07.00 – 07.30
Ξυπνώ με τους ήχους των πουλιών. Μένω στον Χολαργό, πολύ κοντά στο βουνό. Δεν ήμουν ποτέ παιδί του κέντρου. Στην πατρίδα μου, τη Θεσσαλονίκη, το μπαλκόνι μου έβλεπε θάλασσα. Πρωινό μου ρόφημα, το τσάι – μαύρο με γάλα. Πάντα παραξενεύονται οι φίλοι όταν τους δηλώνω ότι δεν μ’ αρέσει ο καφές.
07.30 – 08.00
Πρώτη φροντίδα, τα λουλουδάκια στο μπαλκόνι μου. Με ηρεμεί, μου θυμίζει πόσο σημαντική είναι η φύση κι ας είναι μόνο ένα μικρό μέρος της, στη βεράντα. Θυμάμαι μια στιγμή απόλυτης ευτυχίας κοντά σε μία λίμνη της Λιθουανίας. Είχαμε πάει με παράσταση σε ένα φεστιβάλ μονοδράματος. Ο συνεργάτης μου είχε κρυολογήσει και δεν ξεμύτιζε από το δωμάτιο κι εγώ βγήκα να εξερευνήσω τη γύρω περιοχή. Βρέθηκα λοιπόν το σούρουπο σε μια λίμνη απόλυτα γαλήνια και ερημική. Κάθισα στην όχθη της και έμεινα εκεί μέχρι που βράδιασε. Κανένας φόβος, κανένα άγχος, καμία έννοια – η απόλυτη ευτυχία. Και κράτησε και για μέρες μετά απ’ αυτό.
08.00 – 09.00
Ανοίγουν τα social media. Από εκεί ενημερώνομαι, βλέπω τι συμβαίνει καλλιτεχνικά στους φίλους μου και όχι μόνο. Κάνω αναρτήσεις που αφορούν την παράσταση που τρέχει κάθε φορά. Ενας αγώνας να επικοινωνήσουμε αυτό που κάνουμε. Αγώνας άνισος τις περισσότερες φορές, μέσα στη θάλασσα των παραστάσεων που παίζονται αέναα στην Αθήνα. Και μετά η απαραίτητη to do list! Χωρίς αυτήν, το χάος. Oταν έχεις μια μικρή ομάδα, όλα περνούν απ’ το χέρι σου. Με τα χρόνια συνηθίζεται, αλλά έρχονται στιγμές που ονειρεύεσαι να είσαι υπεύθυνος μόνο για το καλλιτεχνικό κομμάτι και άλλοι να φροντίζουν τα της παραγωγής.
09.00 – 14.00
Το πρωινό μου έχει διδασκαλία κάποιες μέρες την εβδομάδα. Διδάσκω θέατρο στη Σχολή Μωραΐτη. Η επαφή με τα παιδιά καταλυτική! Οταν δεν έχεις δικά σου, οι μαθητές σου σου θυμίζουν τον κύκλο της ζωής και σου δίνουν αυτή την αγάπη άνευ όρων που δεν την παίρνεις πια απ’ τους ενήλικες.
Οταν δεν διδάσκω, αναζητώ. Στα 22 χρόνια που έχω την ομάδα, τη Nοητή Γραμμή, οι περισσότερες παραστάσεις μας ανήκουν στο είδος «Θέατρο της Επινόησης» ή αλλιώς Devised Theatre. Οι δουλειές αυτού του είδους θεάτρου έχουν περισσότερο τη λογική μιας σκηνικής σύνθεσης παρά μιας κλασικής θεατρικής δουλειάς. Ετσι, ο ρόλος του σκηνοθέτη είναι να σχεδιάζει και να συνθέτει ολόκληρο τον κόσμο της παράστασης μέσα από ένα σύνολο ετερόκλητων στοιχείων. Και οι δημιουργοί του θεάτρου της Επινόησης, ξέρετε, οφείλουν να έχουν τις κεραίες τους ανοιχτές προς όλες τις κατευθύνσεις. Αλληλοεπηρεάζονται και η παράδοση της επινόησης θέλει τις επιρροές, τους δανεισμούς, τις αντιγραφές και τις προσαρμογές επιδεικτικά φανερές σαν έναν φόρο τιμής στη δημιουργική αλληλεπίδραση της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Ενα κομμάτι της ημέρας λοιπόν αφιερώνεται στην αναζήτηση, στην έρευνα – αναζήτηση προς κάθε κατεύθυνση! Αγαπώ πολύ την εικαστική σκηνή γι’ αυτό και κάποιες παραστάσεις μας έχουν σαν έμπνευση και αφετηρία εικαστικές εγκαταστάσεις. Το «Ολα όσα έχω ξεχάσει μπορούν να γεμίσουν ένα σπίτι;» είχε στη βάση του μιαν εγκατάσταση των Peter Fischli & David Weiss. Το Μην κρίνεις έναν άνθρωπο από την ουρά του, την εγκατάσταση του Ιλια Καμπάκοφ, «10 Albums». Το ψάξιμο δεν σταματά ποτέ! Και είναι απίστευτα δημιουργικό.
«Διδάσκω θέατρο στη Σχολή Μωραΐτη. Οταν δεν έχεις δικά σου παιδιά, οι μαθητές σου σού δίνουν αυτή την αγάπη άνευ όρων που δεν την παίρνεις πια απ’ τους ενήλικες».
14.00 – 16.00
Σιέστα! Οι φίλοι μου με κοροϊδεύουν. Το βιολογικό μου ρολόι όμως είναι αμείλικτο. Χρειάζομαι μία παύση εκείνες τις μεσημεριανές ώρες. Μπορεί να μην κοιμηθώ αλλά οι ρυθμοί θα πέσουν. Δεν έχω πάντα την πολυτέλεια να το κάνω, αλλά το προσπαθώ…
16.00 – 20.00
Oταν είμαι στην προετοιμασία μιας δουλειάς, αυτές είναι συνήθως οι ώρες της πρόβας. Ιερές! Ειδικά όταν τις μοιράζομαι με συνεργάτες αγαπημένους. Κώδικες κοινοί, αυτή η γενναιόδωρη προσφορά της εμπιστοσύνης του ενός προς τον άλλον. Και η πορεία προς το άγνωστο!
20.00 – 23.00
Η μαγική ώρα της παράστασης. Από τότε που δημιούργησα τη Νοητή Γραμμή έπαψα να έχω stage fright, τρακ. Ισως γιατί έχω την απόλυτη επιλογή και ευθύνη της δουλειάς. Στη σκηνή είμαι πραγματικά ευτυχισμένη!
H νύχτα
Eνα ποτό με φίλους, ένα όμορφο γεύμα! Ή μια ταινία ή σειρά στη ζεστασιά του καναπέ. Λίγο πριν από τον ύπνο, ένα βιβλίο. Αυτόν τον καιρό είναι «Η σκούπα και το σύστημα» του Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας.
Η Ολγα Ποζέλη συμμετέχει στην παράσταση «Confess/Εξομολογηθείτε» που παίζεται στον χώρο 1927 art space.