Στην αφιέρωση του βιβλίου του με τίτλο «Από τη Ρωμιοσύνη στα Λιανοτράγουδα» (εκδ. Εύμαρος), ο Κυριάκος Αθανασίου μου έγραψε: «Με την ελπίδα να αρέσει και στη γενιά σου». Η αλήθεια είναι πως όταν μελοποιήθηκε η «Ρωμιοσύνη» και αργότερα τα «Λιανοτράγουδα» από τον Μίκη Θεοδωράκη, προσωπικά δεν υπήρχα ούτε στη… σκέψη. Οπως βέβαια συμβαίνει με χιλιάδες άλλους της γενιάς μου, μεγαλώσαμε (και) με αυτά τα τραγούδια. Σε συναυλίες με τους γονείς, σε σχολικές γιορτές, σε παλιές κασέτες που έπαιζαν πού και πού στο αυτοκίνητο.
Αυτά πάντως δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία προκειμένου να απολαύσει κανείς το βιβλίο του Αθανασίου. Ο συγγραφέας του, επί χρόνια πανεπιστημιακός καθηγητής στον κλάδο της Βιολογίας, ανήκει σε εκείνη τη μετεμφυλιακή γενιά, η οποία προσπάθησε –και σε μεγάλο βαθμό τα κατάφερε– να ξεφύγει από τη φτώχεια και την καταστροφή, φεύγοντας πολλές φορές και στο εξωτερικό. Τα τραγούδια του Θεοδωράκη ήταν ο μόνιμος συνοδοιπόρος τους. Οδηγός στα νέα πολιτικά κινήματα, ένεση θάρρους στις διώξεις, αλλά και συνεκτικός δεσμός στην παρέα, στον έρωτα ή στην ξενιτιά· ακόμα και σωτήριο χέρι βοηθείας όταν όλα έμοιαζαν μαύρα στην άλλη άκρη της Γης, όπως συνέβη με τον ίδιο τον συγγραφέα.
Τα παραπάνω εμπλουτίζονται με δεκάδες ανέκδοτες ιστορίες: το πώς ένα ρισκαδόρικο κασετοφωνάκι έπαιξε τη «Ρωμιοσύνη» σε ένα στρατόπεδο καταμεσής της χούντας, την πρώτη συνάντηση με τον Ανδρέα Παπανδρέου, όταν εκείνος ήταν ακόμα καθηγητής στο Τορόντο του Καναδά, το «…κι αλλάξαμε ζωή» του Σεφέρη που οδήγησε έναν πιστό χριστιανό και μάλιστα προτεστάντη, να κάνει στροφή προς τις ιδέες της Αριστεράς. Για να μιλήσει και στη «γενιά μας» ή για δικούς του λόγους, ο Αθανασίου τα περιγράφει όλα αυτά με γλώσσα απλή, λαϊκή. Οι δε επαναλήψεις που παρατηρείς πού και πού στο κείμενο, μοιάζουν με αυτές που κάνει κάποιος όταν δίνει έμφαση στον προφορικό λόγο· ή με τα τραγούδια του Μίκη που τα ακούς χιλιάδες φορές και πάλι σε συγκινούν.