Στα καλύτερά του ο κινηματογράφος, όπως και οι υπόλοιπες μορφές τέχνης, σχηματίζει παραβολές, θέτει ερωτήματα, συνθέτει, υπονοεί. Σίγουρα δεν επιβάλλει μια μοναδική αλήθεια ή δεν ποδηγετεί τον θεατή ώστε να συμφωνήσει με τις απόψεις του δημιουργού. Ακόμα και στις προπαγανδιστικού περιεχομένου ταινίες του Σεργκέι Αϊζενστάιν η «γραμμή» εκφράζονταν μέσα από μεγαλειώδη πλάνα και ιδιοφυές μοντάζ που προχώρησαν την τέχνη του σινεμά. Κανένας από όσους συμμετείχαν στο διαγωνιστικό του φετινού Φεστιβάλ Βερολίνου δεν είναι βέβαια Αϊζενστάιν, ούτε και βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1920.
Κι όμως έναν αιώνα μετά είδαμε ταινίες μυθοπλασίας, οι οποίες όχι απλώς σερβίρουν έτοιμα, ως μασημένη τροφή, τα μηνύματά τους, αλλά τα συνοδεύουν και από «υπότιτλους» σε περίπτωση που δεν κατάλαβε κάποιος αδαής. Τα ζητήματα ισότητας φυλής, φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού κ.ο.κ. είναι ασφαλώς πολύ σημαντικά και αποτελούν πηγή έμπνευσης για το σινεμά, ωστόσο χάνουν μέρος της αξίας τους όταν υπερκαλύπτουν την ίδια την τέχνη. Στο «Α Quick Alphabet of Love» της Νικολέτ Κρέμπιτς, οι δύο πρωταγωνιστές έχουν σεξουαλική επαφή, ολοφάνερα ικανοποιητική και για τους δύο· παρ’ όλα αυτά η δημιουργός νιώθει την ανάγκη να προσθέσει την ατάκα: «Οπως θα έπρεπε να συμβαίνει πάντα», από τα χείλη κάποιου αόριστου αφηγητή.
Αντίστοιχα στο «Call Jane» της Φίλις Νάγκι σχεδόν όλοι οι ανδρικοί χαρακτήρες μοιάζουν με καρικατούρες, ενώ τα παραδείγματα συνεχίζονται και σε άλλα φιλμ. Η ουσία εδώ φυσικά δεν έχει να κάνει με τις γυναίκες, οι οποίες καλώς τα τελευταία χρόνια βρίσκουν την πρόσβαση –στο Βερολίνο έξι από τα επτά κύρια βραβεία κατέληξαν σε γυναικεία χέρια– που στερούνταν στην κεντρική σκηνή του σινεμά. Το πραγματικό πρόβλημα είναι πως σταδιακά δημιουργείται μια κινηματογραφική έξη, σύμφωνα με την οποία καμία ταινία δεν αναγνωρίζεται αν δεν συμβάλλει σε κάποιο από τα βασικά αφηγήματα της εποχής. Το σινεμά του 2022 όμως, είναι κρίμα να λειτουργεί με όρους σόσιαλ μίντια.