500 λέξεις με την Αναστασία Κάτσικα

500 λέξεις με την Αναστασία Κάτσικα

Η Αναστασία Κάτσικα γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Είναι δασκάλα και διδάσκει σε δημόσιο σχολείο στα Βριλήσσια. Τα μαθήματα δημιουργικής γραφής ήταν το πρώτο της βήμα στο λογοτεχνικό ταξίδι. Διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά καθώς και σε ομαδικές συλλογές

2' 2" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η Αναστασία Κάτσικα γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Είναι δασκάλα και διδάσκει σε δημόσιο σχολείο στα Βριλήσσια. Τα μαθήματα δημιουργικής γραφής ήταν το πρώτο της βήμα στο λογοτεχνικό ταξίδι. Διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά καθώς και σε ομαδικές συλλογές. Την άνοιξη του 2020 εκδόθηκε από το Ενύπνιο η συλλογή διηγημάτων της με τίτλο «Κίτρινο σκοτάδι», που είναι και το πρώτο της βιβλίο.

Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;

Δίπλα στο κρεβάτι μου είναι συνήθως μια στοίβα από αδιάβαστα βιβλία. Πιο κοντά στο χέρι μου, αυτή την εποχή, είναι «Η παρηγοριά των στρογγυλών πραγμάτων» του Κλέμενς Σετζ. Ακόμα και με σβηστό το φως, πολλές φορές το χέρι μου ψάχνει να βρει στις σελίδες του αυτά τα στρογγυλά πράγματα για να πιστοποιήσει τη στρογγυλάδα και την ομορφιά τους.

Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;

Η χάρτινη μπαλαρίνα στον «Μολυβένιο στρατιώτη» του Αντερσεν. Θα ήθελα να την ακολουθώ στη χορευτική, αέναη κίνησή της.

Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;

Την Αλις Μονρό, τη Λουσία Μπερλίν, τη Μαρία Κουγιουμτζή και τη Λένα Διβάνη. Θα τις άφηνα να διηγούνται. Θα κατάπινα με μικρές μπουκιές τις ιστορίες τους.

Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;

Διαβάζοντας την «Αστυνομία της μνήμης» της Γιόκο Ογκάουα συνειδητοποίησα ότι η δυστοπία του 1990 είναι πια η πραγματικότητα στη σημερινή εποχή.

Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;

Το «Πατέρες και γιοι» του Ιβάν Τουργκένιεφ.

Ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τον «Ερωτα στα χρόνια της χολέρας» του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές. Μιλάει για έναν έρωτα-ποταμό, έναν έρωτα που περιμένει πενήντα ένα χρόνια, εννέα μήνες και τέσσερις μέρες για να πραγματωθεί.

Γιατί, και πότε, το σκοτάδι είναι κίτρινο;

Το σκοτάδι πολλές φορές είναι κίτρινο. Εχει αυτό το κίτρινο της ομίχλης. Μιας ομίχλης εσωτερικής που γεμίζει και πήζει στις αρτηρίες απλών ανθρώπων. Που επιβραδύνει τις σκέψεις και τις κινήσεις τους. Για να λυτρωθούν γαντζώνονται στις παιδικές τους αναμνήσεις ή ζουν τη ζωή κάποιου άλλου.

Eίναι ο έρωτας συνδετικός κρίκος στις ιστορίες σας;

Ολοι οι ήρωες ψάχνουν απεγνωσμένα τον έρωτα. Τον ψάχνουν σε λάθος πρόσωπο, σε λάθος μέρος με λάθος τρόπο. Τους αφήνει μια γεύση από καμένο γάλα στο στόμα. Χτίζουν τις ερωτικές τους ιστορίες με υλικά όπως η μοναξιά, η παραίτηση, η αντανάκλαση σε μια φωτισμένη βιτρίνα. Ερωτικές ιστορίες που χάνονται στο κίτρινο σκοτάδι. Συνηθισμένες ιστορίες. Απλές ιστορίες για παράξενους έρωτες.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή