«Χιούστον, έχετε πρόβλημα». Αυτή η ατάκα του Μπρους Γουίλις από τον «Αρμαγεδδώνα», που παραλλάσσει τη γνωστή αμερικανική φράση, συνοψίζει σε λίγες λέξεις το σήμα κατατεθέν του στυλ του. Ο χαρακτήρας του εκεί, ο Χάρι Στάμπερ, βρίσκεται στην επιφάνεια του φονικού μετεωρίτη που κατευθύνεται προς τη Γη, έτοιμος να ανοίξει… τρύπα για να τον ανατινάξει με πυρηνικά. Εν μέσω του χαμού, λοιπόν, εκείνος κάνει χιούμορ, όπως ακριβώς το καθιέρωσε ο Αμερικανός σταρ από τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Δράση και κωμωδία, πιστολίδια και ελαφράδα, αυτός είναι ο Μπρους Γουίλις, ο οποίος ανακοίνωσε τον τερματισμό της υποκριτικής του καριέρας λόγω προβλήματος υγείας που τον εμποδίζει να φέρνει πλέον εις πέρας τις «αποστολές» του.
Με τέτοιες άλλωστε μοιάζουν σχεδόν όλοι οι ρόλοι που τον έκαναν διάσημο και τρομερά αγαπητό στο κοινό εδώ και σχεδόν τέσσερις δεκαετίες. Στο «Πολύ σκληρός για να πεθάνει» του 1988 ερμηνεύει –ή ίσως είναι καλύτερα να πούμε κατασκευάζει– τον Τζον Μακλέιν, έναν σκληροτράχηλο αστυνομικό, ο οποίος περνάει διά πυρός και σιδήρου προκειμένου να σώσει τη σύζυγό του και αρκετούς ακόμα ομήρους που βρίσκονται στα χέρια Γερμανών τρομοκρατών. Ολα εδώ συγχρονίζονται άψογα: η καταιγιστική δράση, οι απίθανες ατάκες που διαδέχονται η μία την άλλη, το ταλαιπωρημένο φανελάκι που ενισχύει ακόμα παραπάνω την εικόνα ενός λαϊκού, χειροπιαστού –και όχι «κομίστικου»– action hero.
Αποτιμώντας την καριέρα του Μπρους Γουίλις ως action hero, προκύπτει πως πρόκειται αληθινά για ένα σταρ άλλης εποχής.
Εκείνη η ταινία και τα συνακόλουθα σίκουελ έδωσαν στον Γουίλις τον συγκεκριμένο τίτλο και εκείνος φρόντισε να τον εκμεταλλευθεί. Στους «12 πιθήκους» του Τέρι Γκίλιαμ, η αποστολή του είναι να ταξιδέψει πίσω στον χρόνο προκειμένου να βρει την προέλευση ενός ολέθριου για την ανθρωπότητα ιού. Στο ποπ «Πέμπτο στοιχείο», ο Λικ Μπεσόν τον έκανε… ταξιτζή και του ανέθεσε να εντοπίσει ένα θρυλικό όπλο, ώστε να νικηθεί ο Ζοργκ του Γκάρι Ολντμαν. Ακόμα και στο «Pulp fiction» του Κουέντιν Ταραντίνο, όπου o Γουίλις δεν έχει ακριβώς πρωταγωνιστικό ρόλο, αποδεικνύεται καθοριστικός ως βετεράνος μποξέρ, παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια του και παράλληλα καταφέρνοντας να ανακτήσει πόντους στη συνείδηση του κοινού, έπειτα από αρκετές εισπρακτικές αποτυχίες.
Επόμενη στάση για τον ήρωα Μπρους Γουίλις, ο «Αφθαρτος» του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν. Ο σκηνοθέτης που του έδωσε τον σπουδαίο ρόλο της «Εκτης αίσθησης» τον κάνει εδώ για πρώτη φορά ουσιαστικά απρόσβλητο, σε ένα σκοτεινό θρίλερ φαντασίας. Παρ’ όλα αυτά, και μόνο με την παρουσία του ο Γουίλις καθιστά «ανθρώπινο» και προσιτό τον χαρακτήρα. Το ίδιο συμβαίνει και στην «Αμαρτωλή πόλη» των Φρανκ Μίλερ και Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, εκεί όπου ο παλιός αστυνομικός, κάτι σαν γερασμένος Μακλέιν, ρισκάρει τη ζωή του για να σώσει ένα 11χρονο κορίτσι.
Αυτό που αξίζει να έχει κανείς κατά νου αποτιμώντας την καριέρα του Μπρους Γουίλις ως action hero, είναι πως πρόκειται αληθινά για ένα σταρ άλλης εποχής. Τότε που η απουσία ψηφιακών ειδικών εφέ και «πράσινων οθονών» απαιτούσε από τους ηθοποιούς δράσης να τα δίνουν όλα στο σετ, με κίνδυνο συχνά της σωματικής τους ακεραιότητας. Ηταν βέβαια ακριβώς αυτή η ίδια έλλειψη, καθώς και τα γυρίσματα σε ρεαλιστικά σκηνικά, που έκαναν αστέρες όπως ο Γουίλις να αντιδρούν αυθόρμητα, να «τσαλακώνονται» και γενικώς να μπαίνουν στο πετσί του ρόλου, παίρνοντας και εμάς μαζί τους στο ταξίδι της αδρεναλίνης. Ισως μάλιστα δεν είναι τυχαίο που και η φανερή κάμψη της απόδοσης –ή και της διάθεσης– του Αμερικανού ηθοποιού στις αρχές της δεκαετίας του 2000 συμπίπτει ακριβώς με την έλευση όλων αυτών των βοηθημάτων. Ο δικός του Τζον Μακλέιν μετά βίας καταδεχόταν να φορέσει το πανωφόρι του…