Καθώς η ζωή ενός τραγουδιστή της όπερας απαιτεί πολύωρη καθημερινή εξάσκηση και μελέτη, ίσως το 24ωρό μας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μονότονο ή ακόμα και βαρετό από τον μέσο αναγνώστη αυτού του κειμένου. Oχι άδικα. Oμως, η επιλογή αυτής της κατεύθυνσης στη ζωή ενός ανθρώπου μοιάζει με τον αθλητισμό και σε πολλές περιπτώσεις με τον πρωταθλητισμό. Από τα μαθητικά και εφηβικά μας χρόνια, παράλληλα με τις σπουδές στο τραγούδι, αρχίζουμε να οργανώνουμε τη ζωή μας με βάση κάποιους περιορισμούς και στο πλαίσιο ενός πολύ αυστηρού καθημερινού προγράμματος. Η στιγμή όμως εκείνη που θα βρεθείς στη σκηνή, θα κάνεις μια ερμηνεία καλύτερη από κάθε πρόβα και θα γίνεις ένα με το κοινό και το σύμπαν της μουσικής, είναι η στιγμή που επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο ότι έπραξες σωστά. Επιβεβαιώνει ότι άξιζαν οι χιλιάδες ώρες μελέτης, οι βόλτες που δεν πήγες με τους φίλους σου, τα ταξίδια που δεν έκανες.
08.00
Δεν απολαμβάνω το πρωινό ξύπνημα. Κλείνω το ξυπνητήρι, αρνούμαι πεισματικά να αφήσω το κρεβάτι. Μου φαίνεται αστείο. Πάντα η ίδια γραφική ιστορία από τότε που έπρεπε να πάω σχολείο. Το χουζούρεμα δεν μου είναι ποτέ αρκετό, αλλά πρέπει να σηκωθώ. Ντους, καλό πρωινό, άνετα ρούχα, μια μεγάλη τσάντα με το σπαρτίτο μου και όλα τα απαραίτητα για την ημέρα, και φεύγω για την πρόβα.
10.00
Eχω πολύ δρόμο μπροστά μου. Από τα ανατολικά προάστια μέχρι τις εγκαταστάσεις της Εθνικής Λυρικής Σκηνής είναι ένα μικρό ταξίδι, ηλεκτρικός – μετρό – ταξί, να ‘ναι καλά οι φίλοι μου και οι συζητήσεις στα κοινωνικά δίκτυα. Γκρινιάζουμε, φιλοσοφούμε, αστειευόμαστε, χωρίς να το καταλάβω έχω φθάσει στο ΚΠΙΣΝ.
11.30
Μέσα στο καμαρίνι χαζεύω το ονειρεμένο κοστούμι της Δυσδαιμόνας από τον «Οθέλλο» του Βέρντι με την υπογραφή του Μπομπ Γουίλσον, που ανεβαίνει αυτή την περίοδο στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος. Παρατηρώ από κοντά κάθε λεπτομέρεια και αφαιρούμαι, είναι όμως ώρα για ζέσταμα και μελέτη. Κάθομαι στο πιάνο. Σε μισή ώρα ξεκινάει η πρόβα και η προετοιμασία για εμένα είναι πολύ σημαντική. Με βοηθάει να αποβάλλω το άγχος της απόδοσης και τις αμφιβολίες που όλοι οι καλλιτέχνες κουβαλάμε.
12.00-17.00
Παρασκήνια, ένας αχανής χώρος γεμάτος σκηνικά. Γύρω γύρω καρέκλες, τραγουδιστές, τεχνικοί, οδηγοί σκηνής, σκηνοθέτης, μαέστρος, μουσική συνοδός στο πιάνο, με λίγα λόγια ένας χαμός. Κάπου μέσα σε αυτόν τον χαμό βρίσκομαι κι εγώ. Είτε παρατηρώ τους συναδέλφους μου είτε κάνω πρόβα. Ετοιμάζουμε τον «Φάουστ» του Σαρλ Γκουνό σε σκηνοθεσία Ρενάτο Τζανέλλα και μουσική διεύθυνση Πιερ Ντιμουσό. Είναι και οι δύο υπέροχοι και πάντα πρόθυμοι να μας καθοδηγήσουν με τον καλύτερο τρόπο.
«Πιάνω τον εαυτό μου να συνειδητοποιεί τη χαρά που μου δίνει η δουλειά μου. Νιώθω πολύ τυχερή που μπορώ να κάνω αυτό που αγαπώ».
Υποδύομαι τον Ζίμπελ, έναν ερωτοχτυπημένο έφηβο που προσπαθεί να εξομολογηθεί μάταια τον έρωτά του στη Μαργαρίτα. Δεν είναι σπάνιο στην όπερα ένας ρόλος νεαρού άνδρα να ερμηνεύεται από μια γυναίκα μεσόφωνο. Απορροφημένη στις σκέψεις μου γύρω από τον ρόλο, πιάνω τον εαυτό μου να συνειδητοποιεί τη χαρά που μου δίνει η δουλειά μου. Νιώθω πολύ τυχερή που μπορώ να κάνω αυτό που αγαπώ.
18.00
Στον δρόμο της επιστροφής για τα ανατολικά προάστια και επίσκεψη στην παιδική μου φίλη Αφροδίτη. Μου αρέσει να περνάω χρόνο με τους φίλους μου, να συζητάμε για σημαντικά αλλά και απολύτως σαχλά πράγματα. Με αποσυμπιέζει από την ένταση της ημέρας. Ακόμα καλύτερα όταν την παρέα συμπληρώνουν δύο γατιά κι ένας σκύλος. Τι πιο τέλειο; Μακαρόνια με κιμά! Υστερα από φαγητό, καφέ και ατελείωτη κουβέντα, η επίσκεψη φτάνει στο τέλος της.
21.00
Επιτέλους σπίτι. Βραδινή γυμναστική, ή αλλιώς το «βασανιστήριό» μου, όπως το αποκαλώ. Μετά ντους και πιτζάμες.
00.00
Το κρεβάτι μου είναι ένα τεράστιο γραφείο. Κάθομαι οκλαδόν και διαβάζω τις σημειώσεις από την πρόβα. Κλείνουν τα μάτια μου, αλλά απολαμβάνω την ησυχία, είναι η ώρα που μπορώ πραγματικά να χαλαρώσω. Χαζεύω στο κινητό, χάνομαι πάλι στις σκέψεις μου για ώρα, αρκετή ώρα. Τόση για να μη σηκώνομαι πάλι το πρωί.
Η Μιράντα Μακρυνιώτη είναι μεσόφωνος. Στις 6, 9, 12, 17 Απριλίου θα ερμηνεύσει τον ρόλο του Ζίμπελ στον «Φάουστ» του Γκουνό στην Εθνική Λυρική Σκηνή, σε μουσική διεύθυνση Πιερ Ντιμουσό και σκηνοθεσία Ρενάτο Τζανέλλα.