08.00-08.30
Είναι η ώρα που αρχίζω να αναδεύομαι στο κρεβάτι. Εξω τα πουλιά έχουν ήδη ξεκινήσει τη γλυκόλαλη χορωδία τους. Κι ο σκύλος από το διπλανό σπίτι να γαβγίζει δαιμονισμένα. Σηκώνομαι αναμαλλιασμένη και οδεύω προς το μπάνιο για να αποκτήσω την ευπρεπή μου εικόνα. Κινήσεις μηχανικές μα απολύτως απαραίτητες. Χνουδωτή ρόμπα τυλίγει το κορμί μου ζεστά. Και οδεύω για τον πρωινό καφέ. Με τον γάτο Διαμιανό και το σκυλί Σοκολάτα να μπλέκονται στα πόδια μου.
09.00-10.00
Ο πρωινός καφές πέρα από την απόλαυση που χαρίζει γίνεται αφορμή να ξεκινήσουμε με τον σύντροφό μου μια μακροσκελή κουβέντα που ενίοτε κρατάει περισσότερο από μία ώρα. Μιλάμε για τα βιβλία που διαβάζουμε. Για την ταινία που είδαμε το προηγούμενο βράδυ. Συνήθως συμφωνούμε, άλλοτε πάλι διαφωνούμε και τότε η κουβέντα τραβάει σε μάκρος για να καταλήξει εντέλει και στον προγραμματισμό της ημέρας. Τηλεφωνήματα που πρέπει να γίνουν, ραντεβού να κλειστούν, και εν κατακλείδι να γραφτεί η λίστα του σούπερ μάρκετ και συναφών αγορών.
11.00-12.30
Εξοδος για περπάτημα. Η κάποτε βόλτα μας στο όργιο πρασίνου της περιοχής έχει πια το βάρος της καμένης πραγματικότητας. Ωστόσο η όραση ανακαλύπτει μεμονωμένες οάσεις πρασίνου, ενώ η όσφρηση έχει απαλλαγεί από την αψάδα του καμένου δάσους. Συχνά καταφέρνω να γεμίσω το σπίτι με λουλούδια για να δημιουργήσω την εικονική πραγματικότητα που έχω ανάγκη. Αυτή η βόλτα που σε τίποτα δεν θυμίζει τις παλιές, ωστόσο με αναζωογονεί και μου φτιάχνει το κέφι.
12.30-13.30
Το σώμα δεν έχει ανάγκη μόνο την πνευματική τροφή και την όποια οπτική και αναζωογονητική εμπειρία στο ύπαιθρο, έχει ανάγκη και την τροφή της επιβίωσης. Η ώρα που ετοιμάζω το φαγητό δεν είναι για μένα ανιαρή και βαρετή υπόθεση αλλά περιέργως δημιουργία. Είχα διαβάσει κάποτε πως η Αγκαθα Κρίστι εμπνεόταν τις ιστορίες της την ώρα που έπλενε τα πιάτα. Εγώ από την άλλη δημιουργώ φαγητά της απολύτως ζωηρής έμπνευσής μου και συνομιλώ με τον εαυτό μου ενίοτε δυνατά για το αν ένα υλικό μπορεί να ταιριάξει με το άλλο. Και κάποιες φορές τον μαλώνω για τις εξαλλοσύνες των εμπνεύσεών του.
14.00-15.00
Ωρα φαγητού. Διανθισμένη με κουβέντες που έχουν άμεση σχέση με τις πολιτικές εξελίξεις της ημέρας. Με κάποια τηλεφωνήματα που είχαν θέσει κάποια θέματα ή ζητούσαν απαντήσεις. Και με τις ειδήσεις της ημέρας που έως εκείνη την ώρα μας είχαν τραβήξει το ενδιαφέρον. Η ώρα του φρούτου σημαίνει και τη λήξη της παραμονής στην κουζίνα. Το πλυντήριο των πιάτων περιμένει τη δική του τροφή ανυπόμονο. Η κουζίνα παρελθόν προσώρας.
Διάβασμα στο κρεβάτι κι αν το βιβλίο με συνεπαίρνει προμηνύεται ξενύχτι. Είμαι βραδινός τύπος. Δεν έχω ανάγκη πολλών ωρών ύπνου, έξι ώρες μού αρκούν…
15.30-19.30
Απόλυτη ησυχία στο σπίτι. Ανοδος στη σοφίτα μου. Χώρος δουλειάς και καταφύγιό μου. Ο καταδικός μου χώρος. Πάνω στο γραφείο μου ανοικτός ήδη ο υπολογιστής με περιμένει. Γύρω μου λεξικά, βιβλία, χαρτιά με κάθε είδους σημειώσεις. Ανθρωπος τακτικός από τη φύση μου παραδόξως θέλω στο γραφείο μου να γίνεται χαμός. Είναι σαν να ανασαίνει όλος ο χώρος μαζί μ’ εμένα. Μοιάζει με ζωντανό οργανισμό που ζητάει και τη δική μου συμμετοχή και στρώνομαι στη δουλειά. Αν υπάρχει επείγουσα μετάφραση ξεκινώ από αυτήν και πόσο όμορφα αισθάνομαι όταν μεταφέρω τη δουλειά ενός άλλου συγγραφέα στη δική μου γλώσσα και γίνομαι ένα με τους ήρωές του. Αν η θεά της έμπνευσης με έχει επισκεφτεί και γράφω δικό μου κείμενο τότε ο χρόνος χάνει τις πραγματικές του διαστάσεις κι εγώ χάνω την αίσθηση της πραγματικότητας και ταξιδεύω στα πάθη των ηρώων μου και βιώνω την κάθε τους στιγμή. Εχει ήδη σκοτεινιάσει κι εγώ νομίζω πως έξω λάμπει ακόμη ο ήλιος.
21.00–22.00
Τηλεφωνήματα με τα παιδιά. Γίνομαι κοινωνός της καθημερινότητάς τους. Μιλάμε για χίλια δυο πράγματα. Είναι όμορφη αυτή η ώρα της επαφής μαζί τους. Κι όταν τη σκυτάλη παίρνει ο εγγονός τότε ξεχνιέμαι εντελώς. Αυτή η ηλικία σού λέει πράγματα σαν να σε ψυχαναλύει.
23.00-01.30
Παρακολουθώ επιλεγμένες ταινίες από το Διαδίκτυο, δεν αντέχω της τηλεόρασης όσο καλές κι αν είναι λόγω των πολλών διαφημίσεων.
01.30-02.00
Διάβασμα στο κρεβάτι κι αν το βιβλίο με συνεπαίρνει προμηνύεται ξενύχτι. Είμαι βραδινός τύπος. Δεν έχω ανάγκη πολλών ωρών ύπνου, έξι ώρες μού αρκούν, κι όταν έρθει πια ο ύπνος του παραδίνομαι για να περάσω στον κόσμο των ονείρων… Μα είναι αυτός ένας κόσμος που το πρωί ξυπνώντας θα τον έχω ξεχάσει. Ισως καλύτερα. Καλύτερα η αλήθεια της ζωής να κερδίζει την κάθε μέρα μου.
Το μυθιστόρημα «Αννα,το όνομά της» της Κώστιας Κοντολέων κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.