Η είδηση της φωτογράφισης της μαύρης τρύπας στο κέντρο του γαλαξία από την ομάδα αστρονόμων του Event Horizon Telescope ήρθε λίγα χρόνια μετά τη φωτογράφιση της μαύρης τρύπας στην καρδιά του γαλαξία Μ87.
Στην ουσία, οι επιστήμονες «είδαν» το αόρατο. Το πιο εξωτικό αντικείμενο στο σύμπαν είναι κυριολεκτικά τρύπες του χώρου και του χρόνου. Πιο εξωφρενικό και από το πιο ευφάνταστο σενάριο επιστημονικής φαντασίας, σωστά;
Ναι, ωστόσο, θα πρέπει να πούμε ότι έστω και ως υποψία, η έννοια της μαύρης τρύπας υπήρχε από πολύ παλιά. Το 1783, ο Αγγλος γεωλόγος Τζον Μίτσελ, εφημέριος στην εκκλησία Θόρνχιλ του Γιόρκσαϊρ, πραγματοποίησε μια εκπληκτική θεωρητική ανακάλυψη: έδειξε ότι αν η μάζα ενός «αστέρα» ήταν αρκετά μεγάλη, θα μπορούσε να παγιδεύσει την ίδια την ακτινοβολία του, με αποτέλεσμα το σώμα να γίνει αόρατο ή απλώς να παραμένει μαύρο.
Ο Μίτσελ, πατέρας της σεισμολογίας, παρουσίασε τις θεωρίες του πάνω στα λεγόμενα «μαύρα άστρα» στη Βασιλική Εταιρεία του Λονδίνου το 1783. Βεβαίως, οι μαύροι αστέρες του Μίτσελ είναι στέρεα αντικείμενα συγκεκριμένου μεγέθους, σε αντίθεση με τις μαύρες τρύπες που δεν έχουν τίποτα το υλικό.
Οπως λέει ο νομπελίστας φυσικός Κιπ Θορν, «οι μαύρες τρύπες δεν αποτελούνται από ύλη, αλλά από χώρο και χρόνο που έχουν περιπέσει σε περιδίνηση». Στο εσωτερικό τους, που ακόμα καλύπτεται με μυστήριο, κάθε γνωστός μαθηματικός υπολογισμός και κάθε φυσικός νόμος καταρρέουν. Ούτε το φως δεν μπορεί να ξεφύγει από την αβυσσαλέα βαρύτητά τους, που εκτείνεται στο άπειρο.
Ο Αϊνστάιν επέμενε ότι το σύμπαν δεν θα επέτρεπε ποτέ τη φυσική ύπαρξη μιας τέτοιας τερατωδίας. Σήμερα ξέρουμε ότι εδώ έπεσε έξω. Οι αινιγματικές μαύρες τρύπες είναι εκεί έξω κι επιβεβαιώνουν τον Ηράκλειτο, ο οποίος επέμενε ότι «η φύση αγαπά να κρύβεται».