Αφοσιωμένη στην αποκωδικοποίηση ενός εικαστικού γονιδιώματος, η Στέλλα Μελετοπούλου προχωράει με τη μέθοδο επιστήμονα μια διαδικασία εσωτερικής απελευθέρωσης σε νέα εδάφη. Η νέα ατομική έκθεσή της, στην γκαλερί Σκουφά, πιστοποιεί αυτήν την πορεία, μια διαδρομή ανέλιξης μέσα από την καταβύθιση στις ρίζες προέλευσης. Και η προέλευση, εν προκειμένω, αφορά μια ευρύτερη φιλοσοφική καταγωγή. Μπροστά σε ένα από τα τρισδιάστατα έργα της, με σπαράγματα από οργανικές ύλες, από στάχυα, καλάμια, ξύλο, βαμβάκι, η εικαστικός μιλάει με πάθος για ένα σχεδίασμα με άξονα το σχήμα του DNA και μια αναζήτηση στην αρχέγονη ρίζα του ανθρώπου, στη γη, στην τροφή, στην αλυσίδα επιβίωσης.
Προϊόντα της πανδημίας, τα νέα έργα της κ. Μελετοπούλου μαρτυρούν αυτή την επίπονη, βασανιστική, εσωστρεφή αναζήτηση για διέξοδο. Είναι μια έκθεση αισθητικά ζωογόνος και εννοιολογικά φιλοσοφική, ένας στοχασμός πάνω στην οντολογία, στην επανάληψη, στο άπειρο, στην ευθραυστότητα, στη διαύγεια, στο πεπερασμένο και το αμφίσημο. Ο Κώστας Πράπογλου, ένας από τους ιστορικούς τέχνης που παρακολουθεί στενά (και δημιουργικά) την παραγωγή της σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, ανέλαβε την επιμέλεια της έκθεσης. Γράφει για το «οπτικό λεξικό» της εικαστικού, το οποίο συνθέτουν «ιδιόμορφα σύμβολα, αινιγματικά σημάδια και περίπλοκες εξισώσεις».
Στην γκαλερί Σκουφά (έως τις 14 Μαΐου) παρουσιάζεται ένα πολύπτυχο σύμπαν, που γεννάει ένα ιδιότυπο «οπτικό λεξικό».
Πράγματι. Παρατηρώντας από κοντά τα υψηλής πυκνότητας έργα ζωγραφικής της Στέλλας Μελετοπούλου, σε συνύπαρξη με τα αιθέρια, διαμπερή και αιωρούμενα τρισδιάστατα έργα, αντιλαμβάνεται κανείς την ανάπτυξη πολύπτυχων κόσμων. Σαν φωτοευαίσθητα αρχιτεκτονικά σχέδια (ίσως εδώ μιλούν τα βιώματα λόγω της αρχιτεκτονικής ιδιότητας του πατέρα της), βουτηγμένα θαρρείς σε χρώμα, τα έργα έχουν την αμφισημία της ψευδαίσθησης και του πραγματισμού, σε μία κόψη ρευστότητας και συμπύκνωσης. Σε κάθε περίπτωση, η αισθητική των έργων υπερτερεί της εννοιολογικής ανάλυσής τους, αλλά και πάλι, ο θεατής νιώθει σχεδόν με αμεσότητα πως πίσω από αυτές τις οργανωμένες ανεικονικές αφηγήσεις υπάρχει σχέδιο, υπάρχει ορθός λόγος, υπάρχει σχεδόν μαθηματική ενόραση.
Το μεγάλο αιωρούμενο τρισδιάστατο έργο που κρέμεται από τον ημιώροφο (όπου συνεχίζεται η έκθεση) δεσπόζει και επιβάλλεται. Είναι ένα έργο επιβλητικό και υποβλητικό, μεταβαλλόμενο ανάλογα με τις κινήσεις του φωτός, με ανάσες και κινήσεις, παλλόμενο στον ψίθυρο, στον αέρα. Αλλά και τα επιτοίχια τρισδιάστατα έργα της καλλιτέχνιδας έχουν την αίσθηση μιας εννοιολογικής υφαντουργίας, μιας σύζευξης της χειρωναξίας με την αφαίρεση, μιας ώσμωσης της ύλης με το άυλο. Το κενό αποτελεί μέρος του έργου. Οι ρυτιδώσεις, οι παφλασμοί, οι αιωρήσεις, οι ανεπαίσθητοι κραδασμοί των υλικών, αόρατοι και αθόρυβοι, ορίζουν το παράλληλο σύμπαν.
«Καταβολές» ονομάζει την έκθεσή της η Στέλλα Μελετοπούλου και πράγματι τα έργα της μοιάζουν με κοιτάσματα συνείδησης.