500 λέξεις με την Αλεξία Κατσικογιάννη

500 λέξεις με την Αλεξία Κατσικογιάννη

1' 52" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η Αλεξία Κατσικογιάννη γεννήθηκε το 1999 στην Αθήνα. Είναι φοιτήτρια Ιατρικής. Τον Οκτώβριο του 2021 κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο, το νεανικό μυθιστόρημα «Ξινή πορτοκαλάδα», ύστερα από διάκρισή του σε διαγωνισμό των εκδόσεων Καστανιώτη.

Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;

«Τα τέσσερα χρώματα του καλοκαιριού» του Τεύκρου Μιχαηλίδη και τις «Επαρχίες της Αθήνας» του Λευτέρη Παπαδόπουλου.

Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;

Η Κατερίνα από «Τα ψάθινα καπέλα», γιατί προσπαθεί να διηγηθεί το καλοκαίρι και να ξεχωρίσει αυτά που στ’ αλήθεια συμβαίνουν από το ψέμα. Γιατί το καπέλο της έχει παπαρούνες κόκκινες σαν τη φωτιά, γιατί η μνήμη της εφηβικής ανάγνωσης αυτού του βιβλίου αισθάνεται ακόμη.

Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;

Τον Κωνσταντίνο Χατζόπουλο, τη Μέλπω Αξιώτη και τον Μιχαήλ Μητσάκη. Σημείωση: Δεν μαγειρεύω εγώ, για να φάμε και τίποτα.

Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;

«Τέσσερα χρώματα αρκούν για να χρωματίσουν οποιονδήποτε επίπεδο χάρτη», με τέτοιο τρόπο, «έτσι ώστε δυο χώρες με κοινό σύνορο να έχουν διαφορετικό χρώμα». (Από το βιβλίο του Μιχαηλίδη και την αναφορά του στο μαθηματικό πρόβλημα των τεσσάρων χρωμάτων.)

Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;

«Τα σταφύλια της οργής» του Στάινμπεκ.

Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;

Το «Λεμονοδάσος» του Κοσμά Πολίτη, διότι συχνά ανατρέχω σ’ αυτό, για να βεβαιωθώ για τον τονισμό του τίτλου, καθώς και για το πόσες φορές πρέπει κανείς να διαβάσει την πρόταση «την Τετάρτη σε περιμένω δίχως άλλο», ώστε να έρθει στην ώρα του.

Ξινή είναι η πορτοκαλάδα της εφηβείας ή μήπως και λίγο γλυκόξινη;

Η πορτοκαλάδα της εφηβείας είναι ξινή ή γλυκιά, ή κάτι άλλο, κάτι απόλυτο.

Πόσο δύσκολο ήταν αυτό το πρώτο βήμα στην πεζογραφία;

Ηταν αρκετά δύσκολο κι έγινε με φόβο, αλλά και με την επίγνωση της τύχης που έχει αυτός που γράφει και μπορεί, επιτέλους, να δει το κείμενό του να διαβάζεται. Αυτό το βήμα κρύβει μέσα του δουλειά, ευνοϊκές συγκυρίες και ένα αίσθημα ασπροπρόσωπου χρέους απέναντι σε φωνές και χειρόγραφα αγνώστων που έμειναν κλειδωμένα στο συρτάρι.

Πότε γλυκαίνει τελικώς η πορτοκαλάδα; Γλυκαίνει ποτέ;

Γλυκαίνει σε κάτι αναμνήσεις, καθαρά από ανάγκη, ίσα για να μπορέσει η πρόσφατη, συγκρινόμενη με την αλλοτινή, να θεωρηθεί ξινή.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή