«Από την καρδιά του μέχρι τις ψυχές σας… μη σταματήσετε ποτέ να ροκάρετε!». Με αυτά τα λόγια κλείνει το σύντομο ευχαριστήριο μήνυμα της οικογένειας του Meat Loaf προς τους χιλιάδες ανθρώπους που εκφράζουν τη συμπαράστασή τους για τον θάνατο του Αμερικανού τραγουδιστή και ηθοποιού σε ηλικία 74 ετών. Ο κατά κόσμον Μάρβιν Λι Αντέι, άλλωστε, έκανε ακριβώς αυτό σε όλη του τη ζωή· ανήσυχος, αεικίνητος και από τα γεννοφάσκια του σταρ της σκηνής, μπορούσε να γεμίσει κάθε εκατοστό της τελευταίας με την πληθωρική παρουσία που έκανε τα ζωντανά σόου του θρυλικά.
Γεννημένος στον αμερικανικό Νότο το 1947, ο νεαρός είχε πάντοτε αδυναμία στο σανίδι και στο μικρόφωνο, και δεν φοβόταν την έκθεση, παρά τα μπόλικα κιλά του. Υιοθέτησε, μάλιστα, το κοροϊδευτικό παρατσούκλι «Meat Loaf» (ρολό κιμά), που του έδωσε ένας προπονητής του φούτμπολ, σαν καλλιτεχνικό όνομα, με το οποίο έκανε καριέρα. Το 1975 εμφανίστηκε στο καλτ κινηματογραφικό μιούζικαλ «The Rocky Horror Picture Show», κλέβοντας την παράσταση και προετοιμάζοντας το έδαφος για το θριαμβευτικό δισκογραφικό του ντεμπούτο.
Γραμμένο από τον ιδιοφυή Τζιμ Στάινμαν (έφυγε επίσης από τη ζωή μέσα στο 2021), το «Bat Out of Hell» του 1977 βρήκε στον Meat Loaf ακριβώς τον εκρηκτικό ερμηνευτή που χρειαζόταν για να απογειώσει τις ηλεκτρισμένες μπαλάντες του. Από το απόλυτα χαρντ ροκ εξώφυλλο μέχρι τα οπερατικού όγκου κομμάτια του, το άλμπουμ, που πούλησε περισσότερα από 30 εκατ. αντίτυπα, μοιάζει με οργιαστικό ύμνο του δημοφιλέστατου τότε μουσικού είδους στην απόλυτη δόξα του.
Η τελευταία, πάντως, δεν είχε φτάσει ακόμη για τον Μeat Loaf, ο οποίος έπειτα από μία δεκαπενταετία πυρετώδους δραστηριότητας (και καλοπέρασης, ναρκωτικών κ.ο.κ.) ένωσε ξανά τις δυνάμεις του με τον Στάινμαν, το 1993, για το σίκουελ του «Bat Out of Hell». Σαν να ήθελαν να αποδείξουν στην πράξη πως το ροκ εν ρολ δεν πεθαίνει, οι δυο τους γέμισαν τον δίσκο με ανθεμικές δημιουργίες που συνδυάζουν την «οργή» της ηλεκτρικής κιθάρας με τη μελωδικότητα του πιάνου και των φωνητικών. Το πιο επιτυχημένο από αυτά, «I’d Do Anything for Love (But I Won’t Do That)», ακούστηκε κυριολεκτικά παντού –από (δεκάδες) ταινίες μέχρι τις χειροποίητες κασέτες των ερωτευμένων σε ολόκληρο τον κόσμο–, χάρισε στον Meat Loaf ένα βραβείο Γκράμι και πέρασε στη ροκ μυθολογία ως η απόλυτη power ballad.
Παράλληλα με τη μουσική του καριέρα, ο Meat Loaf εμφανίστηκε και σε περισσότερες από 40 ταινίες· για τους πιστούς του Ντέιβιντ Φίντσερ και του «Fight Club» θα είναι για πάντα μια εμβληματική φιγούρα. «Το όνομά του είναι Ρόμπερτ Πόλσον».