαλέσει ο Eρικ Χομπσμπάουμ, λένε οι επιμελητές της έκθεσης στη Γερμανική Σχολή Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε το 1941 ο Πέτερ Μόρντο, γιος του Ρενάτο.
Διάρκεια έκθεσης: 6-26 Νοεμβρίου.