«Φωτογραφίζω ανθρώπους επειδή με ενδιαφέρουν. Ετσι ήμουν από μικρός: ήθελα να μάθω τις ιστορίες τους, να τους ακούσω να μιλούν. Και ύστερα τους παρατηρώ: πώς κάθονται, πού τοποθετούν τα χέρια τους, πώς είναι το βλέμμα τους». Ο Τέρι Τσιόλις είναι στα 53 του χρόνια ένας διεθνώς αναγνωρισμένος φωτογράφος μόδας και διασημοτήτων, ιδιαίτερα γνωστός για τη συνεργασία του με τα περιοδικά μόδας Vogue, Harper’s Bazaar και Vanity Fair. Γεννημένος από Ελληνες γονείς που μετανάστευσαν στον Καναδά μεταπολεμικά, μεγάλωσε στο Μόντρεαλ, χωρίς να ξεχάσει τις ρίζες του. «Ειμαι πολύ δεμένος με την ελληνική κουλτούρα», λέει, μιλώντας ωραία ελληνικά, και θυμάται τα οικογενειακά καλοκαίρια στην Πελοπόννησο από όπου κατάγονται οι γονείς του, αλλά και τις νεανικές αποδράσεις στα νησιά – «δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο από αυτό!» σχολιάζει γελώντας.
Στην Αθήνα
Διόλου παράξενο, λοιπόν, ότι αποφάσισε να παρουσιάσει για πρώτη φορά τη φωτογραφική δουλειά του με τίτλο «Portraits» στην Αθήνα. Η έκθεση, που ανοίγει αύριο στο Μουσείο Μπενάκη/Πειραιώς, φέρει την επαγγελματική σφραγίδα του, αφού έχει εκμεταλλευθεί δεκαετίες εμπειρίας στον χώρο των περιοδικών μόδας, αλλά ταυτόχρονα βρίσκεται πιο κοντά στην καρδιά του. «Ξεκίνησα να δουλεύω όταν ήμουν 27 χρόνων. Επί τουλάχιστον 15 χρόνια φωτογράφιζα καθημερινά χωρίς διακοπή, και κάθε δύο εβδομάδες βρισκόμουν σε κάποιο αεροδρόμιο για να ετοιμάσω ένα καινούργιο editorial μόδας ή μια διαφημιστική καμπάνια. Κάποια στιγμή ένιωσα ότι στερεύω από ενέργεια και αποφάσισα να κατεβάσω τους ρυθμούς μου», λέει εξηγώντας τη διαδρομή που οδήγησε στο project «Portraits». Ενοικίασε λοιπόν ένα στούντιο στην πόλη του και έγραψε στον λογαριασμό του στο Instagram: «Γεια σας! Θα βρίσκομαι στο στούντιό μου για φωτογράφιση πορτρέτων. Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι, ανεξάρτητα από ηλικία, χρώμα, μέγεθος, φύλο ή θρησκεία. Επικοινωνήστε μαζί μου, εάν ενδιαφέρεστε».
Το project, που ξεκίνησε το 2013 στο Μόντρεαλ, συνεχίστηκε στην Αθήνα, στη Μαδρίτη, στο Μαρόκο, στο Λος Αντζελες, με μια μικρή διακοπή λόγω της πανδημίας. Περισσότερες από 100 εικόνες παρουσιάζονται στην έκθεση, τοποθετημένες σε τρεις ενότητες, σε τρία δωμάτια όπως λέει ο ίδιος, που το καθένα έχει τον δικό του παλμό. «Ολοι οι άνθρωποι έχουν μια ιστορία να διηγηθούν, και η φωτογραφία μπορεί να την αποκαλύψει σε μία μόνο στιγμή», υπογραμμίζει. «Οταν κινούμαστε και μιλάμε, τελικά κρυβόμαστε. Ομως κοιτάζοντας πίσω από τον φακό, ο φωτογράφος μπορεί να μελετήσει καλύτερα ένα πρόσωπο. Χωρίς να διασπάται η προσοχή του, επικεντρώνεται στην ουσία του άλλου. Και τότε ένα στιγμιαίο κλικ αποκαλύπτει τον βαθύτερο εαυτό του. Οι απλοί άνθρωποι, όταν στέκονται μπροστά στην κάμερα, είναι πιο ντροπαλοί από τους επαγγελματίες, αλλά είναι και πιο ανοιχτοί. Σπάνια καταφέρνεις να πάρεις μια αυθόρμητη στιγμή από ένα μοντέλο μόδας ή κάποιον διάσημο ηθοποιό, κάνουν απλώς τη δουλειά τους. Η εμπιστοσύνη που μου έδειξαν οι άνθρωποι των “Portraits” ήταν για μένα δώρο».Σε αυτό το πρώτο ραντεβού ανταποκρίθηκαν λίγοι, αλλά από στόμα σε στόμα και με τη βοήθεια των social media όλο και περισσότεροι άνθρωποι έφταναν στο στούντιο. «Ηθελα να αισθανθούν όλοι ευπρόσδεκτοι», εξηγεί ο Τέρι Τσιόλις, «και να νιώσουν πως, αν θέλουν, έχουν την ευκαιρία να αποκτήσουν ένα φωτογραφικό πορτρέτο σαν αυτά των διασήμων. Στη συντριπτική πλειονότητά τους οι άνθρωποι που φωτογράφισα μου ήταν τελείως άγνωστοι». Οι λήψεις έγιναν σε «ελεγχόμενο περιβάλλον», για παράδειγμα ζητούσε από κάποιον να καθίσει σε συγκεκριμένη καρέκλα, αλλά με τρόπο και φορώντας ρούχα που αποφάσιζε το μοντέλο. Το αποτέλεσμα είναι ένας συνδυασμός αυθορμητισμού και φωτογραφικών οδηγιών. «Ποτέ δεν θέλησα να χειριστώ αυτούς τους ανθρώπους», τονίζει ο φωτογράφος. «Για μένα ήταν σημαντικό να τους φωτογραφίσω όπως οι ίδιοι ήθελαν».
Μουσείο Μπενάκη/Πειραιώς.Διάρκεια έως 7/12.