Φοίβος ∆εληβοριάς
ANIME
Inner Ear
Πριν από τρία χρόνια, σε μια συναυλία του Φοίβου Δεληβοριά είχε συμβεί κάτι μάλλον αξέχαστο για όσους ήταν εκεί: λίγο μετά τα μισά του προγράμματος, η αίθουσα σκοτείνιασε λόγω μπλακ άουτ, ο ήχος σίγησε, όμως το κοινό συνέχισε να τραγουδάει, μαζί με τον τραγουδοποιό, τα κομμάτια του. Ηταν λες και ενώ την καλλιτεχνική συνθήκη είχε επισκεφθεί η άχαρη πραγματικότητα, τελικά, αντί η δεύτερη να καταργήσει την πρώτη, μάλλον την εμπλούτισε. Για λίγα λεπτά, κανείς δεν χρειαζόταν ηχεία και φώτα, τον κόσμο των χειροπιαστών υλικών της τέχνης. Ηταν σαν να μπορούσε να τον δημιουργήσει μόνος του.
Οχι, στο τελευταίο άλμπουμ του Φοίβου Δεληβοριά, με τίτλο «ANIME», τα τεχνικά χαρακτηριστικά δεν είναι λιγότερο σημαντικά από την εδραιωμένη σχέση του κοινού με τον τραγουδοποιό. Ισα ίσα: έχοντας μαζί του τη σφιχτοδεμένη μπάντα του, έχοντας στο πλάι του τη γλυκύτητα της φωνής της Νεφέλης Φασούλη και στην παραγωγή τον πολυμήχανο και ευαίσθητο Βασίλη Ντοκάκη, ο Δεληβοριάς παραδίδει ένα υλικό που μπορεί να μην είναι μουσικά πιο ευφάνταστο από τον «Καθρέφτη» ή το «Χάλια», δίνει όμως περισσότερη έμφαση σε έναν ήχο που ενώ ενσωματώνει επιρροές ετερόκλητες, όσο το «Ψεύτρα ζωή» της Ελένης Δήμου και η αιθιοπική τζαζ (όπως στο «Απόψε είμαι κοντά σου») ή το shoegaze και οι κιθαριστικές μπαλάντες, διαθέτει συνοχή και χαρακτήρα.
Ισως όμως είναι η δύναμη ή καλύτερα η τρυφερότητα, η ευαισθησία, η γλυκύτητα, το χιούμορ, ο σαρκασμός, το λυτρωτικό υβρεολόγιο ενίοτε, των στίχων του «ΑΝΙΜΕ» και του βλέμματος του δημιουργού του όταν αφηγείται όσα ζόρικα συμβαίνουν στον κόσμο που το κάνουν ένα δίσκο ικανό όχι ακριβώς να πάρει κάποιον με το μέρος του, αλλά σίγουρα να του τραγουδήσει πώς είναι να παίρνει το μέρος του εαυτού του και όσων τον χρειάζονται. Αν τα παραπάνω σημαίνουν ότι το «ΑΝΙΜΕ» συνομιλεί και με ό,τι μεγαλόστομα ονομάζουμε «πολιτικό τραγούδι», τότε είναι ένα πολιτικό τραγούδι χωρίς ματσίλα, ενημερωμένο από τον λόγο, και της ιστορίας των ανθρώπων, και της καθημερινότητας και της ψυχής τους. Το αντιλαμβάνεται κανείς στην «Αγρια ορχιδέα», μια διασκεδαστική γελοιοποίηση της πατριαρχίας, στον «Λωτοφάγο», που με τον χορευτικό ρυθμό του διώχνει μακριά την παρελθοντολαγνεία, και βέβαια στο «Ελένη Τοπαλούδη», που διασώζει στη σημαντικότατη τραγουδιστική μνήμη την αδικοχαμένη φοιτήτρια, χωρίς να ξεχνά το περιβάλλον που ευνόησε τη δολοφονία της.
Σε λίγο πιο προσωπικά κομμάτια, όπως στο «Μόνο ψέματα», χαίρεσαι να ακούς τον Δεληβοριά να στριμώχνει παιχνιδιάρικα στον ρυθμό στίχους γεμάτους ενσυναίσθηση σαν εκείνον που λέει «όπως κάθε homo sapiens που ξέρω, για να τα καταφέρω, σκοτώνω τον μισό μου εαυτό». Και όταν όλα αυτά συναντιούνται με την άχαρη πραγματικότητα, όταν τα ακούς πηγαίνοντας στη δουλειά και από τα ακουστικά τρυπώνει ένα νευρικό κορνάρισμα, τελικά, αντί εκείνη η καλλιτεχνική συνθήκη να καταργηθεί, σαν να εμπλουτίζεται πάλι. Σαν να λες δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς αυτό το τραγούδι για τον κόσμο που ζω μιλάει.
B-side
Τόσο μεγάλη ήταν η επιτυχία του πρώτου φεστιβάλ κορεατικής ποπ (K-Pop) στην Ευρώπη, που ήδη ανακοινώθηκε η διοργάνωση της επόμενης χρονιάς, η οποία μάλιστα, ανταποκρινόμενη στη διαρκώς αυξανόμενη δημοφιλία της ποπ της Νότιας Κορέας, θα πραγματοποιηθεί εις διπλούν: όπως ανακοίνωσαν οι διοργανωτές του, το KPOP.FLEX, που το περασμένο Σαββατοκύριακο συγκέντρωσε περίπου 65.000 θεατές στη Φρανκφούρτη, θα λάβει χώρα το 2023 στη γερμανική πόλη, αλλά και στο Λονδίνο και συγκεκριμένα στην περίφημη O2 Arena.
