Το μεγάλο λευκό τοπίο της Αθήνας, μια γκριζόλευκη θάλασσα σπιτιών… Από ψηλά, λίγα πράγματα διαταράσσουν τον τάπητα των κτιρίων, λίγα μνημεία εξέχουν, ελάχιστοι πύργοι ή καμπαναριά. Είναι οι λόφοι της Αθήνας που δίνουν το γλυπτικό ανάγλυφο, αλλά μέσα στην πόλη, στο ύψος των δρόμων, απέναντι στα κτίρια, η πόλη έχει παλμό. Και χρώμα, ενίοτε… Μια μεγάλη συζήτηση είναι το χρώμα στην Αθήνα, παλιά όσο και η πόλη, με διαστάσεις αισθητικές, φιλοσοφικές, αρχιτεκτονικές.
Ο διαβάτης στην πόλη δέχεται τα σήματα της πόλης και ανάμεσα στις αφρόντιστες προσόψεις των περισσότερων κτιρίων σταματά όταν αιφνιδιάζεται από μια θέα απρόσμενη. Από τη Βησσαρίωνος, καθώς κατέβαινα τη Σίνα, η θέα προς την οδό Ομήρου έχει μια τριλογία Μεσοπολέμου βουτηγμένη στο χρώμα. Ηταν ένα θέαμα μάλλον ασυνήθιστο για τη συντηρητική χρωματικά Αθήνα. Το γωνιακό κτίριο, Ομήρου και Βησσαρίωνος, έχει αποκτήσει ένα ενδιαφέρον πράσινο χρώμα που δένει ωραία με τις ώχρες και τα κίτρινα των παρακείμενων μοντερνιστικών πολυκατοικιών του Μεσοπολέμου, δημιουργώντας μια εστία αστικής θερμότητας. Το χρώμα είναι παρεξηγημένο. Είτε απλώνεται άγαρμπα και παραπέμπει σε συνθέσεις ξένες προς τον τόπο είτε γίνεται κατάχρηση εφήμερων τάσεων, όπως το γκρι του μολύβδου που βάφει ακόμη και τις λευκές αρχοντικές πολυκατοικίες του ’50. Συζήτηση για το χρώμα γίνεται μέσα σε ένα καθεστώς ουσιαστικής αδιαφορίας και άγνοιας, όταν αυθεντικά χρωματισμένοι θριγκοί σε νεοκλασικά ερείπια, μπροστά στα οποία θα κοντοστεκόταν ο Τσαρούχης, αγνοούνται και διαλύονται.
Υπάρχουν ακόμη αυθεντικές τερακότες και αυθεντικό λουλακί σε σπίτια της Αθήνας. Αλλά η πόλη παραμένει στείρα χρωματικά. Είναι ανάγκη το αστικό τοπίο να «θερμάνει» πρώτα από τις ταράτσες, να γίνουν οι στέγες αθηναϊκές, να θυμίζουν πόλη της Μεσογείου, να είναι μια θέα γλυκιά, συναρπαστική. Η γωνία Βησσαρίωνος και Ομήρου με έβαλε σε σκέψεις. Το πράσινο στον σοβά μού θύμισε περισσότερο Κεντρική Ευρώπη, αλλά είναι μια ολόκληρη γενιά κτιρίων του αθηναϊκού Μεσοπολέμου που έτσι πρέπει να βάφονται, με γαιώδη χρώματα και όχι με τις ώχρες και τις γαλανές ζωφόρους του νεοκλασικισμού. Ενα θέμα ανεξάντλητο, αλλά καίριο…