Μαλάκωσε τον πόνο του

Σε μια αποµονωµένη φάρμα της Αϊβα, ο Ρέι Λιότα ξεφυτρώνει μέσα από τις καλαμποκιές ως παίκτης του μπέιζμπολ. Κοιτάζει το γήπεδο που έφτιαξε για χάρη του (αν και χωρίς να το ξέρει) ο Κέβιν Κόστνερ. «Αν το χτίσεις, θα έρθει», έλεγε η μυστηριώδης φωνή από το πουθενά στον Κόστνερ, ο οποίος το έχτισε

2' 15" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Σε μια αποµονωµένη φάρμα της Αϊβα, ο Ρέι Λιότα ξεφυτρώνει μέσα από τις καλαμποκιές ως παίκτης του μπέιζμπολ. Κοιτάζει το γήπεδο που έφτιαξε για χάρη του (αν και χωρίς να το ξέρει) ο Κέβιν Κόστνερ.

«Αν το χτίσεις, θα έρθει», έλεγε η μυστηριώδης φωνή από το πουθενά στον Κόστνερ, ο οποίος το έχτισε. Και αυτός ήρθε.

Μάλλον, δεν χτίστηκε για να έρθει αυτός αλλά κάποιος άλλος: άθελά του, ο Κόστνερ προσκάλεσε ένα φάντασμα για να μπορέσει να συμφιλιωθεί με τον απόλυτο «άλλο»: τον επίσης νεκρό, και αποξενωμένο, πικραμένο, πατέρα του, παίκτη του μπέιζμπολ πίσω στη δεκαετία του ’20.

Ο Ρέι Λιότα κοιτάζει χωρίς να μιλάει. Το βλέμμα του έρχεται από κάπου αλλού και ταξιδεύει μακριά.

Το «Field of Dreams» γυρίστηκε το 1989 από τον Φιλ Ολντεν Ρόμπινσον και στα ελληνικά αποδόθηκε με τον τίτλο «Ο ξυπόλητος Τζο», που είναι ο τίτλος του αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος του Γ. Π. Κινσέλα στο οποίο βασίστηκε η ταινία. Ρέι Κινσέλα ονομάζεται στην ταινία ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Κόστνερ, ενώ ο ξυπόλητος Τζο του τίτλου είναι ο χαρακτήρας (Τζο Τζάκσον) που υποδύεται ο Ρέι Λιότα.

Τώρα που ο Λιότα πέθανε στον ύπνο του, στα 68 του, οι περισσότεροι τον θυμηθήκαμε για τον εμβληματικό του ρόλο ως γκάνγκστερ στα «Καλά παιδιά» του Σκορσέζε, που γυρίστηκαν ένα χρόνο μετά το «Λιβάδι των ονείρων». Ο κύριος Γκρι, όσο κι αν του αρέσει να βλέπει κάθε τόσο τα «Καλά παιδιά», δεν λέει να ξεκολλήσει από την αινιγματική μορφή του φασματικού, απορημένου Ρέι Λιότα ως Τζο Τζάκσον.

Δεν θα μπορούσαν να είναι πιο αντίθετες οι δύο ταινίες, μολονότι αμφότερες βασίζονται σε αυτοβιογραφικές ιστορίες (αυτοβιογραφική μια ιστορία φαντασμάτων; Κι όμως, τα όρια της αυτοβιογραφίας είναι τόσο ρευστά όσο ρευστή είναι και η ίδια η έννοια της αυτοβιογραφίας): η μυθολογία της αγροτικής κοινότητας, με τους λαϊκούς της μύθους και τα, εντέλει, καλοκάγαθα φαντάσματά της που περισσότερο μοιάζουν με φύλακες-αγγέλους παρά με φάσματα που σπέρνουν το ρίγος και το δέος, και από την άλλη, η βρώμικη μυθολογία των μαφιόζων, η βίαιη μυθολογία της αμερικανικής μητρόπολης. Και κάπου εκεί ανάμεσα ο Ρέι Λιότα που μόλις πέθανε.

Ο κύριος Γκρι χάζευε το «Λιβάδι των ονείρων» πάντοτε με μια γλυκόπικρη διάθεση: να ήταν τόσο απλό ο άνθρωπος-ανάμνηση να ξεφυτρώνει μέσα από τις καλαμποκιές με σάρκα και οστά και να σου δίνει την ευκαιρία να πεις ή να ακούσεις λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Η μυστηριώδης φωνή έλεγε εξάλλου στον Κόστνερ κάτι ακόμα: «Μαλάκωσε τον πόνο του». Ο Ρέι Λιότα κοιτάζει προς την κάμερα χωρίς να μιλά. Το βλέμμα του έρχεται από κάπου αλλού και ταξιδεύει μακριά. Θα μπορούσε να είναι ο φίλος που χάσαμε, ο πατέρας που πικράναμε. Ως ηθοποιός, πάντως, έκανε κάτι άλλο που επίσης πρόσταζε η φωνή στην ταινία: «Διάνυσε την απόσταση». Go the distance.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή