Ο Καλιφορνέζος μουσικός κατάφερε να παντρέψει τη σπιρτάδα της τζαζ με το σκανταλιάρικο πνεύμα των παιδιών, σε φόντο εορταστικό.
Η τζαζ, «η κλασική μουσική της Αμερικής», δεν υπήρξε πάντοτε «ανοιχτή» και εύπεπτη για το ευρύ κοινό. Στη μεγάλη της ιστορία, όμως, υπήρξαν μουσικοί που κατάφεραν να την εκλαϊκεύσουν. Ο πιανίστας Βινς Γκουαράλντι, «ο πιο γνωστός άγνωστος μουσικός της τζαζ», όπως τον είχαν αποκαλέσει, σίγουρα ήταν ένας από αυτούς. Γεννημένος στο Σαν Φρανσίσκο το 1928, στο πλαίσιο μιας μουσικής οικογένειας, άρχισε να παίζει πιάνο από πολύ νεαρή ηλικία. Αφού υπηρέτησε για δύο χρόνια στον πόλεμο της Κορέας, έκανε στην αρχή της δεκαετίας του ’50 τα πρώτα του βήματα δίπλα στον διάσημο λάτιν βιμπραφωνίστα Καλ Τιάντερ. Σύντομα, όμως, δημιούργησε τα δικά του μουσικά σχήματα, μέσα στα οποία εξερεύνησε το πάντρεμα της τζαζ με τη λάτιν μουσική παράδοση (μια μουσική περιοχή που επρόκειτο να γίνει ευρέως δημοφιλής αρκετά χρόνια αργότερα, ιδίως το 1963, όταν ο μεγάλος σαξοφωνίστας Σταν Γκετζ συνέπραξε με τεράστια επιτυχία με τους Ζοάο και Αστρουντ Τζιλμπέρτο).
Αυτός ο ήπιος, προσηνής Καλιφορνέζος, με το μεγάλο τσιγκελωτό μουστάκι και το μπίτνικ στυλ, τα εκκεντρικά καπέλα και τα κοκάλινα γυαλιά (χαρακτηριστικά που όλα τους του προσέδωσαν το ψευδώνυμο «ξωτικό») κέρδισε το 1963 το βραβείο Γκράμι για την «πιο πρωτότυπη τζαζ σύνθεση», με το τραγούδι «Cast Your Fate to the Wind». Η σύνθεση αυτή είχε το χαρακτηριστικό μουσικό του στίγμα: ήταν κάτι που αμέσως άρεσε σε όλους, ένα μείγμα τζαζ και ποπ μουσικής, και γνώρισε μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία.
Ενα χρόνο μετά, ο τηλεοπτικός παραγωγός Λι Μέντελσον το άκουσε τυχαία ενώ οδηγούσε, ήρθε σε επαφή με τον πιανίστα και του πρότεινε να γράψει το μουσικό θέμα για ένα ντοκιμαντέρ που ετοίμαζε για τον σκιτσογράφο Τσαρλς Σουλτς, δημιουργό των διάσημων «Peanuts», την παρέα δηλαδή του δημοφιλούς και στη χώρα μας Σνούπι. Το μουσικό θέμα γράφτηκε, έγινε δίσκος, αλλά η ταινία δεν έγινε ποτέ. Και όμως, έτσι άρχισε μια γνωριμία και συνεργασία που κατέληξε, το 1965, στην πιο διάσημη ηχογράφηση του Βινς Γκουαράλντι, «Τα Χριστούγεννα του Τσάρλι Μπράουν», σάουντρακ για την ομότιτλη, μισάωρη τηλεοπτική ταινία με πρωταγωνιστές τους διάσημους ήρωες κόμικς του Σουλτς.Το πώς κατάφεραν ο ήχος του πιάνου του Γκουαράλντι, το ηχόχρωμα του τζαζ τρίο του, οι μελωδίες του, οι διασκευές του γνωστών θεμάτων και η χρήση παιδικής χορωδίας να ταιριάξουν τόσο πολύ με την ατμόσφαιρα και τους χαρακτήρες των «Peanuts», χρήζει ίσως σημειολογικής, κοινωνικής και μουσικής ανάλυσης. Σίγουρα, όμως, αποτελεί θαυμαστό γεγονός, μοναδικό στην ιστορία των ηχητικών θεμάτων για σινεμά ή τηλεόραση.
Πώς έγινε και ένας τζαζ πιανίστας κατάφερε να φέρει κοντά και να ενώσει κάτι τόσο παιδικό όσο ο Σνούπι και ο Τσάρλι Μπράουν μαζί με κάτι τόσο μαζικό, κάτι που έχει θρησκευτικές προεκτάσεις, όπως τα Χριστούγεννα, με κάτι τόσο ιδιο-συγκρασιακό, τόσο «ενήλικο» και κρυπτικό, όσο η τζαζ; Στην ηχογράφηση αυτή, που μόνο το μνημειώδες «Kind of Blue» του Μάιλς Ντέιβις ξεπέρασε σε πωλήσεις (πράγματι, «Τα Χριστούγεννα του Τσάρλι Μπράουν» είναι το δεύτερο πιο ευπώλητο τζαζ άλμπουμ όλων των εποχών), ο Γκουαράλντι, όπως είχαν γράψει οι Los Angeles Times το 2012, «έδειξε πώς με ένα τζαζ τρίο –με πιάνο, μπάσο και ντραμς– μπορείς να αποτυπώσεις τόσο ζωντανά το συναίσθημα και τους χαρακτήρες μιας τηλεοπτικής εκπομπής – πόσο μάλλον όταν όλα αυτά είναι πράγματα πολύπλοκα, αντιφατικά ή απλώς πολύ μαγικά για να αποδοθούν με λέξεις», συνεχίζοντας: «Είναι αυτού του είδους η συνειδητοποίηση που άνοιξε την πόρτα (για το ευρύ κοινό) για ύστερες ανακαλύψεις όπως οι μουσικοί κόσμοι καλλιτεχνών σαν τον Μπιλ Εβανς ή τον Τελόνιους Μονκ».Ο Βινς Γκουραλάντι ήταν ένας από τους μεγάλους πρέσβεις της τζαζ κουλτούρας στον πλανήτη. Πέθανε απρόσμενα, στο διάλειμμα ενός λάιβ στην Καλιφόρνια, το 1976, μόνο 47 ετών, από ανακοπή καρδιάς.
Το τελευταίο κομμάτι που έπαιξε ήταν μια διασκευή του «Eleanor Rigby» των Μπιτλς. Ακούγοντας σήμερα πώς προσέγγιζε ο Γκουαράλντι αυτή τη μελωδία των «Σκαθαριών», έρχεται αμέσως στον νου η τόσο συγκινητική διασκευή του παραδοσιακού χριστουγεννιάτικου τραγουδιού «What Child Is This» (που έγινε γνωστό και ως «Greensleeves»), στα «Χριστούγεννα του Τσάρλι Μπράουν». Στα αρπίσματα και στο ευγενικό, λυρικό του ηχόχρωμα, καταλαβαίνει κανείς πως κατάφερε να υπονοήσει κάτι θλιμμένο και μελαγχολικό πίσω από τη χαρμόσυνη λάμψη των Χριστουγέννων – κάτι που αντιστοιχεί απόλυτα στη φευγαλέα, κρυμμένη μελαγχολία των «Peanuts», και, κυρίως, κάτι που μας κάνει να καταλαβαίνουμε (ή, μάλλον, να νιώθουμε) τι εννοούσε ο Μπιλ Εβανς όταν είπε πως «η τζαζ είναι συναίσθημα».