Ισως αυτό που έχει τη μικρότερη σημασία στην πορεία του Γουίλιαμ Χαρτ είναι το Οσκαρ που κέρδισε το 1986 για την ερμηνεία του ως ομοφυλόφιλου καταδίκου στο «Φιλί της γυναίκας αράχνης». Οχι ότι δεν έχουν αξία τα βραβεία, ιδίως όταν πρόκειται για το πολυπόθητο χρυσό αγαλματίδιο της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου –για όσους αγαπούν τους αριθμούς προτάθηκε για Οσκαρ τέσσερις φορές–, αλλά ο Γουίλιαμ Χαρτ ήταν η περίπτωση ενός εξαιρετικού ηθοποιού, βαθιά καλλιεργημένου, που θα άφηνε το αποτύπωμά του με ή χωρίς Οσκαρ.
Γεννήθηκε το 1950 στην Ουάσιγκτον, σπούδασε υποκριτική στο διάσημο πανεπιστήμιο Tufts της Μασαχουσέτης και στην εξίσου διάσημη μουσική σχολή Julliard και ξεκίνησε την υποκριτική του καριέρα στο θεατρικό σανίδι, όπου έκανε πολλά χιλιόμετρα σε Μπρόντγουεϊ και off Μπρόντγουεϊ παραστάσεις προτού περάσει στο σινεμά. Η θεατρική του παιδεία ήταν εμφανής στις ερμηνείες και στον τρόπο σκέψης του.
Το κινηματογραφικό του ντεμπούτο του έγινε το 1980 στις «Ανεξέλεγκτες καταστάσεις» του Κεν Ράσελ και μετά ακολούθησαν πολλές ταινίες όπου είχε ρόλο πρωταγωνιστή, μεταξύ των οποίων οι «Εξαψη», «Εγκλημα στο Γκόρκι Παρκ», «H μεγάλη ανατριχίλα», «Αυτόπτης μάρτυρας», «Σ’ αγαπώ μέχρι θανάτου», «Αλις». Σε πιο πρόσφατες ταινίες όπως το «Ταξίδι στην άγρια φύση» (2008) του Σον Πεν και ο «Ρομπέν των Δασών» (2011) του Ρίντλεϊ Σκοτ είχε β΄ ρόλους, όπου και πάλι ξεχώριζε.
Το 2018, ο Γουίλιαμ Χαρτ εξομολογήθηκε ότι είχε διαγνωστεί με καρκίνο του προστάτη σε προχωρημένο στάδιο. Εφυγε από τη ζωή την περασμένη Κυριακή 13 Μαρτίου. Σε συνέντευξη που είχε δώσει το 2005 στην «Κ» με αφορμή την κυκλοφορία της ταινίας «Το τέλος της βίας» του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, όπου υποδυόταν έναν γκάνγκστερ, είχε μιλήσει για τη βία που συνοδεύει την ανθρώπινη φύση με τρόπο που ακούγεται ιδιαίτερα επίκαιρος. «Πιστεύουμε ό,τι μας λέγεται στα πρώτα στάδια της ζωής μας και ακόμη γεννιόμαστε με αυτή τη μεσαιωνική “εντολή”. Υπάρχουν ακόμη οχυρά της μεσαιωνικής δομής στην κοινωνία, υπάρχουν διλήμματα για τη βία. Λένε ότι αφορά την Αμερική. Δεν βρίσκεται μόνο εδώ στην Αμερική, υπάρχει σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας. Από τους Ρωμαίους, τους Γερμανούς, τους Ισπανούς, τους Ελληνες, ποιο από τα έθνη που επέζησαν δεν πέρασε μία ή περισσότερες περιόδους βίας; Είναι ανθρώπινη η ιστορία της βίας, βασική τραγωδία του πολιτισμού».