09.00
Ξύπνημα σε μαξιλάρια και ανακατεμένα σεντόνια. Προσπαθώ να θυμηθώ κάποιο χθεσινό όνειρο. Καφές και τσιγάρο. Και δίπλα το αγαπημένο μου αντικείμενο αυτόν τον καιρό – αγαπημένο μου γιατί είναι το μόνο που έχω μαζί μου όπου και να πάω, το κείμενο του Τσερνόμπιλ. Λίγο διαβάζω, λίγο αφαιρούμαι και χαζεύω τα νέα μέχρι τώρα, μέχρι να μπορώ να πω ότι ξύπνησα. Το Τσερνόμπιλ στην τσάντα κι έξω από την πόρτα.
10.00
Αναχώρηση για την πρόβα. Το σπίτι απέχει από το Θέατρο του Νέου Κόσμου 4,3 χιλιόμετρα και 22 λεπτά με το αυτοκίνητο, 3,6 χιλιόμετρα και 45 λεπτά με τα πόδια. Πηγαίνω με τα πόδια, το καλύτερο ζέσταμα για το σώμα και το μυαλό. Προσπαθώ να διαλέγω καινούργιες διαδρομές. Από το ιστορικό κέντρο ή την Πανεπιστημίου ή από το Κολωνάκι, είσοδος στην Πλάκα ή κατευθείαν στη λεωφόρο Συγγρού και όλο κάτω. Oταν είχε ζέστη έψαχνα τις σκιές, τώρα που δρόσισε χαίρομαι τον ήλιο. Ο ρυθμός των περαστικών με συντονίζει με την πόλη που δίνει τον χώρο της στο χάος της καθημερινότητας. Παρατηρώ τον κόσμο που περπατάει για να πάει σε κάποια δουλειά, περπατάει αλλιώς από τους επισκέπτες της Αθήνας, που μπορεί μόλις να κατέβηκαν από την Ακρόπολη και έχουν τον χρόνο να κοντοστέκονται μπροστά στους Στύλους του Ολυμπίου Διός και να τους παρατηρήσουν και να βγάλουν μια φωτογραφία. Είναι ωραίο να τους παρατηρείς να βλέπουν κάτι καινούργιο, όσο προλαβαίνεις.
10.45
Aφιξη στο θέατρο με λιχουδιές, γέλια και συζητήσεις με τον Βαγγέλη, που έχει έρθει από το κολυμβητήριο και είναι έτοιμος για δράση και δουλειά, τη βοηθό του τη Μαρία, με τη Σεσίλ που μας ανέχεται και χορογραφεί τις διαδρομές μας στη σκηνή, με τον Στέλιο, τη Μαρία, τον Γιάννη και τον Δαυίδ, τους ανθρώπους που μοιραζόμαστε τη σκηνή και κάθε φορά που λέμε καλημέρα ανοίγει η καρδιά μου, και την Ντίνα, που είναι εκεί για ό,τι χρειαζόμαστε εμείς και το θέατρο, κι εκείνη την ώρα έχει βάλει καφέ στην καφετιέρα. Και σκέφτομαι ότι είμαι ευγνώμων που είμαι σε αυτή τη δουλειά, με αυτούς τους ανθρώπους.
11.00
Eναρξη πρόβας. Τσερνόμπιλ. Πρώτη φορά έχω μπροστά μου όχι έναν ρόλο, αλλά πραγματικές μαρτυρίες ανθρώπων που δεν επινοήθηκαν από κανέναν, υπήρξαν πραγματικά και η Σβετλάνα Αλεξίεβιτς είχε την ευφυΐα και την ευαισθησία να τις αναζητήσει, να τις ακούσει και να τις καταγράψει. Είναι συγκλονιστικό ότι αυτά τα λόγια ειπώθηκαν πραγματικά, σε κάποιο σπίτι ή σε κάποιο καφενείο, από πρόσωπα που μπήκαν στον κόπο να θυμηθούν και να μιλήσουν. Και πράγματι σε ξαφνιάζουν με την ιστορία τους, την απλότητα, τη διορατικότητα ή τη στενομυαλιά τους, αλλά και με τη μυθιστορηματικότητά τους. Κάθε πρόβα είναι και μια υπενθύμιση ότι κάθε άνθρωπος έχει να διηγηθεί μια ιστορία μικρή και πολύ μεγάλη ταυτόχρονα, κι ότι η ζωή μερικές φορές ξεπερνάει την τέχνη. Ανεβαίνουμε στη σκηνή και δοκιμάζουμε πώς λέγονται εκ νέου αυτά που ειπώθηκαν κάποτε, αυτές οι ιστορίες. Καθόμαστε στη θέση των θεατών, βλέπουμε αυτό που θα δουν.
«Κάθε πρόβα είναι και μια υπενθύμιση ότι κάθε άνθρωπος έχει να διηγηθεί μια ιστορία μικρή και πολύ μεγάλη ταυτόχρονα».
13.30
Διάλειμμα. Βγαίνουμε στο φουαγιέ – η Ντίνα φτιάχνει σαλάτα και ο χώρος του θεάτρου μυρίζει σπίτι και οικογένεια. Εμείς ανεβοκατεβαίνουμε τις σκάλες για τα καμαρίνια, λέμε τα λόγια μας, δοκιμάζουμε κοστούμια με τη Βασιλική και την αναλογία της προβολής με τον Παντελή και τη βοηθό του την Aννα, τον συνδυασμό των φωνών μας με τη μουσική του Σταύρου. Δουλειά με τον Βαγγέλη στα επιμέρους κομμάτια με σταματήματα και εκείνον να κάθεται πάντα στα σκαλιά, και μετά «πέρασμα», δηλαδή η παράσταση ως έχει έως τώρα. Η στιγμή που φαντάζεσαι τους θεατές που θα έρθουν να κατοικήσουν και αυτοί αυτό το θέατρο, έστω για δύο ώρες, και θα γίνουν οι συνομιλητές μας, η στιγμή που σε πιάνει η πιο ωραία αγωνία.
16.00
Το πέρασμα τελείωσε, ακούμε και καταγράφουμε τις παρατηρήσεις του Βαγγέλη, τέλος πρόβας. Συζητήσεις για τη σημερινή πρόβα και αποχαιρετισμός μέχρι αύριο. Επιστροφή στο σπίτι από άλλη διαδρομή αυτή τη φορά. Το απόγευμα η Αθήνα ήδη αρχίζει να αργεύει τους ρυθμούς της. Φαγητό και αποσυμπίεση, μικρός ύπνος στον καναπέ.
18.00
Ξύπνημα. Προσπαθώ να θυμηθώ κάποιο σημερινό όνειρο. Μουσική και ελαφρύς καφές. Διάβασμα. Γράψιμο και δοκιμές – και αναρώτηση τι μπορεί να ακούγεται στους από κάτω γείτονες. Ευγνωμοσύνη που τόσα χρόνια δεν χτύπησαν το κουδούνι να δουν τι τρέχει.
21.00
Μικρή έξοδος με τους ανθρώπους που αγαπάω, στη γειτονιά ή στην «απέναντι γειτονιά», το Μετς με τους γείτονές του. Συζήτηση για κάποια ταινία ή κάποια μουσική ή για το τίποτα – και φυσικά την παράσταση. Κάποιος λέει ότι «κανείς δεν ξέρει ακριβώς τι επιπτώσεις είχε το Τσερνόμπιλ, ακόμα και στην Ελλάδα», κάποιος άλλος λέει πως «θυμάμαι ότι μας είπαν να μην τρώμε φρούτα χωρίς να τα πλύνουμε πρώτα με σαπούνι», κάποιος άλλος ότι «τα σούπερ μάρκετ είχαν αδειάσει από χαρτιά υγείας και κονσέρβες», κάποιος άλλος πως «παρακολουθούσαμε στην τηλεόραση την πορεία του ραδιενεργού νέφους και ευχόμασταν να μη βρέξει, ευχόμασταν να φυσήξει νοτιάς», κάποιος άλλος λέει «πλάκα πλάκα, ανήκω στη γενιά του Τσερνόμπιλ».