Γύρω στη 1.30 το βράδυ του Σαββάτου ο χώρος γύρω από τη σκηνή στην Ακτή Πειραιώς θύμιζε… οπαδική κερκίδα. Τραπέζια και όρθιοι είχαν γίνει ένα χορεύοντας και κυρίως τραγουδώντας, αναπαράγοντας δυνατά εν είδει συνθήματος όσα έφταναν από το πάλκο. Εκεί ο Σωκράτης Μάλαμας και οι υπόλοιποι το απολάμβαναν, μοιάζοντας και λίγο έκπληκτοι από την τόσο δυναμική συμμετοχή. «Πρώτη φορά φέτος είναι έτσι ο κόσμος», μου λέει ένας μόνιμος θαμώνας των Σαββάτων στην Ακτή.
Σίγουρα η πρόσφατη χαλάρωση των μέτρων για τη νυχτερινή διασκέδαση έπαιξε τον ρόλο της, φέρνοντας πολύ περισσότερους «πιστούς» του Μάλαμα, ιδίως από τις μικρότερες ηλικίες, που δεν έχουν να πληρώσουν τα τσουχτερά τραπέζια. Και αυτό είναι καλό γιατί έτσι ζέστανε κάπως ο χώρος, ο οποίος κατά τα άλλα μοιάζει με κλασικά μπουζούκια, από την είσοδο έως την πίστα. Οταν βέβαια στην τελευταία παίρνει θέση ο Σωκράτης («καλωσήλθατε κι απόψε, πουλάκια μου») μαζί με τους εξαιρετικούς μουσικούς του και την Ιουλία Καραπατάκη στο πλευρό του, το ταξίδι είναι πάντα μοναδικό.
Το πρώτο μισό του τετράωρου προγράμματος, που ξεκίνησε 10.30 ακριβώς, ήταν το «ήσυχο», κάτι σαν προθέρμανση για όσα θα ακολουθούσαν. Στο δεύτερο μέρος τα τραγούδια του Μάλαμα μπλέκονται με αυτά του Θανάση Παπακωνσταντίνου, μαζί με παλιά λαϊκά και ρεμπέτικα, στο γνώριμο (από τις συναυλίες) ποτ πουρί που σηκώνει στο πόδι το κοινό.
Παρ’ όλα αυτά, η χρήση του συγκεκριμένου χώρου, για δεύτερη φορά μέσα στα τελευταία χρόνια από την παρέα του Σωκράτη, έχει κάτι το χτυπητά αταίριαστο. Σε αντίθεση, για παράδειγμα, με τον πολύ πιο «ζεστό» και παρεΐστικο Σταυρό του Νότου, όπου τους είχαμε συνηθίσει παλιότερα. Από την άλλη, μπορεί κανείς να καταλάβει την ανάγκη για περισσότερους θεατές –οι εμφανίσεις θα συνεχίσουν πιθανότατα να είναι sold out μέχρι τα τέλη Μαρτίου– ενώ και ο ίδιος ο Μάλαμας φαίνεται πως εκμεταλλεύεται το γεγονός, προκειμένου να προσφέρει δουλειά σε όσο περισσότερους μουσικούς γίνεται.