08.00
Χτυπάει το ξυπνητήρι, σηκώνομαι κατευθείαν, σχεδόν ποτέ καθημερινή μέρα –ενώ έχω δουλειά– δεν χουζουρεύω στο κρεβάτι· μία μηχανική δύναμη, μία παράξενη ώθηση με ξυπνάει και με βάζει σε διαδικασία εγρήγορσης. Το μυαλό, απ’ την άλλη, έχει τους δικούς του χρόνους, ακόμα επεξεργάζεται τον χωροχρόνο…
08.30
Το επίμονο βλέμμα του σκύλου και το έντονο κούνημα της ουράς είναι το πρώτο πράγμα που αντικρίζω αφού βγω από την τουαλέτα. Το σήμα είναι ξεκάθαρο: «θέλω βόλτα τώρα», σαν να μου λέει… Οσα χρόνια κι αν περάσουν, ποτέ αυτό το υπέροχο, γεμάτο λαχτάρα, αγωνία και αγάπη βλέμμα του δεν θα γίνει ρουτίνα στην καρδιά μου. Δεν έχω κανένα λόγο να τον κάνω να περιμένει περισσότερο, ετοιμάζομαι κατευθείαν και έξω απ’ την πόρτα.
09.00
Μετά λοιπόν τη μισάωρη πρωινή γυμναστική – βόλτα, ήρθε η ώρα για καφέ και πρωινό. Οση ώρα ετοιμάζεται ο καφές, άρχισε το μυαλό να λειτουργεί –επιτέλους και πάλι μαζί μας η σκέψη– και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πόσο τυχερός είμαι σήμερα που έχω ώρα προσέλευσης στο γύρισμα 11.00. Χρειάζομαι πάντα γύρω στις τρεις ώρες προετοιμασία πριν να πάω στη δουλειά. Ολη αυτή η πρωινή διαδικασία γίνεται για κάποιον λόγο, αν και αααχ… πόσο θα ήθελα να χωθώ κάτω από το πάπλωμα και να μη σηκωθώ ποτέ. Ολα όμως για κάποιον λόγο γίνονται και όλα για κάποιον λόγο συμβαίνουν. Αυτές είναι οι λίγες θετικές σκέψεις που μπορώ να αναπαράγω αυτήν την ώρα της ημέρας, σκέψεις αρκετές για να αρχίσω να λειτουργώ, για να δω τον κόσμο με τα δικά μου μάτια.
10.15
Υστερα από έναν υπέροχο καφέ, ένα χορταστικό πρωινό και μία σύντομη επανάληψη του χθεσινού διαβάσματος για το γύρισμα, ήρθε η ώρα να φύγω. Φοράω γάντια, κράνος, βάζω μπροστά τη μηχανή και… ωχ, δεν το πιστεύω, ξέχασα το κινητό. Πριν ανέβω στο σπίτι παίρνω μια στιγμή, παίρνω μια ανάσα, νιώθω το αίμα να μου ανεβαίνει στο κεφάλι και σκέφτομαι για λίγο, τι είναι αυτό που μου θολώνει το μυαλό τόσο πολύ. Οποτε ξεχνάω κάτι και πρέπει να ξαναγυρίσω σπίτι, αυτό που σκέφτομαι είναι οι σκάλες, οι πέντε όροφοι κάθε μέρα ανέβα-κατέβα χωρίς ασανσέρ και χωρίς φως. Πριν από τρεις εβδομάδες κόψανε το κοινόχρηστο ρεύμα της πολυκατοικίας επειδή κάποιοι δεν πληρώνουν κοινόχρηστα και κυριολεκτικά, το μόνο πράγμα που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή είναι να χτυπήσω όλες τις πόρτες, να τους πιάσω όλους από τον γιακά και να… ανάσα. Τουλάχιστον μαζί με το κινητό εισέπραξα και ένα τελευταίο βλέμμα μαζί με ένα φιλάκι στο αυτί… αυτός ο Μπομπ, συνεχώς μου λιώνει την καρδιά.
«Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και μοιάζω σαν να προσπαθώ να δω πίσω από μένα, μα βλέπω μία καθαρή εικόνα και αυτό με ξυπνάει, αυτό με δυναμώνει».
11.30
Κάθομαι στην καρέκλα του makeup και όση ώρα η Βίκυ με βάφει, αναμασώ το πρωινό, τα μικρά χαμόγελα, τη σκέψη που χάνεται και έρχεται, το σκυλάκι μου που άφησα μόνο του κι όλους τους μικρούς και μεγάλους θυμούς που δεν ευδοκίμησαν. Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και μοιάζω σαν να προσπαθώ να δω πίσω από μένα, μα βλέπω μία καθαρή εικόνα και αυτό με ξυπνάει, αυτό με δυναμώνει. Αφήνομαι στο χαλαρωτικό άγγιγμα της Βίκυς και απολαμβάνω τη μία και μόνη σκέψη που μου περνάει από το μυαλό: πόσο τυχερός άνθρωπος είσαι, βρε μπαγάσα, που κάνεις αυτή τη δουλειά, πόσο τυχερός άνθρωπος είσαι πού βρίσκεσαι εδώ…
18.00
Χαμόγελα, αγκαλιές, μυστικά, ψέματα, γκρίνιες, αγάπες και όλοι μια παρέα είμαστε: αυτή είναι μια σύντομη περιγραφή από τις ώρες του γυρίσματος, μαζί με συγκέντρωση, τρέξιμο και πολλή δουλειά. «Σας χαιρετώ, καλή συνέχεια», φώναξα καθώς πήγαινα να αλλάξω μετά το τέλος του γυρίσματος. Λίγοι αποκρίθηκαν, λίγοι απάντησαν, δεν είναι παράπονο, ακόμα και κανένας να μην απαντούσε, εγώ, κάθε μέρα, φεύγοντας από το γύρισμα θα εξακολουθώ να φωνάζω το ίδιο πράγμα. Μια ανεπαίσθητη έκφραση αλτρουισμού προς τον συνάνθρωπό μου και χωρίς θρησκείες πάνω από το κεφάλι μου. Φτάνει όμως με τις αμπελοφιλοσοφίες, Δανίκα συγκεντρώσου. Μήπως είναι ώρα για δράση; Μήπως τώρα που τελείωσες τη δουλειά είναι ώρα για;… Για τι; Σιχαίνομαι τις στιγμές, εκείνες τις σύντομες στιγμές που αλλάζεις παραστάσεις και ζεις ταυτόχρονα με την αναπόληση του παλιού και την αναμονή του καινούργιου.
19.30
Με αυτά και με αυτά έχω φτάσει σπίτι. Οι σκέψεις αρχίζουν και γλυκαίνουν και η απόφαση έχει παρθεί. Αύριο γύρισμα δεν έχω, οπότε τι άλλο μένει; Να γίνουν τα απαραίτητα τηλεφωνήματα και να ξεκινήσει η προσωπική μου ζωή… Και επειδή είναι προσωπική… σταματώ εδώ.
Το ψυχολογικό θρίλερτου Aριελ Ντόρφμαν «Ο θάνατος και η κόρη» ανεβαίνει κάθε Σάββατο και Κυριακή στο Θέατρο 104, σε σκηνοθεσία Θάλειας Γρίβα. Παίζουν οι Κωνσταντίνος Δανίκας, Σίσσυ Μαράθου και Στράτος Σωπύλης.
