Είπα κι εγώ να δοκιμάσω να δω το «Squid Game» που τόσο κόσμο έχει χαλάσει. Παρακολούθησα το πρώτο επεισόδιο και μετά ήθελα διακαώς να παρακολουθήσω και το δεύτερο. Το έκανα κι αυτό. Λόγω εξωτερικών συγκυριών μεσολάβησε ένα κενό όπου απείχα από το κορεάτικο «καλαμάρι». Και τελικώς δεν είδα ποτέ κανένα από τα επόμενα επεισόδια. Κοινώς, το εγκατέλειψα.
Πώς γίνεται αυτό; Να σε γραπώνει μια αφήγηση και με την ίδια ευκολία στη συνέχεια να αδιαφορείς γι’ αυτήν; Μοιάζει αντιφατικό, αλλά δεν είναι και τόσο. Συμβαίνει κατά κόρον με αναγνώσματα, ταινίες, τηλεοπτικές σειρές που συνοδεύονται από μεγαλόστομους χαρακτηρισμούς και αφόρητα κλισέ, όπως «κόβει την ανάσα», «θες να δεις τι γίνεται μετά», «δεν το αφήνεις από τα χέρια σου» κ.ά. Η εύκολη, ανώδυνη κατανάλωση.
Είναι αυτό το Squid Game; Περίπου, ναι. Πρώτα απ’ όλα μπορεί να φταίω κι εγώ που αδιαφόρησα. Αλλά συνήθως, όταν μια αφήγηση σε αιχμαλωτίζει, δύσκολα μετά μπορείς τόσο αβασάνιστα να αποδράσεις. Με το Squid Game συνέβη ακριβώς αυτό όμως. Κι ωστόσο, τα θέματα που πραγματεύεται κάτω από την καλοδουλεμένη πλοκή δεν είναι ούτε αδιάφορα ούτε ανώδυνα. Στην εποχή που η τεχνολογία (και η αγορά της τεχνολογίας) μοιάζει να αντικαθιστά την πολιτική (και άρα την ηθική), καθιστώντας τα πάντα μια επικίνδυνη αισθητική –επικίνδυνη επειδή είναι στερημένη από κάθε ηθικό βάρος–, το Squid Game έχει πράγματα να δηλώσει.
Το οργουελικό – καφκικό δυστοπικό σκηνικό μιας μετα-τηλεόρασης και ενός αδιανόητου α λα Εσερ χώρου, όπου η ανθρώπινη ζωή μοιάζει να μην έχει την παραμικρή αξία, δεν είναι δίχως το ειδικό του βάρος. Ωστόσο, η κόμικς πτυχή αναισθητοποιεί τον θεατή αντί να τον αφυπνίζει.
Είναι τα κόμικς ανώδυνα; Οχι πάντοτε. Αλλο όμως τα ίδια τα κόμικς και άλλο όταν μια τηλεοπτική σειρά μοιάζει με κόμικς. Εχουμε δει πολύ πιο δραστικά έργα από την Κορέα. Κι όμως, το «καλαμάρι» πήρε τη μερίδα του λέοντος.