Τον έλεγαν Γκάρεθ Τζόουνς και ήταν Ουαλλός, φιλόδοξος ρεπόρτερ, που το 1933 είχε καταφέρει να πάρει συνέντευξη από τον Χίτλερ στο Βερολίνο.
Μετά, τράβηξε ανατολικά: ήθελε να δει το θαύμα του πρώτου πενταετούς πλάνου του Στάλιν. Αλλά ο περιορισμός που του είχε επιβληθεί, να κινείται εντός της Μόσχας, τον κούρασε.
Μια μέρα, κρυφά απ’ όλους, πήρε το τρένο και τράβηξε προς Ουκρανία, στο αποκορύφωμα του περίφημου «Χολοντομόρ»: του τρομακτικού λιμού που είχε πνίξει τη χώρα (βλ. δίπλα, σελίδα 3 στο σημερινό ένθετο).
Οι ανταποκρίσεις του Γκάρεθ Τζόουνς λοιδορήθηκαν από τον απεσταλμένο των New York Times στη Μόσχα, Ουόλτερ Ντουράντι.
Οι ανταποκρίσεις του Τζόουνς λοιδορήθηκαν από τον απεσταλμένο των New York Times στη Μόσχα, Ουόλτερ Ντουράντι. Ο Ντουράντι, κάτοχος βραβείου Πούλιτζερ το 1932, ισχυρίστηκε πως «δεν υπήρξε λιμός» παρά μια «εκτεταμένη θνησιμότητα από τις ασθένειες (λοιμός) που προκλήθηκαν εξαιτίας της κακής διατροφής».
Ενας άλλος δημοσιογράφος που δημοσίευσε σοβαρά ρεπορτάζ στα αγγλικά για τον λιμό ήταν ο σοσιαλιστής Μάλκολμ Μάγκεριτζ στον Guardian του Μάντσεστερ. Tαξίδεψε στη Σοβιετική Ενωση, διατρέχοντας τις πληγείσες από τον λιμό περιοχές με το τρένο, περιγράφοντας σπαρακτικές σκηνές. Και αυτός λοιδορήθηκε από συμπατριώτες του. Οπως γράφει ο Βρετανός Ρόμπερτ Σέρβις (Robert Service), καθηγητής Ρωσικής Ιστορίας στην Οξφόρδη, στο βιβλίο του «Comrades. Communism: A World History», σε μια εποχή ανόδου του ναζισμού και του φασισμού, ο Στάλιν ασκούσε γοητεία στη Δύση σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι είχε καταφέρει ακόμα και ο Λένιν.
Ο Οργουελ είχε επίσης καλή γνώση του τι συνέβαινε στην Ουκρανία εκείνη την περίοδο, χαρακτηρίζοντας τη δημοσιογραφική θέση των περισσοτέρων ως μια «μαύρη αλήθεια την οποία οι καλλιτέχνες της γλώσσας είχαν επικαλύψει με αστραφτερά χρώματα». Ο Ντουράντι γνώριζε ότι εκατομμύρια είχαν πεθάνει από την πείνα, γράφει ο ιστορικός Τίμοθι Σνάιντερ, παρ’ όλα αυτά, επέμενε πως ο λιμός εξυπηρετούσε έναν ανώτερο σκοπό, ότι «δεν μπορείς να φτιάξεις ομελέτα δίχως να σπάσεις αυγά». Ο Σέρβις, πάλι, θεωρεί τον Ντουράντι «απατεώνα ο οποίος αποκόμισε υλικά κέρδη από τη σχέση του με τις σοβιετικές αρχές».
Οσο για τον Τζόουνς, πέρα από την εφιαλτική κατάσταση στην Ουκρανία, οσμίστηκε ένα άλλο μέτωπο, αυτή τη φορά στο απώτατο ανατολικό άκρο της Σοβιετικής Ενωσης, όπου εκτυλισσόταν σκηνικό έντασης με τους Ιάπωνες. Εσπευσε στη σοβιετική Μαντζουρία, μα κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες, ο Τζόουνς απήχθη και δολοφονήθηκε. Ορισμένοι λένε ότι Σοβιετικοί πράκτορες τον δολοφόνησαν, άλλοι ότι τον σκότωσε τοπική συμμορία. Η αλήθεια δεν μαθεύτηκε ποτέ.
