06.30
Καλημέρα. Παρόλο που έχω βάλει το ξυπνητήρι του κινητού στις 06.45, πάντα με μια μουσικούλα ευχάριστη που προσπαθεί να μη με ξαφνιάσει, ξυπνάω τελικά με τους πρώτους εξωτερικούς πρωινούς ήχους: κάποιος γείτονας που ξεκλειδώνει το αυτοκίνητό του μ’ ένα ηλεκτρονικό «κελάιδισμα», δεκαοχτούρες που… γουργουρίζουν ακατάπαυστα, ένα καζανάκι στην πολυκατοικία μας και το νερό που τρέχει. Μετά απ’ όλα αυτά, ε, τι να κάνω, σηκώνομαι και πατάω το κουμπί της καφετιέρας – έχω αποβραδίς φροντίσει να υπάρχει η σωστή ποσότητα καφέ στο φίλτρο. Η καφετιέρα αρχίζει να κάνει χρου χρου. Ετοιμάζομαι. Oλοι στο σπίτι κοιμούνται ακόμα.
07.00
Βγαίνω απ’ το σπίτι. Ξημερώνει. Μπλε παγωμένο πρωινό. Το αγαπημένο μου γεύμα είναι το πρωινό: κουλούρια, κρουασάν, πίτες. Η Χαλκίδα έχει αρκετούς φούρνους, καμιά φορά νοσταλγώ όμως τους φούρνους της Κοζάνης με τα κιχί. Μπαίνω μέσα και καλημερίζω την ηλικιωμένη κυρία στο ταμείο. Λέμε κάτι για τον καιρό, ανταλλάσσουμε ευχές για «υγεία, πάνω απ’ όλα». Συχνά με κερνάει και κάνα λουκουμά «για τα παιδιά».
07.20
Είμαι ήδη στην εθνική οδό. Οχι, δεν είμαι φορτηγατζής, υπηρετώ ως καθηγητής καλλιτεχνικών σε σχολείο της Ανατολικής Αττικής. Μια ώρα και βάλε δρόμο από τη Χαλκίδα. Στην αρχή με κούραζε η οδήγηση, τώρα όχι και τόσο. Προσπαθώ να το απολαμβάνω. Ακούω μουσική στο CD player (ακούω ακόμα CD, είμαι παιδί των ’90s). Παράλληλα χαζεύω τον ήλιο που ανατέλλει μέσα από τα βουνά ή τα σύννεφα που αιωρούνται χαμηλά προμηνύοντας βροχή. Γύρω μου πεδιάδες, εργοστάσια, μοναχικά κτίσματα της εθνικής, ένα παλιό Drive-in, ο Σείριος (σαν φάντασμα πλέον), τα δέντρα που γλίτωσαν από τις πρόσφατες πυρκαγιές κι εκείνα που κάηκαν, η Μαλακάσα που σχεδόν πάντα έχει ομίχλη. Η καλύτερή μου. Σκέφτομαι θέματα για μελλοντικούς πίνακές μου.
13.15
Σχολάω. Καθόλου δεν το μετάνιωσα που μπήκα πριν από 17 χρόνια στην εκπαίδευση. Δεν είναι μόνο το ότι κάπως εξασφαλίζω τα προς το ζην, είναι και η επαφή με τους μαθητές που με κρατάνε γειωμένο στην πραγματικότητα και μου προσφέρουν μια υγιή, χαρούμενη ρουτίνα. Οι ώρες βέβαια στο σχολείο μου στερούν χρόνο από τη ζωγραφική μου, αλλά έχω μάθει να μην πτοούμαι και να βρίσκω χρόνο για όλα.
14.00
Οδηγώντας στην επιστροφή ακούω ειδήσεις στο ραδιόφωνο, σκέφτομαι τα ψώνια που πρέπει να γίνουν, τι θα φάμε, τι πρέπει να πληρωθεί, πράγματα δηλαδή καθόλου καλλιτεχνικά, καθόλου υπερβατικά, αλλά χωρίς αυτά όλα τα υπόλοιπα δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν.
14.30
Τρώμε, η γυναίκα μου και τα δυο παιδιά μας, όλοι μαζί στο τραπέζι. Αυτό το τηρούμε, ευτυχώς, ακόμα.
«Καθόλου δεν το μετάνιωσα που μπήκα πριν από 17 χρόνια στην εκπαίδευση. Η επαφή με τους μαθητές με κρατάει γειωμένο στην πραγματικότητα».
15.00
Ξεκινάω για το εργαστήριό μου που βρίσκεται στο Μέγαρο Κιαπέκου. Πρόκειται απλώς για μια παλιά ’70s πολυκατοικία. Στην είσοδο υπάρχουν δεκάδες ταμπέλες – επιγραφές των δικηγόρων και των άλλων επαγγελματιών που έχουν γραφεία εδώ: «Παπαδόπουλος και Συνεργάται – Δικηγορικόν Γραφείον». Σκέφτομαι κι εγώ να βάλω μια ταμπέλα, για περισσότερο κύρος. Στον χώρο μου ξεχνιέμαι εντελώς, δουλεύω χωρίς διακοπή. Δεν έχω Ιντερνετ εκεί κι αυτό βοηθάει στο να συγκεντρώνομαι. Εάν θέλω να χαζέψω, βλέπω από το παράθυρο το Δικαστήριο Χαλκίδας, ένα ωραίο νεοκλασικό κτίριο με λίγα φοινικόδεντρα και, πιο πίσω, άσχημες πολυκατοικίες, γυάλινες και μη. Αυτόν τον καιρό δουλεύω για την επόμενη ατομική μου έκθεση που θα πραγματοποιηθεί, αν όλα πάνε καλά, στην Γκαλερί Σκουφά τον χειμώνα του 2023. Πέρα απ’ τους πίνακες, τα τελάρα και τα χαρτιά που πρέπει να ετοιμάσω, μαζεύω υλικό για τα επόμενα έργα και κάνω και κάποια προσχέδια. Σημειώνω και τους τίτλους των μελλοντικών έργων. Με βοηθάει αυτό στην οργάνωση.
20.00
Συνήθως τέτοια ώρα γυρίζω στο σπίτι. Κουβεντιάζω με τους γιους μου και τη γυναίκα μου, βάζω και κάνα κρασάκι πού και πού.
21.30
Οι μικροί πάνε για ύπνο, τους διαβάζω πάντα κάτι, βιβλία που κι εγώ δεν πρόλαβα να διαβάσω μικρός: κλασική παιδική λογοτεχνία αλλά και Μίκυ Μάους και Μικρό Νικόλα. Μάλιστα, όταν δεν είμαι πολύ κουρασμένος, αλλάζω και φωνές στους διαλόγους!
23.00
Είμαστε κατάκοποι, και η γυναίκα μου και εγώ. Συνήθως μας παίρνει ο ύπνος γλυκά στον καναπέ βλέποντας Netflix ή Ertflix – κάτι σε «flix» τέλος πάντων.
00.00
Κοιμάμαι ήδη βαθιά. Καληνύχτα.
Το νέο silent παιδικό βιβλίο του Αχιλλέα Ραζή με τίτλο «Είναι Τέρας;» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο.