Από τα πολλά εικαστικά ή λογοτεχνικά «ημερολόγια εγκλεισμού», που απελευθερώθηκαν ως τρόπαια της καραντίνας, η δουλειά της Μαίρης Νταγιαντά είναι χαμηλόφωνη και πυκνή όσο πρέπει, έχει αφηγηματικότητα, διαθέτει οικονομία. Επιπλέον έχει υγρασία και θαλπωρή. Εμπεριέχει τις σωστές αντιφάσεις. Μπροστά στα νέα έργα της, στην Gallery Genesis (Χάρητος 35, ολοκληρώνεται στις 2 Απριλίου), ένιωσα ότι προσέγγιζα έναν κόσμο σε καθεστώς ημιδιαφάνειας, ρευστότητας και αμφισημίας, ο οποίος σταδιακά με εμπεριείχε και από θεατής του γινόμουν μέρος του. Οργανικό συστατικό του.
Τα εικαστικά έργα της Μαίρης Νταγιαντά, με την ιδιαίτερη τεχνική του παστέλ, συγκροτούν αυτό που θα μπορούσε να πει κανείς μια αστική ελεγεία, ή ακόμη καλύτερα μια εκτυλισσόμενη ζωφόρο από τις «χρωματιστές» νύχτες της πόλης, όπως λέει και η ίδια. Αυτές οι «έγχρωμες» νύχτες είναι σε μια κόψη αισθημάτων, θλιμμένες και ελεύθερες, βουτηγμένες σε εκείνο το βάμμα της μοναχικότητας ή της μοναξιάς. Οι μοναχικές φιγούρες στα αστικά διαμερίσματα είναι ένα συνδετικό μοτίβο, αλλά ταυτόχρονα είναι και ένας άλλος τρόπος για να μιλήσει κανείς για την πόλη, για το άστυ, για τις μεγάλες σιωπές του, από επιλογή ή από ανάγκη. Η Μαίρη Νταγιαντά μάς δίνει μια σειρά έργων εσωτερικότητας, ήθους και πυκνότητας, με μια ψυχική ακεραιότητα που εντέλει απλώνει αυτή την αίσθηση της «έγχρωμης νύχτας», βουτηγμένης σε χρώμα και ημιδιάφανες γεωμετρίες, σαν μια άυλη συνθήκη.
Επιπλέον, είναι μια σειρά έργων για τον σύγχρονο αστό αλλά και για τη διαχρονική μοίρα του ανθρώπου. Είναι και μια έκθεση για την Αθήνα. Η πολυκατοικία περνάει στους πόρους του θεατή ως συστατικό στοιχείο μιας κοινής αυτοσυνειδησίας, ως οικιστική ενδοχώρα με προεκτάσεις συλλογικού βιώματος. Οι προσόψεις των πολυκατοικιών, οι βεράντες, οι νυχτερινές σιωπές, τα σχεδόν ποπ και μίνιμαλ εσωτερικά, οι βουβοί μονόλογοι και το χρώμα που σταλάζει καθιστούν αυτή τη σειρά των έργων μια αφορμή για να δει κανείς τον εαυτό του σαν να τον αντικρίζει από το απέναντι μπαλκόνι.
