Ξυπνάω αλλά και κοιμάμαι με μουσική. Ισως γιατί κάνει τα όνειρά μου και όσα επιθυμώ να συμβούν, ακόμη πιο αληθινά. Καλημέρα λοιπόν!
08.30
Δεν μου άρεσε ποτέ το πρωινό ξύπνημα. Από την άλλη όμως είμαι τυχερή που ξυπνάω για να πάω σε μια δουλειά που μου αρέσει. Οχι, δεν θεωρώ δουλειά τον χορό. Η τέχνη δεν είναι δουλειά. Είναι κατά κάποιον τρόπο μια υποχρέωση που νιώθω ότι έχει ο εαυτός μου να προσφέρει όσα υπάρχουν μέσα στην ψυχή του ώστε να ξεκινήσει η δημιουργία. Και αυτή η υποχρέωση έχει άμεση σχέση με την έμπνευση. Ετσι, αν έχω έμπνευση δεν με πειράζει, κι ας έχω κοιμηθεί ελάχιστες ώρες. Διπλό καπουτσίνο για να αρχίσει το τρέξιμο.
09.30
Φτάνω στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος όπου έχει μεταφερθεί η Εθνική Λυρική Σκηνή τα τελευταία χρόνια. Ενας χώρος υπέροχος και ένα καμαρίνι ακριβώς όπως το ήθελα πάντα. Φυσικά είναι στολισμένο αυτές τις ημέρες των Χριστουγέννων, μιας και το θεωρώ δεύτερο σπίτι μου. Συνεχίζω να πίνω καφέ, γιατί δεν μπορώ να φάω πριν το μάθημα, αλλά θα φάω κάτι ελαφρύ στο διάλειμμα με την πρώτη ευκαιρία. Αλλάζω γρήγορα και ανεβαίνω στον πέμπτο όροφο όπου βρίσκονται τα στούντιο και η αλήθεια είναι ότι έχουν υπέροχη θέα.
10.00-16.00
Σε αυτό το διάστημα γίνονται το μάθημα και οι πρόβες για την εκάστοτε παραγωγή που θα ανεβάσουμε. Αν υπάρξει κάποιο διάλειμμα κατεβαίνω στο κανάλι να φάω κάτι, και να κάνω μια βόλτα ώς την αγαπημένη μου ελιά. Αγαπώ αυτά τα δέντρα για όλα εκείνα που συμβολίζουν, και για τη μεγάλη διάρκεια ζωής τους. Η συγκεκριμένη βέβαια έχει την ωραιότερη θέα, και έτσι παίρνω ενέργεια και ανεβαίνω και πάλι στο στούντιο.
Τον τελευταίο καιρό ετοιμάζομαι για το μπαλέτο «Καρυοθραύστης» σε νέα χορογραφία του Κωνσταντίνου Ρήγου, η οποία συνδυάζει το κλασικό με το σύγχρονο. Σε μένα έχει ανατεθεί το κλασικό μέρος του έργου, και έχω τη χαρά και την τύχη να συνεργάζομαι με μια υπέροχη δασκάλα χορού, τη Βερόνικα Βιλάρ. Τόση δουλειά, τόση κούραση, αλλά και τόση ευχαρίστηση. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν είμαι απόλυτα ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα. Πάντα υπάρχει, και θα υπάρχει περιθώριο για εξέλιξη. Πόσο μάλλον στο κλασικό μπαλέτο. Γι’ αυτό και δεν θα βρεθεί ποτέ κλασικός χορευτής που θα πει «ήμουν τέλειος».
«Δεν θεωρώ δουλειά τον χορό. Η τέχνη δεν είναι δουλειά. Είναι κατά κάποιο τρόπο μια υποχρέωση που νιώθω ότι έχει ο εαυτός μου να προσφέρει όσα υπάρχουν μέσα στην ψυχή του…».
17.00
Γίνομαι ακόμη πιο χαρούμενη όταν επιστρέφω σπίτι και βλέπω τη Λούνα. Οι άνθρωποι εκφράζουμε με πολλούς διαφορετικούς τρόπους τη χαρά μας. Με πράξεις, με ένα χαμόγελο, με μια αγκαλιά. Και κάποιες ελάχιστες φορές, ένα βλέμμα είναι αρκετό για να καταλάβουμε την αγάπη ενός ανθρώπου, επειδή καθρεφτίζεται στα μάτια του. Ο σκύλος όμως έχει έναν δικό του τρόπο να αγαπά, και πριν αποκτήσω τη Λούνα δεν μπορούσα να το καταλάβω. Οταν ανοίγω την πόρτα και βλέπω ένα πλάσμα να χαίρεται με όλη του την ψυχή, αισθάνομαι ότι αντικρίζω την αγάπη στην πραγματική της μορφή. Δεν θα άλλαζα τίποτα πάνω της γιατί είναι υπέροχη, οπότε ώρα για παιχνίδι και βόλτα.
19.00
Είναι η στιγμή της ημέρας που θα μιλήσω στο τηλέφωνο, ή θα συναντήσω από κοντά τους φίλους μου. Μαγειρεύω εγώ, ή εκείνοι, ή πηγαίνουμε σε κάποιο εστιατόριο. Είμαι τυχερή που τους έχω στη ζωή μου, όπως και τη βαφτισιμιά μου την Ηλέκτρα. Πλέον έχει μεγαλώσει, και μπορούμε να βγαίνουμε οι δυο μας έξω και να συζητάμε. Επιπλέον, της έχω υποσχεθεί να την πάω βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, και να περάσουμε από το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεταννία» για να δει τον χριστουγεννιάτικο διάκοσμο, και τους τεράστιους καρυοθραύστες που στολίζουν την είσοδο. Και οι υποσχέσεις στα παιδιά δεν αθετούνται ποτέ!
22.30
Επιστροφή στο σπίτι ή αλλιώς ώρα για ξεκούραση.
00.00
Η playlist στο Spotify ξεκινάει και πάλι. Τα όνειρα δεν θα τελειώσουν ποτέ. Καληνύχτα!
⇒ H Ελεάνα Ανδρεούδη ερμηνεύει τον ρόλοτης Πριγκίπισσας Πιρλιπάτ στις 19, 29/12/2021 και 2/1/2022, στον «Καρυοθραύστη»του Μπαλέτου της ΕΛΣ, σε χορογραφία Κωνσταντίνου Ρήγου, στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ.