06.40
Ξυπνάω νωρίς, όπως όλοι στην οικογένεια. Οταν το επιτρέπει το πρόγραμμά μου, πηγαίνω για περπάτημα στη μαρίνα του Φλοίσβου, 10-12 χλμ. Αν είναι καλή μέρα, τρέχω τα 5 χλμ. Τον τελευταίο καιρό δυστυχώς καταφέρνω να πηγαίνω μόνο μία φορά την εβδομάδα, σε αντίθεση με το φθινόπωρο που περπατούσα καθημερινά.
08.00-14.00
Ο τραγουδοποιός/καθηγητής μουσικής και σύζυγός μου Νίκος Γρηγοριάδης αναχωρεί για το σχολείο όπου εργάζεται και η Μυρτώ, η κόρη μας, φεύγει για το πανεπιστήμιο στο οποίο φοιτά. Από εκείνη την ώρα και μέχρι το μεσημέρι είναι ο δικός μου χρόνος, ο χρόνος που είμαι καλλιτέχνης, ο χρόνος που δημιουργώ. Σχεδόν δικός μου δηλαδή, γιατί πρέπει ανάμεσα να ψωνίσω και να μαγειρέψω (οπωσδήποτε), να βάλω πλυντήριο, να συγυρίσω κ.λπ. (όταν η κατάσταση φτάνει στο μη παρέκει). Αφού πιω καφέ, απαντήσω στην αλληλογραφία και τσεκάρω τα προφίλ μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και του Νίκου, μια και τα αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι, καταπιάνομαι με ό,τι επείγει. Το επείγον μπορεί τη μια μέρα να είναι να καταγράψω ένα στιχάκι που σκέφτηκα περπατώντας από μάθημα σε μάθημα το προηγούμενο απόγευμα, πράγμα που μπορεί να μου φάει ένα τετράωρο για πλάκα, ή να δω το υλικό που καταγράψαμε για κάποιο βιντεοκλίπ μας και να ξεχαστώ τόσο που επιστρέφουν ο Νίκος και η Μυρτώ και δεν έχω μαγειρέψει τίποτα. Αλλες φορές μπορεί να είναι ένα ντέμο για ένα καινούργιο τραγούδι ή audio editing σε κάτι που ηχογράφησε ο Νίκος, άλλες να μελετήσω κιθάρα για να μη χάσω τη φόρμα μου ή για να προετοιμάσω τα μαθήματα των μαθητών μου. Αυτές τις μέρες επείγει να κάνω μαθήματα φωνητικής με τον διαδικτυακό γκουρού μου, Brett Manning, για να είμαι σε φόρμα στις επικείμενες συναυλίες και να φτιάξω τη λίστα του προγράμματος.
15.00-19.00 ή 15.00-21.00, αναλόγως τη μέρα
«Σκέφτομαι πως πρέπει να στηθεί ένα μνημείο για τον “άγνωστο δάσκαλο μουσικής”, αυτόν τον επίμονο εργάτη που κουρδίζει μειλίχιος το μουσικό κουτί».
Το απόγευμα παραδίδω μαθήματα κλασικής κιθάρας. Τα απογεύματα είμαι η κ. Κατερίνα που παίρνει δώρο ζωγραφιές, καραμέλες, λουλούδια και βραχιόλια από τους μικρούς μαθητές. Είμαι η δασκάλα που μαθαίνει στα παιδιά τις πρώτες νότες και αξίες, τις χορδές και την ταστιέρα, που δεν είναι τοστιέρα, γιατί η τοστιέρα φτιάχνει τοστ, ενώ η ταστιέρα, με τη βοήθεια των δακτύλων μας, θεσπέσιες μελωδίες. Είμαι η Κατερίνα των εφήβων που μου λένε με λαχτάρα ποιο τραγούδι άκουσαν και θέλουν να τους το μάθω ή μου εξηγούν τη νέα αργκό, τις υποθέσεις από τα αγαπημένα τους άνιμε και με μαθαίνουν πώς λειτουργεί το TikTok, γιατί πρέπει, ως καλλιτέχνης που είμαι, να έχω κι εγώ. Κάποια με ακολουθούν στο YouTube. Είμαι ένα αλεξικέραυνο. Μου γκρινιάζουν για τα μαθήματα, για το σχολείο, για τους γονείς και τους φίλους τους, για τις κλασικούρες που τα αναγκάζω να μελετήσουν. Είμαι μια δασκάλα κιθάρας από επιλογή και αγαπώ πολύ αυτό το κομμάτι μου. Μεγάλη ολοκλήρωσα τις σπουδές μου και μεγάλη άρχισα να διδάσκω. Στο ωδείο που πρωτοπήγα δεν ήξεραν ποια είμαι. Το ανακάλυψαν ένα χρόνο μετά. Γνωρίζοντας τους συναδέλφους μου σε αυτόν τον χώρο και τους κόπους τους σκέφτομαι πως πρέπει να στηθεί ένα μνημείο για τον «άγνωστο δάσκαλο μουσικής», αυτόν τον επίμονο εργάτη που κουρδίζει μειλίχιος το μουσικό κουτί, το ανοίγει μπρος στα ανυποψίαστα μάτια των μαθητών και τους δείχνει πώς μπορούν με τα χέρια και την καρδιά τους να κάνουν μαγικά. Πολλοί συνάδελφοι καλλιτέχνες δηλώνουν αυτοδίδακτοι, μα, αν τους ρωτήσεις, όλο και κάποια μαθήματα μουσικής έκαναν κάπου, κάποτε.
20.00 ή 22.00, αναλόγως τη μέρα
Επιστροφή. Κάθε Τρίτη, που σχολάω πιο νωρίς, έχουμε πρόβα στο στούντιο του πιανίστα Aκη Μουχλιανίτη. Eρχεται ο Νίκος με το αυτοκίνητο και πάμε μαζί. Οπότε πάει σερί μέχρι μετά τα μεσάνυχτα. Αλλιώς σπίτι. Συζήτηση για τη μέρα μας, κουβέντα για συντονισμό, μια αγκαλιά, ένα ποτήρι κρασί. Κι έπειτα στο λάπτοπ για χουζούρι στο Διαδίκτυο με έργα τέχνης στο Artsy, στο Pinterest, στο Instagram. Ειδήσεις και νέα στα πεταχτά.
23.00-23.30
Ξαπλώνω, συνήθως όχι γιατί νυστάζω, αλλά γιατί λαχταρώ να πάρω αγκαλιά το βιβλίο ή τα βιβλία μου. Στο κομοδίνο βρίσκονται πάντα δύο-τρία που διαβάζω ταυτόχρονα. Oταν με κουράζει ή φτάνει σε οριακό για την πλοκή και την ψυχολογία μου σημείο το ένα, παίρνω το άλλο. Μόλις τέλειωσα το «Oλοι οι άνθρωποι του βασιλιά» του Ρόμπερτ Πεν Γουόρεν. Μένουν δέκα σελίδες από το «Ψηφίδες ημερολογίου» του Ευγένιου Ιονέσκο και είμαι στη μέση στο «Eνας άνθρωπος κοιμάται» του Ζορζ Περέκ. Στο κομοδίνο μου αυτή την περίοδο υπάρχει επίσης μια ανθολογία με ποιήματα του Ρέιμοντ Κάρβερ.
Η Κατερίνα Κυρμιζή συμμετέχει ερμηνευτικάστη νέα δισκογραφική δουλειάτου Νίκου Γρηγοριάδη με τίτλο «Ο βασιλιάς της λύπης». Στις 26/12 οι δυο τους θα εμφανιστούν στη σκηνή «Μουσικό Κουτί».